Recensie: Coco RECENSIE

Recensie: Coco

De twaalfjarige Miguel uit Mexico maakt deel uit van een schoenmakersfamilie. Miguel leeft echter voor muziek, wat in zijn familie ten strengste verboden is. De vader van zijn overgrootmoeder, Coco, verliet zijn gezin namelijk om muziek te gaan maken.

Als Miguel op Dia de los Muertos het graf van zanger en muzikant Ernesto de la Cruz – zijn grote held - bezoekt, komt hij in het hiernamaals terecht. Om terug te kunnen keren naar de gewone wereld heeft hij de zegen van een overleden familielid nodig, maar dan moet hij beloven om muziek af te zweren. Lukt het Miguel om zijn familie op tijd te overtuigen, voordat hij voor altijd vastzit in het dodenrijk?

Wie denkt dat een animatiefilm over het dodenrijk alleen maar luguber, grauw en duister kan zijn, heeft het absoluut mis. Disney Pixar is er namelijk perfect in geslaagd om zelfs van een beladen onderwerp als de dood een prachtige – zelfs vrolijke – en originele voorstelling te maken. Het kleurgebruik en oog voor detail in de wereld van de overledenen zijn een feest voor het oog. Ook de doden zelf worden allesbehalve eng en luguber neergezet en doen eerder grappig en aandoenlijk aan. Het dodenrijk doet met zijn vele pleinen en feestelijkheden eerder denken aan een pretpark dan aan een stad waar overleden mensen wonen. Let vooral op de zogenoemde 'Geestengidsen', die zijn beschilderd  in de meest fraaie en magisch ogende patronen. Na een aantal teleurstellende films, is Disney Pixar weer helemaal terug met deze liefdevolle familiefilm, die met recht de mooiste animatiefilm van dit jaar genoemd mag worden.

De manier waarop Disney Pixar de culturele tradities van Mexico vormgeeft, is wonderbaarlijk. Zonder over te gaan op stereotyperende zware accenten, sombrero's en hangsnorren, blijft Pixar de Mexicaanse levensstijl trouw. Op een originele, speelse manier wordt het uitbundige feest van 'Dia de los Muertos' (dag van de doden) uitgelegd, zodat zelfs de jonge kijkers het begrijpen. In Mexico is dit een belangrijke dag, waarop de doden worden geëerd door hun foto op een offrenda (offertafel) te zetten, omringd met eten en cadeaus. Het idee daarachter is dat overleden dierbaren op Dia de los Muertos het rijk der levenden kunnen bezoeken. Omdat wij met onze Westerse cultuur heel anders tegen de dood aankijken dan de Zuid-Amerikaanse cultuur, zal het best een uitdaging zijn geweest om te laten zien dat niet iedereen hetzelfde tegen de dood aankijkt. Disney Pixar slaagt hier echter meesterlijk in met een ontroerend maar toch vrolijk verhaal. De straathond Dante voegt de nodige humor toe als trouwe sidekick van Miguel en zou goed materiaal zijn voor een spin-off.

Coco is een prachtig en kleurrijk verhaal dat gaat over de band tussen familie en het respect voor overleden dierbaren. De boodschap dat de overledenen blijven voortleven zolang wij ze herinneren, is een prachtige en troostrijke boodschap voor alle leeftijden. Oplettende kijkers zullen het plot misschien vrij snel doorhebben, maar voor kinderen is de uitkomst van het verhaal een leuke verrassing, die alles weer goed maakt. Op sommige momenten kan het voor de kleintjes wat spannend worden, maar echt eng is het op geen enkel moment. In de film wordt gebruikgemaakt van prachtige en vrolijke muziek, waarbij de zangstem van Thijs Overpelt (Miguel) er absoluut uitspringt.

Hierdoor is Coco een prachtig en meeslepend avontuur, waar de hele familie met volle teugen van kan genieten.

Recensie: Coco