Korenblauw RECENSIE

Cathy verhuist na de dood van haar ouders op haar zevende van de grote stad naar een klein prairiedorpje in Texas, waar ze bij haar oma gaat wonen. Daar ontmoet ze TJ en John, de twee grote beloftes van het dorp. De drie worden erg hecht met elkaar, maar de banden van de driehoeksverhouding komen in hun puberteit onvermijdelijk zo strakgespannen te staan dat ze gedoemd zijn te knappen.
 
Een ‘epic novel’, dat was het eerste wat in me opkwam toen ik dit boek zag. Het is dik, met een hardcover en zo’n lekker ouderwetse papieren omslag die altijd na twee uur lezen al helemaal gekreukt en bevlekt is. Ik kan de vinger er niet precies op leggen, maar qua schrijfstijl doet Leila Meacham me een beetje denken aan Celeste de Blasis, die onder meer de Wilde Zwaan-trilogie schreef. Normaal ben ik geen fan van onheilspellende zinnen aan het einde van hoofdstukken, maar Meacham doet het goed. Juist zinnen als ‘Ze wist niet hoe waar dat zou blijken te zijn’, sleepten me door het nogal gezapige eerste stuk van het boek heen.
 
Leila Meacham beschrijft de gelukkige jeugd van Cathy, TJ en John door een aantal gebeurtenissen uit te lichten die hun band bijzonder innig hebben gemaakt. Zowel op de achterflap als in het boek zelf worden een aantal verwijzingen gemaakt naar de zomer van hun achtiende jaar, wanneer alles anders wordt. Helaas had ik al een andere recensie gelezen waarin al min of meer verklapt werd wat er gebeurde (ik geef toe, je hebt er niet heel veel fantasie voor nodig, maar ik had me toch graag nog enigszins laten overrompelen). Wat er gebeurt in die zomer vertel ik dus niet, maar ik kan je wel zeggen dat het zijn weerslag heeft op de rest van hun levens.
 
De enige minpuntjes: in het begin van het verhaal, vooral de jeugd en puberteit van de drie, zit je als lezer voornamelijk in het hoofd van TJ en John. Hoewel het verhaal daarna ook regelmatig vanuit Cathy’s oogpunt wordt verteld, was het voor mij niet meer mogelijk om haar daardoor als persoon van vlees en bloed te zien. Ze is té lief, té mooi en té puur om echt op me over te komen. Cathy voelde af en toe als zo’n kartonnen cut-out die ze op filmsets gebruiken.

Ten tweede ergerde ik me regelmatig ernstig aan TJ, en dan niet op de ‘ik erger me nu, maar ik weet dat alles goedkomt en dat hij dit niet meent’-manier. Ik vond hem nogal ouderwetse en egoïstische opvattingen hebben, die behoorlijk aan het licht kwamen over de helft van het boek.

Derde puntje van ergernis: in het begin moest ik erg aan het taalgebruik wennen. Het is heel duidelijk te zien dat dit een vertaald boek is, doordat veel Amerikaanse uitdrukkingen er nog doorheen schemeren. De vertaling maakt dat sommige zinnen wat te gedragen zijn om nog prettig weg te lezen.
 
Toch 4 hartjes? Ja, want Korenblauw is een enorm goed in elkaar gevlochten verhaal dat niet minder dan 4 hartjes verdient. Iedere actie heeft een consequentie die positief of negatief nagalmt in de toekomst. Dit is het perfecte boek om je op een regenachtige herfstdag helemaal in te begraven.

Installeer jij je straks op de bank met een kop thee en Korenblauw?