Recensie: Maze Runner: The Death Cure RECENSIE

Recensie: Maze Runner: The Death Cure

Thomas, Newt en Frypan zijn op zoek naar hun vriend Minho, die ontvoerd is door W.C.K.D. De zoektocht naar hun goede vriend brengt hen naar de Laatste Stad, waar het hoofdkwartier van W.C.K.D zich bevindt. Ook Minho bevindt zich in deze stad. Maar voor ze te weten komen waar ze hem kunnen vinden, komen ze een paar oude bekenden tegen. Het is de vraag of ze deze bekenden kunnen vertrouwen. Maar Thomas en zijn vrienden zijn alles behalve veilig in Maze Runner: The Death Cure. Gevaar komt telkens uit onverwachte hoeken. Hebben ze er alles voor over om de mensheid te redden en de Vuring te verslaan?

Maze Runner: The Death Cure is de derde film in The Maze Runner-reeks en is gelijknamig aan het boek van James Dashner. Opvallend aan de twee voorgaande films, is dat de films redelijk afwijken van de plot in de boeken. Hoewel het verschil tussen het boek en de film bij bij voorbeeld The mountain between us een stuk groter was, is het verschil bij Maze Runner: The Death Cure toch wel opvallend. Zo begint de film Maze Runner: The Death Cure met het achtervolgen van de ontvoerde Minho, hoewel dit in het boek nooit heeft plaatsgevonden – hierin was Newt degene die zijn vrienden achterliet en zich ergens anders terugtrok. Toch is de plot een prima vervolg op het eind van de film 'The Scorch Trials' en is de achtervolging op Minho een uitstekende binnenkomer vol actie en spanning.

Waar je als kijker van Maze Runner: The Death Cure ontzettend blij van wordt, is de absurd hoge kwaliteit van de visuele effecten. Ook in deze derde film komt een gruwelijk realistische griever hongerig door het beeld lopen, waardoor de rillingen over je rug lopen. Daarnaast is het knap hoe er vanuit een vogelperspectief beelden vanuit de lucht naar beneden zijn gemaakt en dat de Laatste Stad hierdoor als een werkelijke stad in beeld gebracht wordt. Dit, terwijl de stad toch echt fictief is en heus niet speciaal voor deze film in werkelijke grootte is nagebouwd. Deze beelden zijn dus met behulp van computers perfect in elkaar geknutseld. Maar het absolute toppunt ligt bij de met de Vuring besmette mensen. Een van de symptomen van de besmetting is dat zij zichtbare blauwe aders overal op hun huid krijgen. Sommige aders zien eruit alsof ze óp de huid liggen, met hier en daar weggerotte of wegrottende lichaamsdelen. Een applausje voor de make-up en/of de computerkunsten van de filmmakers!

Ook de filmmakers op de geluidsafdeling verdienen een welverdiend applaus, want de sfeerversterkende muziek komt altijd op het juiste moment. Op de momenten van spanning waarop de onheilspellende muziek nodig is, is de muziek aanwezig! Maar ook bij emotionele scènes past de muziek alsof het maatwerk is. De muziek heft de spanning op en zorgt er mede voor dat je op het puntje van je stoel naar het scherm zit te kijken. Zeker een knap staaltje werk door onder meer regisseur Wes Ball!

Maze Runner: The Death Cure is een spannend vervolg op The Maze Runner en Maze Runner: The Scorch Trials en komt grotendeels overeen met het gelijknamige boek van James Dashner, hoewel er hier en daar aspecten toegevoegd, verwijderd en veranderd zijn aan de plot. De visuele effecten verhogen de kwaliteit van Maze Runner: The Death Cure en ook de muziek versterkt de sfeer. Kortom: Onder meer regisseur Wes Ball heeft een knap staaltje werk verricht.

​Recensie: Maze Runner: The Death Cure