Vermakelijk en inspirerend YA-debuut RECENSIE

Sophie Kinsella, bekend van haar vele chicklits als Shopaholic, maakt haar Young Adult debuut met Niet te filmen! Haar grappige stijl is duidelijk te herkennen in het boek dat geschreven is voor jonger publiek dan haar normale lezers. Toch schrikt dat Kinsella niet af om over een beladen onderwerp te schrijven.

Het boek gaat over een meisje, Audrey, die moet kampen met een angststoornis. Haar psycholoog moedigt haar aan om te gaan filmen om zo haar zelfvertrouwen terug te krijgen. In Audrey’s documentaire maken we kennis met haar familie: haar vierjarige broertje Felix, haar computerverslaafde broer Frank, haar wat gekke moeder en haar vader. Audrey’s herstel gaat moeizaam, tot ze kennis maakt met een vriend van haar broer, Linus. Met handgeschreven briefjes, Rabarber-bijnamen en Starbucks koffie weet hij haar te laten zien dat de wereld buiten haar kamer niet zo eng is als die lijkt.

De relatie tussen Linus en Audrey is lief en verrassend. Het is gelukkig niet het voorspelbare verhaal dat je zou verwachten waarin de verliefde jongen het zieke meisje geneest. In plaats daarvan ontwikkelen Linus en Audrey hun eigen speciale vriendschap. Linus is degene die Audrey na alle tegenslagen helpt verder te komen in haar herstel. Voor het eerst zijn er pieken en niet alleen dalen, en leert Audrey hoe ze omhoog kan gaan.

Audrey’s angststoornis staat centraal in het boek. Ondanks dat het zo’n lastig onderwerp is, weet Sophie Kinsella het goed toegankelijk te maken voor haar publiek. Door de humor – waar Kinsella altijd al een pro in is geweest – krijgt het verhaal een luchtigere toon en dat maakt het makkelijk om te lezen. De angststoornis wordt realistisch beschreven, zelfs zonder zelf ooit in zo’n situatie te hebben gezeten, leef je je in Audrey in. Het maakt het verhaal zo echt dat je zelf af en toe je adem inhoudt, maar door de grappige uitspraken en situaties tussendoor kun je uitademen met een glimlach. Sophie Kinsella laat zien dat Young Adult vermakelijk en tegelijk zo inspirerend kan zijn.

Af en toe vind ik de vermakelijkheid wel iets te veel. Audrey’s moeder was naar mijn mening nogal over the top. Haar fascinatie van alles wat er in de Daily Mail staat is leuk, en leuk genoeg. Echter moet de moeder ook nog een tikkeltje gek zijn en is ze geobsedeerd met de gameobsessie van haar zoon Frank om voor een lachfactor in het verhaal te zorgen. Ik vond het wat te ver gaan, soms was Audrey’s moeder meer een karakter dan een personage: op zo’n moment zou ik me ook in mijn kamer willen verstoppen.

Audrey’s moeder heeft daarentegen niks te maken met de reden dat Audrey het huis niet uit komt. Wat die reden wel is, blijft in het boek nogal vaag. We weten iets over oude klasgenootjes, maar verder blijft de oorzaak een mysterie. Audrey’s angststoornis is goed uitgelegd, maar zonder de achtergrondinformatie voelt het voor mij niet volledig. Tijdens het verhaal wilde ik weten wat er was gebeurd en dat wil ik eigenlijk nog steeds.

Mocht Sophie Kinsella ooit nog een kort verhaal besluiten te schrijven met een uitleg van het grote voorval, dan lees ik het graag. Niet te filmen! leest namelijk wel als een trein en als er net iets meer achtergrondinformatie in zat, zou ik zeggen dat het een prachtig YA-debuut is.