Miss Verstand RECENSIE

Ik was écht van plan om Miss Verstand het weekend na de boekpresentatie uit te lezen. Echt. Maar op de woensdagavond vóór dat desbetreffende weekend kon ik het lezen niet laten en donderdag las ik tot middernacht door om het boek uit te krijgen. De vorige boeken waren te veelbelovend om het nog langer te laten liggen! Normaal let ik, als ik weet dat ik een recensie ga schrijven, erg goed op bij het lezen, maar in dit geval ben ik dat compleet vergeten, net als dat ik de tijd vergat. Helemaal in de ban van het boek dus – het leest dan ook als een trein!

Miss Verstand gaat over kinderpsychologe Iris, de beste vriendin van Didi uit Miss Communicatie en Lein uit Miss Match. Voor het oog van de buitenwereld leidt Iris een perfect leventje: ze heeft net haar nieuwe praktijk in Den Haag geopend en het gaat beter en beter met haar carrière. Ze wordt zelfs gevraagd als deskundige voor een tv-programma! Maar eigenlijk voelt Iris zich helemaal niet zo perfect in haar hectische leventje. Haar vriendinnen zijn beide zwanger en voor het eerst voelt het alsof ze er niet meer bij hoort. En waarom is zij de enige die nog niet de man van haar leven heeft gevonden? Hoewel de regisseur van het theaterstuk waar Iris en haar nieuwe werknemer Ellen aan meedoen, wel heel erg in de buurt komt.
Maar als Miss Verstand alleen maar over de liefde zou gaan, zou het geen echte Astrid Harrewijn zijn. Ook de problemen op Iris’ werk beslaan een groot deel van het boek: ze heeft Ellen misschien iets te overhaast aangenomen en de vrouw blijkt anders dan ze had verwacht. Eén en al Ellen-de dus! Als Ellen haar ook op toneel een rotstreek flikt, is dat de druppel die de Ellen-emmer doet overlopen. En dan ontdekt Iris ook nog eens een groot familiegeheim dat haar ouders haar nooit hebben verteld. Maar ze besluit te wachten met het vertellen aan haar beste vriendinnen en de geheimen hopen zich alleen maar op…

Ik vind de boeken van Harrewijn altijd geweldig: chicklits met net dat extra laagje dat het toch niet oppervlakkig maar juist heel boeiend maakt. In dit geval heb ik bij één stukje zelfs met ingehouden adem zitten lezen. Zoals ik al schreef leest het boek heel lekker: de schrijfstijl is fijn en zelfs als je nog lang niet in dezelfde levensfase zit is het gemakkelijk om je in te leven in Iris. Binnen een mum van tijd is het boek uit – jammer!
Op sommige vlakken is het een heel klein beetje voorspelbaar, maar op de meeste totaal niet: de ene na de andere man verschijnt in beeld, maar wie het nu gaat worden? Het serieuze van Iris vormt een mooi contrast met alle grappige bijpersonages. Zo is er bijvoorbeeld Goeleke, de verloskundige en medehuurder die er altijd piekfijn uitziet en bovendien niet te beroerd is om gezellig samen te gaan internetdaten. En Maartje, de eigenaresse van het Haagse pand, die leeft op blaadjes sla en chiazaadjes en de hele dag door kikkers kleit. Het boek sluit ook goed aan op het heden: ik heb hardop gelachen om George het koffiezetapparaat en Harrewijn drijft lekker de spot met het rawfoodleventje van Maartje.

Net voorbij de tweehonderd bladzijden zit wel een heel verwarrend stukje waarbij er een jaar wordt overgeslagen en je even denkt dat het al het einde is. Ook had ik op sommige momenten het idee dat je wat informatie zou missen als je de andere boeken van het drieluik had overgeslagen. Maar goed, het is natuurlijk helemáál geen straf om die eerst even te lezen. Ik heb heel erg getwijfeld over het aantal hartjes dat ik zou geven aan Miss Verstand. De ‘slechts’ vier hartjes die daarvan het resultaat zijn nemen niet weg dat het echt een must-read is voor de feelgood-liefhebbers en dat het een perfecte afsluiting is van dit Miss-drieluik. Ik ben nu al benieuwd naar Harrewijns volgende boek!

Heb jij de eerste twee delen van dit drieluik gelezen? Zo ja, wat vond je ervan?