Een onvervuld verlangen

Astrid Harrewijn won in 2006 de Jill Mansell-schrijfwedstrijd. Sindsdien is ze één van de bekendste chicklit-auteurs van Nederland. Haar zesde boek, Miss Match, verschijnt deze maand; het tweede deel in de drieluik over drie vriendinnen. Ter gelegenheid van haar nieuwe boek kwam Astrid op visite bij Chicklit.nl en liet de volgende column achter.  

Nog niet zo lang geleden kwam er op een feestje een man naar me toe. Al snel hadden we een heel gesprek over het onderwijs in Nederland en het leven van Jan Kees de Jager. Wat we zo interessant vonden aan Jan Kees weet ik eigenlijk niet meer, maar het leidde in ieder geval tot de vraag waar ik mijn geld mee verdiende. 

‘Met het schrijven van boeken,’ zei ik, en ik vertelde hem kort en bondig waar ik me de hele dag mee bezighield.
‘Dat lijkt me leuk om te doen. Heerlijk om al je onvervulde verlangens en wensen in je hoofdpersoon te stoppen.’
Ik keek hem aan. Zo had ik het nog nooit bekeken.
‘Of heb je geen onvervulde verlangens en wensen?’ vroeg hij, en in dezelfde ademteug wilde hij weten of ik zin had in een wijntje.
Terwijl de man in de lange rij voor de bar ging staan, had ik mooi even de tijd om na te denken over zijn vraag. Onvervulde verlangens en wensen. Had ik die? 

Stel dat die blije postcodeloterijmeneer opeens voor mijn voordeur zou staan met een cheque van dertig miljoen, zou er dan veel veranderen? Nee, ik geloof het niet.
Een andere man dan? Wilde ik dat? Een klein blond ventje met blauwe ogen, voor de verandering? Nou nee, ik ben niet echt van plan om mijn Allerliefste in te wisselen.
Andere kinderen? Dochters die hun kamers opruimen en hun moeder nooit tegenspreken? O, nee! Dat lijkt me heel saai.

Oké, ik ging een laatste poging doen om mijn onvervulde verlangens boven te krijgen. Ik wilde vast heel graag fris ruikende modelhonden die niet op de bank liggen en gaan zitten als ik dat vraag. Maar weer moest ik ontkennend antwoorden. Twee stinkende onopgevoede viervoeters is niet echt ideaal, maar je kunt wel lekker op ze mopperen.  

Er verscheen een grijns op mijn gezicht. Wat fijn, ik was dus een tevreden mens met zero verlangens en wensen. Maar opeens verdween de glimlach en plotseling vond ik mezelf een ongelofelijk saaie muts. Ik had toch op z’n minst wel één onvervuld verlangen? En opeens wist ik het. Een goed verborgen wens, want een tikkeltje gênant was het wel. Diep in mijn hart zou ik heel graag een merkwaardige hobby willen hebben. Zo’n hobby die je deelt met nog vijf andere niet helemaal normale mensen. Eentje waar je dagen voor moet reizen en uren in de rij moet staan. De zoektocht naar dat ene begeerlijke object voor je verzameling. Honderd keer denken dat je het eindelijk hebt, maar dat er dan toch een vlekje op zit waardoor het net niet voldoet. De eindeloze frustratie en dat onbeschrijfelijk bevredigende gevoel als je na jaren eindelijk een gaaf exemplaar in handen hebt. Of wat dacht je van zo’n heerlijke volledig hysterische adoratie voor een ster op z’n retour. Met een eigen kamertje propvol met Jan Smitachtige dingen. Een kamertje waar je je terug kunt trekken met je Jan Smittheemok en geurkaarsjes om je heel erg één te voelen met hem. Of desnoods een bizarre, vieze hobby. Het sparen van nagelriemvelletjes in jampotjes. Die je dan wekelijks telt, op kleur en vorm sorteert, en dit alles bijhoudt in een smoezelig schriftje waarop je met sierlijke letters je naam en jaargang hebt geschreven.

Maar goed dat heb ik dus niet. En dat vind ik dus stiekem een beetje jammer.
Op dat moment kwam de man weer terug met in zijn handen twee glazen.
‘Zeg dat schrijven,’ zei hij, terwijl hij mij het wijntje overhandigde. ‘Is dat eigenlijk niet gewoon een gierend uit de hand gelopen hobby?’

Nieuwsgierig naar Miss Match? Bekijk dan hier de boektrailer: