Wat ze je niet vertellen over mama zijn RECENSIE

Soms lees je een boek dat eigenlijk helemaal niet in je straatje zou moeten liggen, maar waar je toch gigantisch van geniet. Wat ze je niet vertellen over mama zijn van Suus Ruis was voor mij zo'n boek. Ik heb mezelf nog niet voortgeplant (en laten we voor de mensheid hopen dat dat nooit gebeurt), maar aangezien mijn broertje en zusje respectievelijk 10 en 13 jaar jonger zijn dan ik, weet ik wel iets van kleine hummeltjes zien opgroeien tot oogrollende, zuchtende en duh-zeggende pubers. En dit boek vertelt schaamteloos eerlijk hoe je modern opvoedt én - ook erg belangrijk - dat een misstap begaan geen kernramp is.
 
Suus Ruis vertelt in korte, columnachtige stukjes over verschillende aspecten van modern (single-) ouderschap en haar zoontje Caesar. Over dat de buurtkinderen altijd op haar wc poepen, over dat ze haar zoontje een keer per ongeluk een klap heeft gegeven, over beestjesangst, over kleuterjuffenhaat, over luizenmoeder zijn en nog veel meer. Dat doet ze in rake maar vooral ook hilarische bewoordingen als: 'Het is vrij simpel: kinderen zijn NSB'ers. Als je vijf bent, of zes, heb je maar twee doelen: spelen en klokkenluiden.' Of, nog zo'n pareltje in het stuk over zwaarden, pistolen en ander 'gewelddadig' speelgoed: 'Ik weet niet of je ooit 's ochtends in het donker met blote voeten op een Legoblokje bent gaan staan, maar dat noem ik pas geweld'.
 
Ik heb tijdens het lezen iedere bladzijde minstens drie keer gehikt van het lachen. Dit boek is een mix van precies de juiste dosis informatie, zelfspot en een grote schep liefde. Het enige wat eventueel een minpuntje genoemd kan worden (het ging me niet tegenstaan, maar het viel me alleen op een gegeven moment op) is dat de schrijfster iets over de helft van het boek veel stukjes afsluit met een sentimentele noot richting haar zoontje. Nu gáát het boek over haar zoontje, dus ik snap het helemaal. Ik denk alleen dat mensen die in mindere mate een emotionele vaatdoek zijn dan ik zich daar weleens aan zouden kunnen ergeren. Maar ach, de keren dat je vervolgens weer gierend van de bank rolt, maken dat ruimschoots goed.
 
Go Suus! Vijf hartjes! Ik hoop stiekem op een 'Wat ze je niet vertellen over pubers', over tien of twaalf jaar.

Is er iets wat ze jou nooit hebben verteld over 'mama zijn'?