Gloria in excelsis deo RECENSIE

Gloria in excelsis deo is vooral geschreven vanuit het oogpunt van Anna (1929), een vrouw van bescheiden afkomst. In een mannenwereld weet zij zich op te werken als advocate en uiteindelijk zelfs rechter. Zeer ongewoon voor de tijd waarin zij opgroeit. Ze trouwt met een gynaecoloog en krijgt zes dochters, waarvan het jongste meisje, Elke, het syndroom van Down heeft. Het boek bestaat voornamelijk uit Anna’s verhaal en eindigt met een gedeelte dat 30 jaar na de geboorte van Elke speelt en is geschreven vanuit het oogpunt van Mare, de vijfde dochter. Mare heeft slechts vage herinneringen aan haar jongste zusje Elke, maar elke andere fysieke herinnering lijkt te zijn uitgewist. Na haar vaders dood probeert Mare vervolgens de waarheid te achterhalen.

Ik verwachtte een spannend verhaal a la Nicci French, maar dit viel een beetje tegen. Ik dacht, naar aanleiding van de korte omschrijving van het boek, dat het verhaal toegespitst was op de zoektocht van Mare naar de waarheid en het beantwoorden van vragen uit het verleden. Het verhaal speelde echter voornamelijk in het verleden, voornamelijk in de tijd dat Elke nog leefde en daardoor waren er niet de verrassingen die ik verwachtte. Op deze manier werd het meeste eigenlijk al weggegeven en miste het verhaal vaart.

Het was ook apart na zoveel met moeder Anna te hebben meegelezen, opeens bij Mare te belanden. Waarschijnlijk laat Miek Smilde in dit gedeelte van het boek zien dat het gedrag van moeder Anna, het feit dat zij niet van Elke hield, Mare wel degelijk heeft beïnvloed in haar volwassen leven. Ook al herinnert zij zich het leven met Elke nog maar amper. Dit komt echter niet heel erg duidelijk uit de verf. De beschrijving van de familiegeschiedenis van Anna haar vader en oma vond ik erg goed. Je kunt wel merken dat Miek Smilde een verhalenverteller met ervaring is.

Wat zijn jouw verwachtingen van Gloria in excelsis deo?