Recensie: Just Like Our Parents RECENSIE

Recensie: Just Like Our Parents

Just Like Our Parents is een familiedrama over Rosa, wiens leven draait om het zorgen voor haar familie. Haar man, twee dochters en haar ouders vragen al haar aandacht, waardoor ze vergeet aan zichzelf te denken. Zo heeft ze haar carrière als toneelschrijver op een laag pitje gezet. Haar man steunt haar weinig, hij is veel weg voor zijn werk in het Amazonegebied en laat de opvoeding van zijn dochters grotendeels aan zijn vrouw over. Tijdens een familielunch bij haar moeder wordt Rosa wakker geschud door een schokkende onthulling van haar moeder en dan beseft ze dat ze het heft weer in eigen handen moet nemen.

Dit familiedrama is een film van Braziliaanse makelaardij en geschreven en geregisseerd door Laís Bodanzky. De hoofdrollen worden onder andere gespeeld door Maria Ribeiro, Clarisse Abujamra, Paulo Vilhena. Hoofdpersonage Rosa wordt vertolkt door actrice Maria Ribeiro. Ze speelt overtuigend de ploeterende moeder die veel ballen hoog probeert te houden. Voor veel werkende moeders zal Rosa een herkenbaar personage zijn, ze probeert haar gezin en haar carrière te combineren, maar slaagt daar niet in. Dit is een veelvoorkomend dilemma voor werkende moeders die worstelen met werk, zorg, trouw, dromen en gebrek aan eigenwaarde. Dit thema kan zwaar worden gebracht, maar de regisseur van Just Like Our Parents zorgt ervoor dat de film licht en luchtig blijft en niet overdreven sentimenteel wordt.

In de film wordt Rosa als een sympathiek personage neergezet, terwijl haar man wordt afgeschilderd als de man die gaat voor zijn werk en andere pleziertjes. Zo draagt hij weinig bij in het huishouden en reist hij voortdurend met knappe collega's naar het Amazonegebied om daar onderzoek te doen, terwijl Rosa alles thuis draaiend probeert te houden. Van Rosa wordt verwacht dat zij dit allemaal accepteert en gewoon haar taken doet, terwijl haar man alle lof krijgt voor zijn werk en onderzoek.

Het moment waarop Rosa besluit de regie weer in eigen handen te nemen is tijdens een klassiek familiemoment, wanneer de hele familie verenigd aan de zondagslunch zit. Rosa's moeder doet lelijk over Rosa's schrijfcarrière, maar spreekt bewonderend over het onderzoek dat haar schoonzoon verricht. Daarnaast krijgt Rosa tussen neus en lippen te horen dat haar vader niet haar biologische vader is, waardoor Rosa's leven op z'n kop staat.

Een gezamenlijke lunch of diner wordt in familiedrama's vaak gebruikt als het moment waar een familieruzie kan escaleren. Ook de schrijver en regisseur van Just Like Our Parents maakt gebruik van deze niet al te originele setting die zich aan het begin van de film afspeelt en escaleert in een familiedrama.

Uiteindelijk laat de film zien dat je niet zielig moet doen over de situatie waarin je zit en niet moet kniezen over verloren passies, maar dat je zelf actie moet ondernemen om je situatie te veranderen. In de film is Rosa geen passief slachtoffer, maar juist slim en naïef. Dit is een mooie boodschap die je uit de film kunt halen.

Recensie: Just Like Our Parents