OMG ik ben zwanger! RECENSIE

Maria Mostert, de schrijfster van Echte mannen eten geen kaas, geeft je in OMG ik ben zwanger! een kijkje in haar leven als tienermoeder. En dat dat leven niet over rozen gaat, moge duidelijk zijn. Maria heeft geen baan, woont in een klein flatje, heeft een instabiele relatie met haar luie vriend Gio en weinig sociale contacten. Als kind en tiener heeft ze een moeilijke tijd gehad, waardoor ze nu maar lastig contact maakt met mensen en haar uitvlucht zoekt in drank en sigaretten. Tot overmaat van ramp blijkt ze zwanger te zijn - iets dat ze pas na het doen van zeven zwangerschapstests gelooft.

Als Maria eenmaal weet dat ze zwanger is, gaat het eigenlijk van kwaad tot erger: de ruzies met Gio houden aan, en al gauw voel je als lezer een enorme afkeer van de luie nietsnut, die geen baan heeft maar zegt rapper te willen worden zonder er iets voor te hoeven doen, en van het geld van zijn vriendin leeft. Maria gaat zich erger en erger aan hem irriteren, maar ze wil haar kind niet opvoeden in een eenoudergezin, en bovendien kan ze maar moeilijk alleen zijn. Daarom blijft ze toch bij hem en laat ze hem maar begaan: zo doet ze zijn was, betaalt ze zijn drank en wiet en houdt ze zich in als hij haar weer eens slecht behandelt. Ook als ze vermoedt dat hij vreemdgaat.

Dit is iets waar ik me ontzettend aan ergerde. De houding van Maria stond me tegen. Natuurlijk heeft ze een moeilijke jeugd gehad, en nog steeds heeft ze het absoluut niet makkelijk met het vooruitzicht een alleenstaande tienermoeder te worden, maar haar passieve houding brengt hier ook niet bepaald verbetering in. Hierdoor kwam het boek op mij over als één lange monoloog met gezeur en geklaag. Je denkt als lezer al snel: ''Meid, ga bij die idioot weg en onderneem eens iets, doe iets met je leven!'' Maar Maria beschrijft haar uitzichtloze situatie vanuit haar kleine flatje, liggend op bed en junkfood-etend, terwijl ze Gio braaf haar pinpas meegeeft als hij daarom vraagt en tegen vriendinnen klaagt wat een slechte vriend hij is, maar intussen niets doet om haar relatie met hem te verbeteren en ook niet bij hem weggaat.

Als Maria''s kind er eenmaal is, heeft ze het behoorlijk zwaar - iets wat wel te begrijpen is voor een 19-jarig meisje dat helemaal alleen voor een baby moet zorgen - maar na een tijdje gaat ze wel van haar dochtertje houden en is ze vastbesloten haar een goed leven te geven.

Toch heeft het boek mij niet echt kunnen bekoren, onder andere door de houding van de hoofdpersoon en het gebrek aan diepgang. Het leest wel erg vlot. Dat komt voornamelijk door het simpele, spreektaalachtige taalgebruik en de gedetailleerde manier waarop Mostert de alledaagse, niet bepaald spannende situaties (ze is meestal thuis in haar flat en beschrijft haar gedachten en gevoelens) tot in de puntjes beschrijft op een manier die niet saai is - en dat is dan wel weer knap. Er wordt veel straat- en spreektaal gebruikt en ze zet haar emoties extra kracht bij met smileys, iets dat je natuurlijk niet vaak ziet in een boek - en wat Mostert''s manier van schrijven wel origineel maakt. 

Wat zou jij doen in de situatie van Maria, met zo''n luie vriend?