De oude man en de zee..

Suzanne Vermeer werd geboren in Nijmegen en verhuisde op tienjarige leeftijd met haar ouders naar Amsterdam. Zij studeerde Spaans aan de Universiteit van Amsterdam en trok na haar studie naar Barcelona, waar zij nu nog steeds woont en werkzaam is. Inmiddels heeft ze met drie boeken een plek in de bestsellerlijst verworven en schrijft ze regelmatig korte verhalen voor tijdschriften.  In 2006 debuteerde Suzanne Vermeer met het zeer succesvolle All-inclusive, waarvan inmiddels al meer dan 55.000 exemplaren zijn verkocht en in totaal gingen er van al haar boeken al 125.000 exemplaren over de toonbank. Ook voor haar andere boeken heeft ze de reisbranche en het toerisme als uitgangspunt genomen en inmiddels is dat het unieke handelsmerk geworden voor haar ijzersterke thrillers. Afgelopen januari heeft zij een vijfde thriller aan haar bibliografie toegevoegd: Apres-ski is een winterse thriller die zo meekan in de koffer naar de wintersport. 

Nu het in Barcelona voor de tijd van het jaar fris is, verlang ik terug naar de warmere dagen. Al zijn die ook niet allemaal even goed te harden. In de zomer zijn er van die dagen dat je de stad wilt ontvluchten. Het is dan onbewolkt, waardoor de zon zelfs een opening tussen de hermetisch gesloten luiken vindt. De wind is stilgevallen, zodat de warme lijflucht van de stad verstikkend blijft hangen. Dan gaat het bij me kriebelen. Al die mensen in die hitte op een hoopje. Ondanks het strand dat Barcelona heeft, is even de stad uit dan de beste optie, tenzij je alsnog tussen de blèrende radio’s, kinderen, jongeren en glimmende lijven rust kunt vinden. Ergens in augustus vorige zomer, was het zo’n dag.
Hoewel het op de ringweg rond Barcelona altijd dringen is, komt het voor dat er tegen tien uur ’s morgens een dipje in de verkeerschaos ontstaat. Die ochtend had ik geluk en kon ik de metropool na een kwartier al achter me zien liggen.
Uit een soort bevrijdingsgevoel begon ik ongegeneerd mee te zingen met mijn favoriete cd. Na ongeveer een halfuur verliet ik de snelweg om op mijn dooie gemak de mooie route langs de kust te volgen.
De eerste stop was een voormalig vissersdorpje dat omringd werd door kolossale hotels die vreemd genoeg geen afbreuk deden aan de pittoreske plaats en omgeving. Alsof ze er het massatoerisme toch elegant wilde omarmen. Langs het kleine haventje waar vissersschuiten en plezierboten naast elkaar lagen, liep een boulevard. Het was er druk. Het merendeel van de toeristen droeg een gekleurd polsbandje. Elke kleur stond voor een ander hotel. Bijna niemand toonde belangstelling voor het enorme aanbod aan uitgestalde artikelen bij de vele kraampjes en winkeltjes. Hoezeer de verkopers ook hun best deden de toeristen te enthousiasmeren voor hun koopwaar, ze reageerden niet of nauwelijks en wandelden in hun eigen tempo verder. Ook de terrasjes waren nagenoeg leeg, waardoor de obers op proppers leken om toch nog zoveel mogelijk mensen binnen te krijgen. Maar niemand leek zin te hebben in een hapje of een drankje. Iedereen had zich blijkbaar al volgepropt in de resorts en hotels. Het was een beetje een treurige aanblik en ik ergerde me aan de decadentie van de toeristen. Kon ik dan niks hebben deze dag? Ik voelde me even een oud wijf dat alleen maar kon mopperen. Moest ik me gaan terugtrekken op een rots? Het idee was aanlokkelijk, maar tegelijkertijd fascineerde de ontwikkelingen van dit soort kustplaatsjes me. En wie weet ving ik onbewust nog iets op voor mijn nieuwe boek.
Mijn blik viel op een oude man. Hij droeg een wit overhemd met korte mouwen, zat voor zijn winkel op een klapstoeltje en keek recht voor zich uit. Het menselijke lint dat aan hem voorbij trok leek hij niet te zien en de warmte leek hem niet te deren. Hij keek naar de zee en oogde zeer tevreden.
In tegenstelling tot alle toeristen die voorbij sjokten had ik wel dorst. Ik liep de minisupermarkt van de oude man binnen en pakte een gekoeld flesje mineraalwater. De oude man was opgestaan en liep in het trage tempo dat bij zijn leeftijd paste naar de kassa. Ik had amper afgerekend toen ik mijn nieuwsgierigheid naar de gang van zaken in dit dorp niet meer kon bedwingen.
‘U zult wel een grote hekel aan het all-inclusivesysteem hebben, nietwaar?’ vroeg ik met een “ik begrijp het helemaal”-uitdrukking op mijn gezicht.
Hij keek me aan met zijn donkere ogen en schudde vermoeid zijn hoofd.
‘Integendeel, mevrouw. Het all-inclusivesysteem is het beste wat dit dorp ooit is overkomen.’
Met veel moeite wist ik te voorkomen dat ik hem met open mond aanstaarde.
‘De hotels rond het dorp zijn inmiddels allemaal all-inclusive. Degenen die op traditionele wijze doorgingen, zijn net op tijd geswitcht. Anders waren ze failliet gegaan.’
Ik wees naar buiten waar zijn collega’s en dorpsgenoten met de minuut wanhopiger aandacht voor hun waar vroegen, om aan te geven dat het er toch niet zo rooskleurig voor ze uitzag.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Zij moeten niet klagen. Ze hebben gouden tijden meegemaakt en nu zit het wat tegen. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar, mevrouw. Soms zit het mee en soms zit het tegen.’
Hij glimlachte vriendelijk en keek met een schuin oog naar zijn klapstoeltje. Snel stelde ik nog een vraag die op mijn lippen brandde.
‘Maar wat bedoelt u dan met “het beste wat dit dorp ooit is overkomen”?’
Zijn gezichtsuitdrukking bleef onveranderd; hij wilde het liefst terug naar buiten maar probeerde dit niet te laten blijken.
‘Mijn twee zoons en drie dochters werken allemaal in de hotelbranche. Hetzelfde geldt voor het merendeel van de dorpelingen. Zonder het all-inclusivesysteem hadden ze midden in de rij van werkenlozen gestaan. En die is tienduizenden mensen lang, zoals u wel weet.’
Ik knikte begrijpend. Toch stelde ik nog een vraag.
‘En uw winkel dan? Ik bedoel, er is weinig klandizie.’
Hij haalde zijn fragiele schouders op.
‘Ach, dit pand is mijn eigendom en lang geleden afbetaald. Elke euro die binnenkomt is er eentje. Mijn vrouw is twee jaar geleden overleden. Sindsdien maak ik mij niet meer zo druk. Ik heb weinig nodig om te leven. Als ik de zee en de zon zie ben ik gelukkig. En mijn kinderen en kleinkinderen, natuurlijk.’
Terwijl ik naar de auto liep, dacht ik hierover na. Ik kon me soms als een echte Hollander nog druk maken om de kleinste dingen die niet goed of niet meteen geregeld waren. Of opeens konden de drukte en de hitte me bevangen, zoals deze ochtend. Alsof ik niet al jaren in Barcelona woonde, maar vers en bleek net uit het vliegtuig vanuit Nederland was gestapt. Dit was waar ik voor naar Spanje was gekomen: aan de ene kant het bruisende, temperamentvolle leven, en aan de andere kant het mañanagevoel. Het genieten van het leven. En dat was wat ik die dag ging doen. Een mooi plekje zoeken en genieten.
Vroeg in de avond, op de terugweg naar het warme woelige stadshart van Barcelona, kwamen de woorden van de oude man weer boven. Onbewust had hij mij iets meegegeven om over na te denken. En eraan denken doe ik, zoals je merkt, af en toe nog steeds.

Suzanne Vermeer

N.B.: Met het overlijden van Paul Goeken komt een einde aan zijn best bewaarde geheim: Paul blijkt het ware gezicht achter de pseudoniem Suzanne Vermeer. In 2006 verscheen All-inclusive, het eerste boek van Suzanne Vermeer. Dat boek werd meteen een bestseller. Daarop volgde een reeks ijzersterke vakantiethrillers, waaronder De vlucht, Zomertijd, Cruise en De Suite. In 2012 verschijnt Noorderlicht; het laatste Suzanne Vermeer-boek dat Paul Goeken geschreven heeft. 

Après-ski

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (12 stemmen)
  • Omschrijving:

    In het huis van de familie Dijkstra is de spanning om te snijden. Sinds kort woont de 23-jarige Manon na een verbroken relatie weer thuis. Haar ouders en jongere zus Fleur, die in alles haar tegenpool is, vinden haar maar een losbol, die niets serieus aanpakt. Toch gaan ze, volgens traditie, ook dit jaar weer met het hele gezin op wintersport naar Oostenrijk. Op de tweede dag wordt de blauwe piste ontregeld door een snowboarder die dwars door een skiklasje heen schiet. Manon aarzelt niet en redt een meisje dat van schrik op de zwarte piste afstormt. Haar reddingactie valt op en ze wordt door de leiding van de skischool gevraagd om voor hen te komen werken. Het ongeval blijkt pas het begin te zijn van een serie akelige incidenten. Wat begon als een droombaan voor Manon, verandert in een nachtmerrie.

Meer info

Toegevoegd door:

MEMBER RECENSIES

  • Brieven uit het verleden

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • De première datum van PLL is bekend!

  • Rituals: Your body. Your soul. Your rituals.

  • That’s it

  • Boekkado.nl: voor een boek naar keuze

  • Orlando Bloom speelt mee in Pirates of the Caribbean 5

Zoek in artikelen