Recensie: Downsizing RECENSIE

Recensie: Downsizing

Downsizing van regisseur Alexander Payne schept, met een veelbelovende trailer en grote namen als Matt Damon en Christopher Waltz, direct aanzienlijke verwachtingen. Een heerlijke achteroverleuncomedy over een koppel dat het leven omgooit en zich laat krimpen tot nog maar een fractie van de eigen lengte om zo de planeet te sparen en het eigen kapitaal te vergroten, ook wel 'downsizen' genoemd. Voeg daar comedyveteraan Kristen Wiig aan toe en je denkt het recept voor een onbezorgd filmavondje in handen te hebben. Een onbezorgd filmavondje is echter niet waar Downsizing op doelt.

Tot op zekere hoogte wordt het verhaal dat de trailer belooft ook daadwerkelijk verteld. Deze verhaallijn lijkt echter een goede dertig minuten na aanvang zijn einde al te vinden, evenals alle bijbehorende personages. Er vindt een poging plaats er een humoristische draai aan te geven, maar dit komt maar moeizaam over op het publiek. Hierna wordt een volledig nieuwe weg ingeslagen, met als enige bekende factor: Matt Damon. Diverse nieuwe personages worden geïntroduceerd en de film lijkt af te stevenen op een ander, gecompliceerder plot. Hoewel het onverwachts komt, intrigeert het wel, maar juist wanneer de kijker zich hersteld heeft van deze plotselinge omslag, lijkt een derde verhaallijn zijn intrede te doen en blijft de gemiddeld filmkijker wat ontredderd achter. Het uiteindelijke plot voelt dan ook enigszins nietszeggend en doet op geen manier recht aan de verwachtingen die in de trailer en gedurende de film zelf geschept werden. 

Naast de verwarrende verhaallijn en het vage plot zal Downsizing een gemiddeld kijker hoogstens enkele keren doen grinniken. Een teleurstellend resultaat van een film onder de noemer comedy. Enkele hilariteit is te vinden in het optreden van Hong Chau, die haar rol als Ngoc Lan Tran zeer knap vertolkt en daarmee zekere humor naar het scherm brengt. Buiten de toevoegingen van Hong Chau voelen vele grappen geforceerd of ronduit plat en is al snel te bemerken dat de film meer neigt naar satire dan comedy. Satire is immers vaak maatschappijkritiek, iets waarvan Downsizing lijkt over te lopen. 

Niet alleen is het krimpconcept een reactie op de verslechterde staat van de planeet, ook wordt er met de woonomgeving van Ngoc (een buitenwijk van het luxueuze Leisure Land voor kleine mensen) een tik uitgedeeld richting de leef- en werkomstandigheden van vele immigranten. In plaats van een luchtige comedy wordt de kijker vele morele dilemma's voorgeschoteld. 

Hoewel de originaliteit van het concept en de goed uitgevoerde trailer dus hoge verwachtingen scheppen stelt Downsizing in het waarmaken van beide behoorlijk teleur. Downsizing als film op zichzelf heeft echter best veel te bieden. Het concept van krimpen om het milieu te redden, hoewel dus minimaal uitgewerkt, spreekt hoe dan ook tot de verbeelding en zet de kijker in zekere mate aan het denken. Met uitzondering van de vrij extravagante en tot op zekere hoogte stereotyperende Ngoc, is de film relatief authentiek in de benadering van de oorspronkelijke culturen van de personages. Zo wordt er Noors gesproken door de onderzoekers die het krimpconcept uitvinden en Spaans tegen de kansarme arbeiders in Ngocs buitenwijk. Al met al kan Downsizing zeker een amusante film zijn, mits de kijker de verwachtingen rondom de trailer laat varen.

Recensie: Downsizing