(Ledenrecensie) boek: De roep van het land RECENSIE

Na Het lied van de wolken gaat het leven op Kiward Station verder in De roep van het land.

 Inmiddels zitten we in 1907 en volgen we de levens van Gloria Martyn en Lilian Lambert. Gloria groeit heel gelukkig op, op Kiward Station, maar alles veranderd als haar moeder Kura besluit om haar naar een Engels internaat te sturen. Haar familie kan niet anders dan gehoor te geven aan die wens, maar ze regelen wel dat haar nichtje Lilian meegaat. Hoewel Lilian zich geheel thuis voelt op school, is Gloria diep ongelukkig. Gloria probeert te voldoen aan alle verwachtingen van haar moeder, maar besluit koste wat het kost terug te keren naar haar geliefde Nieuw-Zeeland. Niet wetende dat dit plan levensgevaarlijk is....

Wat was ik verheugd dat ik De roep van het land mocht recenseren, nadat ik verliefd was geworden op Het lied van de wolken. En het laatste deel van de trilogie stelde me absoluut niet teleur. Vanaf de eerste pagina werd ik wederom meegenomen naar het vroegere Nieuw-Zeeland en voelde ik me weer thuis op Kiward Station. Opnieuw een prachtig boek, met de meeslepende avonturen van Gloria en Lilian. Waar Lilian me blij maakte, kreeg ik enorm veel medelijden met Gloria. Dat is ook de kracht van Sarah Lark, ze schrijft uitgebreid over het leven van Gloria en Lilian zonder dat het verveelt.

Helaas kan ik niet alleen maar positief zijn over dit laatste deel. Wat ik in Het lied van de wolken zo fantastisch vond, was dat het echt om Kura en Elaine draaide. Dat miste ik in De roep van het land. De nadruk wordt niet alleen gelegd op Lilian en Gloria, maar ook op de overige personen als Jack en Gwyneira. En dat vind ik jammer, want de vele verschillende verhaallijnen leidden af. Toch is De roep van het land een mooi en waardig einde van de avonturen op en rondom Kiward Station en ik ben verdrietig dat het afgelopen is.