Het Juliettegenootschap RECENSIE

Catherine heeft best een leuk leven: ze woont samen met de liefde van haar leven en volgt een filmstudie. Tijdens het college van haar favoriete docent raakt ze bevriend met een studiegenote, die er een wel erg spannend seksleven op na houdt. Catherine wordt door haar meegesleurd in de wereld van het Juliette-genootschap, een geheime club van rijke en machtige mannen die anoniem een verzetje zoeken. Dat Catherine er zelf niet zonder kleerscheuren uit zal komen, wordt al snel duidelijk...

Het boek klinkt spannend genoeg als je het zo beschrijft en ik moet zeggen dat het me in de eerste helft goed vast wist te houden. De schrijfstijl is vlot genoeg en zo nu en dan zelfs een beetje literair, maar helaas kan Catherine eindeloos opgaan in nutteloze details. Zoals wat ze van sperma in het algemeen vindt, tot het witte goedje van haar vriend Jack in het bijzonder. Ik werd oprecht misselijk bij deze passage en heb me voorgenomen er nooit meer aan terug te denken. Bleh! 

Hoewel Catherine de hoofdpersoon is, leerde ik haar niet echt kennen. Je volgt haar als lezer terwijl ze met haar nieuwe vriendin (en blijkbaar enige vriendin? Waarom gaat ze nooit met iemand anders om?) naar bizarre seksfeesten gaat en allerlei fetisj-pornosites bezoekt. Van Jack moet je aannemen dat hij de liefde van haar leven is, maar in het verhaal doet hij eigenlijk alleen maar dingen waar Catherine zich aan ergert. Hij wil geen seks, heeft het druk met zijn werk en verafgoodt zijn baas - die in de politiek zit en fanatiek campagne voert om gekozen te worden.

Er zit een interessante twist in het boek die ik oprecht niet aan had zien komen, maar dit was in het gedeelte van het verhaal waar ik eigenlijk al afgehaakt was en het boek alleen maar uitlas omdat ik uit principe mijn boeken altijd uit wil lezen. Als ik me iets beter in Catherine had kunnen verplaatsen, was deze recensie wellicht een stuk positiever geweest.

Op een gegeven moment werden de gebeurtenissen zo bizar en liepen de dromen, fantasieën en realiteit van Catherine zo door elkaar, dat ik moeite heb moeten doen om het boek op te pakken en uit te lezen. Ik denk niet dat het een slecht boek is, maar door de afdwalende stijl raakte het mij kwijt en kon het me niet meer pakken. Daarbij snapte ik écht niet waarom Catherine bepaalde keuzes maakte. Dan zat ik met een gefronst voorhoofd te lezen en dacht ik: 'Wat? Waarom doe je dat nou?' - en niet op de leuke manier. Een boek hoort natuurlijk emoties op te roepen bij de lezer, maar wanneer dat misselijkheid, verveling en onbegrip zijn, is het wat mij betreft niet helemaal geslaagd.

Riep dit boek bij jou ook misselijkheid, verveling en onbegrip op?