Fleur moet tien weken in bed blijven

Waarschijnlijk ben ik niet de enige (zwangere) moeder die weleens heeft geroepen dat ze zo graag een dagje in bed zou willen blijven met de dekens hoog opgetrokken en op het nachtkastje een pot thee en een familiepak boerderijdrop om achter elkaar met een geluidswerende koptelefoon op films te kunnen kijken. En vooral heel veel te slapen. "Be careful what you wish for, you might just get it" is een zinnetje dat nu rond zingt in mijn hoofd.
 
Al een paar weken voelde ik me niet helemaal lekker - moe, hoofdpijn en een pijnlijke ballonbuik - maar dat negeerde ik. Net als het stemmetje in mijn hoofd dat fluisterde dat ik meer rust moest nemen. Ru-hust... Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg complicaties en ben met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Na twee nachten mocht ik naar huis met de belofte dat ik veel bedrust zou nemen en per direct zou stoppen met werken tot aan de bevalling. Die stond gepland voor begin april. Tien hele weken verplicht in bed! Het leek onmogelijk voor een wervelwind als ik die alles graag 'even' zelf doet.
 
De eerste week was prima, eindelijk had ik tijd om een stapel boeken weg te lezen. Ook De Wereld Draait Door en de vrijgezelle boeren had ik echt gemist. Maar het begon steeds meer te kriebelen. Niet alleen in mijn hoofd - ik blijk extreem slecht in het uitbesteden van zaken - ik kreeg ook kramp in mijn benen van het liggen, ondanks de sexy synthetische steunkousen. Toch dacht en denk ik steeds: wat zijn een paar weken op een mensenleven? En wat zijn een paar weken voor een mensenleven? Want ik doe dit voor de baby in mijn buik, zodat hij nog even kan doorgroeien en een gezonde start kan maken.
 
Ik blijf dus opvallend positief denken, ondanks de verveling die regelmatig toeslaat en vooral de machteloosheid of het gevoel dat ik niet nuttig ben. Het valt me zwaar om de zorg voor mijn zoontje van twee aan anderen over te moeten laten. Maar des te meer geniet ik van hem als hij gezellig bij me in bed komt zitten en we samen een boekje lezen of een liedje zingen. Ik: "In Holland staat een...". Hij: "Uis!"
 
Typen is helaas lastig als je veel op je zij moet liggen, over deze column heb ik meer dan een week gedaan, iedere dag een aantal regels. Maar nieuwe schrijfideeën borrelen non-stop op en noteer ik met steekwoorden in een notitieboekje voor de post-bed periode.  
 
Zouden het de meditatieoefeningen zijn waar ik eindelijk aan toe kom die mij mild stemmen? Daarmee leer ik loslaten, accepteren, vertrouwen en relativeren. Verder ben ik blij verrast door de lieve reacties die ik krijg van vriendinnen uit Nederland en in Dubai. Mensen zijn zo begripvol, betrokken en behulpzaam. Op afstand worden engelen voor me getrokken, Skype-sessies ingepland en harde schijven met films gestuurd. Hier worden babyspulletjes en chocola voor me geshopt, komen vriendinnen aan met stapels nieuwe boeken en niemand vindt het een probleem om bij mij thuis in de tuin af te spreken. Want dat is nog zoiets. Als je al zo'n tijd plat moet, dan nog het liefst in Dubai. Het is hier nu heerlijk weer, ideaal voor in de tuin op een zonnebed.
 
Ik tel mijn zegeningen en denk maar zo: als de baby straks is geboren en al mijn aandacht opeist, zijn er vast momenten dat ik terugdenk aan deze periode en verlang naar nog een keer zo'n dagje bedrust. Maar dat zal ik dan niet hardop zeggen. Nee hoor, ik kijk wel uit.