De weg naar zee RECENSIE

Een stukje lopen naar het strand was nooit eerder zo’n troosteloze onderneming als in De weg naar zee van Elke Geurts. Met het hoofdpersonage Tessa zakt je als lezer langzaam het lood in de schoenen. Maar Geurts kan prachtig vertellen en neemt je mee diep in de gevoelswereld van Tessa, die je ondanks misschien onbegrijpelijke acties toch heel goed kunt begrijpen.

Op een hete zomerdag gaat Tessa met haar zevenjarige dochter naar het strand. Althans, dat is haar plan. De weg ernaar toe lijkt eindeloos. Terwijl ze haar slapende dochter in een bolderkar door het door brand verwoeste duingebied sleept, overdenkt Tessa haar leven sinds de geboorte van Summer. Het meisje is niet de MiniMe gebleken die ze in gedachten had toen ze zwanger was. Dat heeft haar er echter niet van weerhouden alles op alles te zetten het beste uit haar kind te halen.

In De weg naar zee neemt Geurts je stukje bij beetje mee in het leven van Tessa. Langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plaats en geven ze een beeld van een alles behalve gewone strandwandeling en de dreiging dat dat tochtje niet zomaar op het strand zal eindigen. Geurts snijdt een prikkelende ethische discussie aan over hoe ver je kunt gaan in je streven naar een perfect leven. Misschien dat je zelf nooit de keuzes zou maken die Tessa maakt, tijdens het lezen snap je haar maar al te goed.

Behalve dat het verhaal je bij zal blijven, is het ook de bijna poëtische schrijfstijl die maakt dat je door wilt lezen. Terwijl de gedachten van Tessa heel natuurlijk klinken, lijkt Geurts steeds precies de goede woorden te kiezen om met weinig heel veel te zeggen – al dwaalden mijn gedachten ook nog wel eens af door diezelfde verteltrant. Desalniettemin is De weg naar zee een bijzondere Roman die je nog wel even bij zal blijven.

Ga jij dit boek lezen?