Volgende keer beter

Gillian King (1978) woont samen met haar gezin in het gezellige Den Haag. Gillian runt een succesvol bedrijf, heeft een geweldige echtgenoot, twee prachtige kinderen, en ze leefden nog lang en gelukkig... Nou, niet helemaal, want er ontbrak nog iets. Gillian koesterde een droom: het schrijven van een boek. Dat de kraamtijd bij uitstek geschikt is om deze passie te verwezenlijken, werd door haar bewezen. Als je toch bijna geen oog dicht kunt doen vanwege nachtvoedingen, darmkrampjes en andere ongemakken, kun je je tijd net zo goed nuttig besteden. En dat is precies wat ze deed: schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Haar allereerste manuscript eindigde meteen bij de tien beste inzendingen van de Chicklit schrijfwedstrijd en haar romandebuut Geloof me maar is in oktober 2010 verschenen bij uitgeverij Zomer en Keuning.

Ik was zeventien, hij was eenentwintig. Hij, die bijzonder aantrekkelijke man in wording, waar ik al jaren smoorverliefd op was. Nooit zag hij me staan, tot die ene nacht in december. Bloednerveus zat ik op zijn bank, friemelde ongemakkelijk met mijn handen en lachte net iets te hard om zijn grapjes. We wisten allebei wat er ging gebeuren, maar wilde ik dat wel écht? Het laatste wat ik wilde was een verkeerde indruk maken. Straks dacht hij dat ik ‘easy’ was. En ik kon hem moeilijk ongelijk geven als ik meteen de eerste nacht tussen zijn lakens kroop. Aan de andere kant, ik droomde al jaren en jaren van dit moment. Ik sloot mijn ogen en liet me volledig gaan. Zijn arm langs mijn gezicht, zijn vingers in mijn nek, zijn hand op mijn borst. O nee, o neeeee.. ik had mijn beha volgepropt met wattenschijfjes..
Ik was eenentwintig, hij was vijfentwintig. Wattenschijfjes gebruikte ik uitsluitend voor mijn gezicht. We woonden net samen en genoten honderd procent van onze vrijheid. We hoefden geen rekening meer te houden met bemoeizuchtige ouders en we konden de liefde bedrijven waar we maar wilden: op de bank, op de tafel, onder de tafel, op het kleed, op het balkon, onder de douche. Overal. Maar natuurlijk vooral niet in bed, dat was zo burgerlijk. We maakten ruzie over… Over wat eigenlijk? Geen idee, maar het was behoorlijk onvolwassen en had een hoog dramagehalte. Natuurlijk maakten we het weer goed. En dan volgde goedmaakseks. Op de bank. Of op de tafel of..
Ik was zevenentwintig, hij was eenendertig. Ik zat vol ongeduld op hem te wachten en vloog de gang in toen ik zijn sleutel in het slot hoorde glijden. File? Pfff. Ik zit al een half uur te wachten. We moeten het nu doen. Nee nu, lieverd. Nu. We zijn al elf maanden bezig. ELF! Elise was binnen één maand zwanger, hoe kan dat? En laatst zag ik Vera ook al met een dikke buik. Vera! Dat geloof je toch niet? Ik wist niet eens dat ze een vriend had. Maar mijn ovulatietest liet een dikke vette streep zien, dus deze maand gaat het lukken, ik voel het. Ik ben vruchtbaar. Zeer vruchtbaar. Nou, trek je broek uit dan! Bank of bed? Kies jij maar. Hoe bedoel je het lukt niet? Het moet! Zo. Hup. Klaar. Zie je wel dat je het kan? Ga eens van me af. Ik moet mijn benen omhoog doen, dat schijnt beter te zijn.
Ik ben tweeëndertig. Hij is zesendertig. Er zitten vlekken op mijn bank, maar dat heeft niets te maken met mijn seksleven. Het is melk. Of thee. Of Spongebob limonade. Of kots. Dat kan natuurlijk ook. Ik wil best seks, maar mijn lijf wil niet. Het wil maar één ding: slapen. Seks op de tafel? Doe even normaal. Een tafel is om te eten. Onder de tafel? Dan moet ik echt eerst even dweilen. Maar je hebt gelijk. We moeten iets spannends doen. Ons seksleven is een sleur. Nou ja, sleur is wellicht het verkeerde woord. Als we seks hebben, zie ik best wat vonkjes spatten, maar we hebben geen seks.. althans, niet zo vaak als ik zou willen. En zo vaak is dat nu ook weer niet. Maar vanavond gaat dat veranderen. Vanavond ga ik hem verleiden, net als vroeger. Ik breng de kinderen vroeg naar bed. Koop ze om door te zeggen dat Zwarte Piet vast een heel mooi cadeautje in hun schoen legt als ze zoet gaan slapen. De hele nacht. In hun EIGEN bed. Ik sluip naar mijn slaapkamer. Geen idee waarom ik sluip, maar ik doe het toch. Ik vis wat sexy lingerie uit mijn la, besprenkel mijn nek met een vleugje parfum en trek een verleidelijk zwart jurkje aan. Nou ja, voormalig zwart. Nu is het meer donkergrijs. Maar het is het enige jurkje dat ik nog pas, dus ik doe het er maar mee. Maar wacht. Zou het niet veel spannender zijn als ik gewoon helemaal naakt de trap af loop. Duidelijker kan niet, toch? Zwoel glimlachend dartel ik in mijn evakostuum de trap af. Mijn man zit nietsvermoedend op de bank. Nog tien treden, nog negen, nog acht, nog zeven, nog zes.. best een leuk idee voor een column eigenlijk.. nog vijf, nog vier.. Ik sta stil op de trap. Eindelijk. Eindelijk weet ik wat ik moet schrijven. Met een ruk draai ik me om en loop de trap weer op. Ik trek een oude pyjama aan, spring in bed, schuif mijn laptop naar me toe en begin te schrijven: ik was zeventien, hij was eenentwintig…

Gillian King