Recensie: Vertrouw me RECENSIE

Wie mij de afgelopen twee jaar heeft gesproken, heeft me vást weleens iets over de Touching Juliette-trilogie horen zeggen. Of eigenlijk: horen gillen. Ik fangirl al sinds Vrees me over deze prachtig geschreven, hartverscheurende boeken. Breek me bevatte naar mijn smaak iets te veel gezeur van Juliette, maar dat was natuurlijk ook een beetje de bedoeling en bovendien gaf het Kenji een schot voor open doel om haar eens even met haar twee verwende voetjes terug op de grond te duwen. De novelle Verwoest me (deel 1,5) deed me piepen van geluk. Deel 2,5 Versplinter me viel me lichtelijk tegen, maar goed, dat zou Vertrouw me alleen maar beter maken natuurlijk! Ik was op het punt aanbeland dat dit hoe dan ook een fantastisch boek zou worden.

En nu voel ik me leeg. Een beetje bedrogen, maar vooral teleurgesteld. 

Ik ben echt fan van Tahereh Mafi - niet alleen van haar schrijfstijl, maar ook van de persoon die ik ken uit haar filmpjes en volg op Twitter. Zo’n lief popje vergeef je toch alles? Nou, bijna alles. Misschien is het ook wel mijn eigen schuld, omdat ik zó heb uitgekeken naar dit boek. Het is net als met feestjes: als je je er heel heel heel erg op verheugt, valt het alleen maar tegen en ineens is de muziek meh, zijn de mensen lelijk en lijk je dik in je outfit.

Vertrouw me bevat bijna geen actie; het plot werkt wel ergens heen, maar dat wordt pas op het eind van het boek ‘nog even’ gedaan, waardoor de climax afgeraffeld en geforceerd voelt. Voor het deel dat Het Epische Einde moest voorstellen, vond ik het niet zo episch en iets te easy. Het was duidelijk dat het niet draaide om het grotere plaatje, maar om de driehoeksverhouding tussen Juliette, Adam en Warner. En jongens, ik ben fan van gevoelens, maar het kan ook té. Zo kun je bijvoorbeeld de eerste driekwart van een boek besteden aan het uitweiden over gevoelens waarvan de lezer denkt: 'jahaa, weet ik al'.

Verder verwoordde Ian het in het boek zelf vrij treffend: ‘Het lijkt wel een soap. Alleen dan slechter geacteerd.’

Het ergste vond ik dat een aantal personages in dit boek zúlke veranderingen ondergaan, dat ze niet meer geloofwaardig overkomen. Hallo, spreek ik met 1-1-2? Ik wil graag een karaktermoord melden. Regelmatig dacht ik tijdens het lezen: ‘Wie bén jij en wat heb je met de persoon uit de vorige twee boeken gedaan?’

Sommige onthullingen voelden wat te gemakkelijk. Als dít is waar de vorige twee boeken naartoe hebben gewerkt, valt het me nogal tegen. Het plan om alles in goede banen te leiden voelde te simpel. Ik hoop heel stiekem dat er onverwachts nog een deel 4 komt waardoor ik niet meer met dit lege ‘wat ís dit?!’-gevoel blijf zitten en alles ineens in een heel ander licht komt te staan. WANT IK WILDE ZO GRAAG VAN DIT BOEK HOUDEN!

De symboliek vind ik dan wel weer heel mooi en de liefdesscènes lieten rillingen over mijn rug lopen (op een goede manier). Ook Juliettes ontwikkeling van kleine bange jankerd naar stoere zelfstandige chick vond ik aangenaam.

Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om dit boek minder dan drie sterren te geven, dus hier zijn ze. Ik ga de hele serie nog maar een keer achter elkaar lezen, gewoon om het gevoel uit Vrees me weer terug te krijgen.

Was jij ook een beetje teleurgesteld over dit laatste deel?