Recensie: Centerstage: on pointe RECENSIE

Bella doet auditie voor het bootcamp van het American Dance Centre. Omdat haar oudere zus Kate Parker al een succesvolle ballerina is, schrijft ze zich in onder een andere naam. Bella traint hard, want van de twaalf deelnemers worden slechts een paar dansers geselecteerd. In het begin voelt ze zich niet thuis tussen de klassiek geschoolde dansers. Maar Bella heeft een hart van goud, is erg begaan met anderen en weet het vertrouwen van haar nieuwe vrienden te winnen.



Mooie dansscènes, vrolijke popmuziek, vriendschap en een beetje romantiek: Centerstage: on pointe bevat de juiste ingrediënten voor een geslaagde tienerfilm. Het is alweer de derde film in deze reeks. In het tweede deel – Centerstage Turn It Up – was actrice Nicole Muňoz slechts zijdelings te zien, dit keer vertolkt ze de hoofdrol. In de film schitteren een aantal bekende tienersterren, zoals Kenny Wormald (Footloose, Honey 3: Dare to be different) en Chloe Lukasiak (Dance Moms). Het is duidelijk dat Chloe vooral om haar danstalent is geselecteerd: ze heeft nauwelijks tekst en staat er in veel scènes uitsluitend lachend bij.

De film bevat eigentijdse liedjes, zoals Alive van Sia, en er worden mooie choreografieën gedanst. Deze fragmenten zullen tienermeiden die van dansen houden ongetwijfeld aanspreken. Dit is duidelijk de kracht van 'Director X', beter bekend als Julien Christian Lutz. Hij regisseerde tot nu toe vooral muziekvideo's, waaronder die van grote namen zoals Little Mix en Justin Bieber. Center Stage: On Pointe is pas zijn tweede film.

Hoewel de cast uit steengoede dansers bestaat, zijn de meeste minder sterk in acteren. Emoties zoals blijdschap of jaloezie liggen er vaak te dik bovenop. Het grootste minpunt is echter de slappe verhaallijn. In het script – geschreven door Carol Heikkinen – gebeurt in feite niet zoveel en naast de hoofdpersoon zijn de personages nauwelijks uitgewerkt. Behalve Bella leer je als kijker niemand goed kennen, waardoor je ook niet zo erg met ze meeleeft. Daarnaast zijn veel personages te stereotype. De ijskoningin, een naïef maar altijd vrolijk meisje, de botte maar stiekem onzekere jongen en natuurlijk Bella zelf, die altijd lief, cheerful en nooit jaloers is, als een soort Disney prinses: alle typetjes passeren de revue.

Toch denk ik dat tienermeisjes, die gewoon zin hebben in een gezellige filmavond met een beetje romantiek, best door deze puntjes van kritiek heen kunnen kijken. De prachtige dansscènes – en dan met name de slotscène – maken het voor deze doelgroep meer dan de moeite waard.