Column: De ergste vergadertypes

Vergaderen is niemands hobby, laten we wel wezen. Als je tegen mij zegt: 'Laten we bij 37 graden een bootcamp doen op nuchtere maag, in plaats van vergaderen', dan zou ik nog nét voor vergaderen kiezen, maar het scheelt niet veel. Vergaderingen zijn de voetschimmels onder de lichaamskwaaltjes: irritant, jeukerig en vaker terugkerend dan je lief is.

Dealtjes

Vergaderingen gaan nergens over, nooit. De echt interessante gesprekken vinden stiekem plaats, achter gesloten deuren, zonder verslaglegging. Een voetschimmel slash vergadering is saai en bestaat standaard uit dezelfde typjes, vieze koffie, kleffe broodjes en natuurlijk een officieel verslag inclusief actiepunten dat zinnigheid uitstraalt, om al die kostbare tijd te legitimeren. Er is gepraat! Het was boeiend! En kijk, dit hebben we afgesproken! (Maar niemand gaat het doen, jammer dan. Toch mooi koffie bijgetankt, gratis lunch gehad en even onder tafel met Henk van Financiën een dealtje gesloten over de declaraties).

Observeren

Maar goed. Iemand moet die notulen natuurlijk bij elkaar verzinnen en bij ons op kantoor ben ik dat toevallig. Ik had liever voetschimmel gehad, maar mij werd niets gevraagd.

Het voordeel, maar dan ook het enige voordeel van notuliste zijn, is dat ik uitgebreid de tijd heb om te observeren. Tachtig procent van de tijd bestaat uit gezever dat absoluut niet in de notulen moet belanden en ik kán natuurlijk wel actief deelnemen aan zo'n vergadering, maar niemand verwacht het van me. Het zou zoiets zijn als wanneer Trump opeens zou gaan besluiten zinnige dingen te Twitteren. Laten we dat vooral niet uitproberen.

Types

In elke vergadering heb je er eentje die steevast een kwartier te laat komt. Hij (het is altijd een hij, truth be told) heeft vaak ook nog het lef dit zonder smoes te doen en kijkt mega-ongeïnteresseerd. Nu snap ik dat laatste, maar de rest niet. Allemaal hebben we ondertussen een kwartier nutteloos op onze smartphones zitten kijken, we zijn compleet door de chit-chat met onze vergaderbuurman heen tot op het punt dat we bijna naar zijn of haar kinderen moeten gaan vragen, en pas dan komt Haantje de Laatste doodleuk binnenwandelen. Man, wees dan ook een vent en doe in elk geval je best op een goede rotsmoes.

Formuleren

Ook heb je er altijd eentje die continu in de ruimte loopt te lullen. Hij mompelt, maakt zinnen niet af, kijkt niemand aan en ondertussen martelt hij een paperclip. De Lul in de Ruimte probeert al pratende zijn mening te vormen en helaas moet iedereen in de vergadering daarvan meegenieten. Als notuliste word ik helemaal gek. Ik hoover constant waakzaam met mijn vingers boven het toetsenbord, maar effectief typ ik heel weinig. En geen voorzitter die ingrijpt natuurlijk. Uiteindelijk verzin ik zelf maar een conclusie, en eigenlijk is dat nog teveel eer voor hem, want mijn mooi geformuleerde mening is natuurlijk altijd veel beter dan hij ooit bij elkaar had kunnen wauwelen.

Zzzzzz

Regelmatig zit ik naast iemand die helemaal niets zegt. Nu juich ik dit natuurlijk van harte toe als notuliste, maar het wordt wel eng als hij zijn ogen dicht heeft en niet beweegt en ik me af begin te vragen of ik misschien een ambulance moet laten komen met van die strijkijzers om hem weer tot leven te wekken. Ooit beukte ik eens per ongeluk met mijn elleboog de steunarm onder de kin van zo'n snurker vandaan. Blijkbaar zat hij midden in zijn REM-slaap, of ik activeerde een verkeerde hersenhelft of zo, want hij begon acuut te praten; absurd snel en onsamenhangend.  Als een Wibi Soerjadi ging ik tekeer op mijn toetsenbord. Toen ik het later teruglas leek het echter meer alsof iemand met afasie mijn toetsenbord had overgenomen. Drama.

Olympisch

Mijn persoonlijke niet-favoriet is de kommaneuker, vaak een vrouw (truth be told). Ze lijkt op een levende ballenmachine, maar dan vol met vragen die snel en machinaal worden afgevuurd op de inkakkende medevergaderaars. Waar zijn die cijfers op gebaseerd? Wie heeft die bijlage aangeleverd? Welke oen heeft dit rapport geschreven en waarom wist zij daar niets van? Nou? NOU?! Superfanatiek op het olympische af duikt ze bovenop elk nieuw agendapunt. Achterdochtig, hysterisch en dodelijk vermoeiend. En natuurlijk ontdekt ze elk typfoutje. De trol.

Egoïst

Bij de rondvraag begint eindelijk het einde van de vergadering in zicht te komen. Hoezee! Hét moment dat iedereen – verzadigd en tot de nok toe volgegoten met smerige vergaderkoffie – opgelucht op zijn horloge kijkt, een binnensmonds boertje laat en al begint na te denken over de meeting hierna. De vrijheid lonkt, de deur naar een frisse, vrije gang is slechts drie voetstappen verwijderd, fanatiek slaat men zijn notebook dicht, maar dan... De rondvraagfetisjist wordt actief en wil nog snel even zijn fifteen minutes of fame claimen. Hij is een beetje de Geer onder de Geer en Goors. Altijd net te laat en nooit leuk.

Als notuliste heb ik één superpower, maar dat is dan ook een heel fijne waarmee ik meteen wraak kan nemen op al die vervelende typjes: Ik bepaal wat er wel en niet in het verslag terechtkomt. En meestal... is dat vrij weinig. ;)