Recensie: Watersong 3 - Getij RECENSIE

Amanda Hocking blijft je in haar macht houden met het derde deel van de Watersong-reeks. Als een heuse kunstenares mixt ze magie, mysterie en romantiek tot een onweerstaanbaar verhaal en de reeks wordt met ieder deel weer spannender.

Dankzij de voorlopige wapenstilstand tussen de sirenen en Gemma en Harper krijgen de twee zusjes eindelijk de kans om zich te verdiepen in de geschiedenis van de monsters, en te speuren naar een mogelijke oplossing voor hun problemen. Ik vond dat echt geweldig, want vanaf boek één wilde ik al meer weten over Thea, Penn en Lexie, vooral hun oorsprong vond ik interessant.

De manier waarop Amanda Hocking fantasie combineert met mythologie spreekt me ook heel erg aan. Toegegeven, ze neemt het niet altijd even nauw met de bekende mythes en legendes, maar met zo'n pageturner als dit vergeef ik haar dat graag.

De tijd dringt voor Gemma en Harper, en dat maakt het boek extra spannend, als een race tegen de klok. Ik houd daar wel van, omdat het je gegarandeerd op het puntje van je stoel houd. Wat ik ook een erg leuk aspect vond aan dit deel is dat niet alleen de zussen-band tussen Harper en Gemma centraal stond, maar dat er dit keer ook wat meer aandacht werd geschonken aan de relatie tussen de sirene-zusjes. Door middel van flashbacks leer je ze in dit boek van een heel andere kant kennen, en zelfs een beetje beter te begrijpen.

Hoewel ik van Amanda Hocking gewend ben dat ze me altijd weer verrast met haar eindes, was ik absoluut niet voorbereid op de cliffhanger aan het einde van Getij. Hopelijk laat deel vier dus niet al te lang op zich wachten.

Ben jij een fan van de Watersong-reeks?