Column: Mijn breins ondoorgrondelijke wegen

Ik loop er niet graag mee te koop maar ik bezit dus vele talenten. Zo kan ik razendsnel in spiegelbeeld schrijven, mezelf onnavolgbaar voor schut zetten en doe ik een heel accurate imitatie van een pinguïn. Daarnaast ben ik in staat de meest rare details te onthouden zoals bijvoorbeeld de namen van de kinderen van een collega waar ik vijftien jaar geleden mee werkte en die ik niet eens aardig vond, hoe laat ik opstond op 5 april 1998 en het refrein van het vroeg negentigerjarennummer 'Kon ik maar even bij je zijn' van Gordon dat zich om onverklaarbare reden de afgelopen week opeens weer aan me begon op te dringen. 

 

Hoe graag ik sommige dingen ook wil vergeten, hoe hard ik ook met mijn hoofd heen en weer schud, die informatie hecht zich onder mijn schedel als Kukident kleefpasta om daar vervolgens lekker te blijven zitten tot ik ooit ga dementeren. Wat zeg ik? Waarschijnlijk zing ik zelfs dan nog 'Kon ik maar even bij je zijn' tegen iedereen die het niet horen wil, elke twee minuten, met of zonder kunstgebit. Dus niet allemaal gelijk jaloers worden nu, er zitten ook nadelen aan die getalenteerdheid van mij.

 

 

Selectief

Dingen die er echt toe doen vergeet ik. Zo fietste ik eens twee weken lang elke ochtend naar mijn werk om er bij het Dommeltunneltje pas aan herinnerd te worden dat het de komende weken gesloten was voor werkzaamheden en dat ik helemaal om het station heen moest om op kantoor te komen. Elke ochtend opnieuw. En ook op de terugweg trouwens, want van de andere kant was hij – hoe verrassend – ook afgesloten. Het blijft maar niet hangen. Mijn geheugen lijkt louter geschapen voor nutteloze onzin, de echt levensreddende dingen vergeet ik. Zoals hoe ik vuur moet maken, wanneer ik de stelling van Pythagoras moet inzetten om de afstand  van mijn bureau tot het schapje met chocoladevoorraad te berekenen en of je nu wel of niet moet wegrennen als je achterna gezeten wordt door een beer. En het Dommeltunneltje dus. 

 

 

Opslaglimiet

En nu ben ik bang, ja doodsbang, dat mag je best weten, dat het allemaal een keer misgaat. Want in mijn optiek is het brein net zoiets als de harde schijf van een pc, en we weten allemaal dat die een maximum capaciteit heeft. In plaats van een beetje verstandig omspringen met die twintig gigabyte van mij door bijvoorbeeld af en toe wat te deleten of defragmenteren, hamstert hij alleen maar onbruikbare onzin. Op een dag is het een keer op, dat is onvermijdelijk. Terwijl ik mijn tanden sta te poetsen is de opslaglimiet bereikt en weet ik ineens niet meer wat ik met dat draaiende ding in mijn hand sta te doen. Of ik val om tijdens het fietsen omdat mijn hersenen weigeren nog aan mijn benen door te geven dat ze moeten trappen. Maar als ik straks met ongepoetste tanden van mijn fiets val, het bio afval in de grijze bak gooi en de namen van mijn kinderen niet meer weet is er een schrale troost: Gordon laat me nooit meer los. 

 

Hoop doet overleven

Gelukkig ben ik een positief ingesteld mens, zelfs onbewust. Vannacht droomde ik namelijk iets wat me enigszins geruststelde: Ik was op weg naar mijn werk en nadat ik natuurlijk weer eens kon omfietsen vanwege dat verdomde Dommeltunneltje, werd ik door twee scooterterroristjes de pas afgesneden. De ene hield een wapen tegen mijn hoofd en riep: "Zing 'Kon ik maar even bij je zijn' of ik schiet!" Ik rende weg, al zingend van 'Kon ik maar eeeeeeven... ' etc. en sloeg de hoek om waar toevallig net twee boeven een juwelierszaak verlieten met een versgejatte kluis. Ze hielden me beleefd staande en zeiden: 'Als u de code weet, krijgt u de helft.'

Hoe moest ik de code van die kluis nu weten?! Maar goed, ik kon een poging wagen. Het was de juwelierszaak van een oud-klasgenootje van me en vanwege mijn eerder omschreven talenten wist ik van alle vijf gezinsleden hun favorieten maaltijd. Die zette ik via een alfabetcoderingssysteem razendsnel om naar cijfer,s waarop ik riep: "Probeer 35711 eens!" En je gelooft het nooit: De kluis ging open en er zaten bakken met geld in en ik kreeg de helft en ik hoefde nooit meer na te denken want geld maakt gelukkig en oppervlakkig en nadenken werd daarmee ineens compleet overbodig.