Recensie: Omhulde stad RECENSIE

Bekijk de cover van Omhulde stad en je wordt direct nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg van De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine. Het verhaal van Jacob en de bijzondere kinderen gaat in dit boek verder en er staat hun genoeg te wachten: ze maken kennis met bijzondere dieren, bijzondere mensen en onverwachte bondgenoten. Hulsels en schepsels liggen echter continu op de loer; echt veilig zijn de kinderen nooit.

Iedereen die het eerste boek uit de serie heeft gelezen, wachtte met smart op dit vervolg. Niet zo raar, want Ransom Riggs vertelt het verhaal op een bijzondere manier: met tekst én foto’s. De foto’s zijn natuurlijk ook in dit boek volop aanwezig, maar toch missen ze het enge dat de foto’s uit het vorige boek hadden. Waar ik in het eerste boek regelmatig de kriebels kreeg van de afbeeldingen, had ik dat bij Omhulde stad een stuk minder. De foto’s blijven echter erg leuk om te bekijken en ze zorgen voor net dat beetje extra, waardoor je het verhaal echt voor je ziet.

De eigenzinnige Jacob die in het eerste boek continu grappige oneliners heeft, lijkt in dit boek een beetje verdwenen te zijn. Zo nu en dan komt er een humoristische uitspraak voorbij, maar dat gebeurt zelden. Jammer, want Jacob en zijn komische uitspraken maakten het eerste boek juist zo enorm leuk om te lezen.

Het verhaal van Omhulde stad is interessant, maar zenuwslopend (zoals de achterflap belooft) is het niet. Er gebeurt eigenlijk maar verrassend weinig en zelfs het einde laat je met enorm veel vragen achter. Ik verwachtte een spannende climax, maar die bleek uiteindelijk niet aanwezig te zijn.

Ransom Riggs heeft een heerlijke schrijfstijl die lekker wegleest. Toch had ik moeite om door dit boek heen te komen. Het lijkt er een beetje op alsof Omhulde stad aan het second book syndrome lijdt: het kan niet tippen aan het eerste boek. Echt ontevreden laat dit boek je niet achter, maar je krijgt er zeker geen ‘wow!’ gevoel van.

Kreeg jij wel een wow-gevoel van dit tweede deel?