Recensie: Zeven jaren RECENSIE

Zeven jaren is een mistroostig verhaal over liefde, mislukking, vreemdgaan, vreemde aantrekkingskrachten en (gebrek aan) communicatie.

Alex en Sonia krijgen aan het einde van hun studie architectuur een relatie. Eigenlijk is deze relatie net als het daarop volgende huwelijk en hele leven een kwestie van ‘erin rollen’, geen weloverwogen beslissing. Echte spetterende verliefdheden zijn er niet, van een gezinsleven is amper sprake. Sinds zijn studie heeft Alex met vlagen een affaire met Iwona, die door haar afstotende uiterlijk en houding juist een aantrekkende werking heeft op Alex. Hij wordt keer op keer weer naar haar toegezogen, zij is zo passief, lelijk en saai dat het hem op een rare manier een gevoel van vrijheid geeft om haar te bezitten. Na een pauze van zeven jaar begint de affaire opnieuw, en uiteindelijk wordt Iwona zwanger. Omdat Alex en Sonia zelf geen kinderen kunnen krijgen, en Iwona als illegale Poolse niet voor het kind kan zorgen, lijkt het een logische stap om het kind te adopteren. Alhoewel dit natuurlijk helemaal niet is wat Iwona voor ogen had, staat ze het toe. Het gezinsleven is niet liefdevol, en Iwona ziet hij niet meer. Zij – leren we in een gesprek dat Alex jaren later heeft met een vriendin van Iwona – is altijd op een obsessieve manier verliefd op hem gebleven.
Na het dieptepunt van de crisis in de bouw, lijkt het toch alsof Alex en Sonia dichter tot elkaar komen. Maar of dat echt zo is, zal blijken aan het einde van het boek.

De heldere opbouw komt door de raamvertelling; afwisselend hoofstukken in het heden (gesprekken die Alex heeft met Antje, een goede vriendin van Sonia) en het verleden, het verhaal over zijn leven dat hij als een soort biecht aan Antje vertelt.

Een ander bijzonder gegeven is dat de gesproken tekst niet wordt weergegeven door middel van aanhalingstekens maar gewoon als lopende tekst. En eigenlijk is dat helemaal niet vermoeiend of onduidelijk.

Zeven jaren is niet echt een fijn boek, verre van - eerder deprimerend en grauw. Het is eigenlijk zo tekenend en jammer dat mensen zo weinig rekening houden met elkaars gemoedstoestand. Ik kreeg onder het lezen bijna medelijden met elk van de personages. Voor de wijze waarop er een sfeer geschept wordt die zo doordringt in mijn gevoel, valt wel iets te zeggen en is kunstig. Zeker omdat dat gevoel me ook nu nog steeds bekruipt, een paar weken nadat ik het boek gelezen heb.

Wat vond jij van Zeven jaren?