Recensie: Lucia de B. (BIOS)

Schuldig totdat je onschuld bewezen is? Daar lijkt het wel op in de zaak van Lucia de B., de eigenzinnige verpleegster die wordt beschuldigd van het opzettelijk doden van zeven van haar patiënten. Lucia heeft geen sporen achtergelaten en beroept zich tijdens de verhoren op haar zwijgrecht, wat de zaak uitermate ingewikkeld maakt. De jonge parketsecretaris Judith Jansen van het Openbaar Ministerie krijgt het dossier van ‘De Engel des Doods’, zoals Lucia in de pers ook wel wordt genoemd, op haar bureau. Het OM weet Lucia, dankzij één test, toch te veroordelen tot een levenslange gevangenisstraf voor vier moorden en drie pogingen daartoe. Dit komt mede door het harde werk van Judith die de test gebruikt als schakelbewijs en daarmee Lucia koppelt aan de meervoudige moorden. Door de veroordeling staat Judith dan ook een mooie carrière te wachten, totdat ze ontdekt dat er vraagtekens bij de betrouwbaarheid van de test kunnen worden gezet. Ze misbruikt haar contacten bij het OM en komt erachter dat er geen sprake is van moord, maar dat de slachtoffers een natuurlijke dood zijn gestorven. Vier dagen te laat, want Lucia is dan al in hoger beroep opnieuw veroordeeld en zelfs zwaarder gestraft. Toch blijft Judith samen met de advocaten van Lucia vechten om de échte waarheid boven tafel te krijgen.

Lucia de B. beschrijft één van de grootste rechterlijke dwalingen in het Nederlandse rechtssysteem, waarin Lucia de Berk in een oogwenk lijkt te veranderen van verpleegster in een seriemoordenaar. Velen vinden Lucia eigenzinnig, haast onsympathiek. Het is knap hoe Ariane Schluter die eigenzinnigheid heeft kunnen overbrengen. Het is bijna onmogelijk compassie te voelen voor de naïeve Haagse verpleegster, die met een mix van gelatenheid en nuchtere overlevingsdrang zich continu beroept op haar zwijgrecht. Het voelt alsof ze haar veroordeling lijdzaam ondergaat, zich groot houdend tegenover haar gezin en zich vastklampend aan een steeds kleiner wordend sprankeltje hoop. Pas wanneer Lucia in hoger beroep opnieuw wordt veroordeeld en de zaal uit wordt getrokken terwijl ze roept: ‘Ik heb het niet gedaan. Ik heb het niet gedaan!’ komt er een sympathie bovendrijven die bijna overweldigt en je kippenvel bezorgt. Daarnaast zet Sallie Hansen de rol van parketsecretaris Judith Jansen uitermate realistisch neer. De verandering die zij doormaakt van jonge nieuweling bij het OM naar gewiekste vrouw met een onuitputtelijk rechtvaardigheidsgevoel komt natuurlijk over en geeft de film een interessant psychologisch karakter.

De film kent vele aspecten: ongeloof, verdriet, berusting, machteloosheid en zelfs een tikkeltje Haags sarcasme. De geloofwaardigheid van de emoties in het uitstekende acteerwerk van de beide leading ladies maakt dat de film zich op een manier in je nestelt zodat je deze niet snel zult vergeten.

Ons oordeel:


Bekijk hier de trailer van Lucia de B.: