Ik heb er zo een

Heleen van der Kemp (1974) is communicatieadviseur en schrijft ook korte verhalen. Met Blond 15 debuteerde zij met haar eerste boek. Inmiddels is haar net zo lovende tweede boek, Afrekening, verschenen.

Ik heb er zo een. Een man die van sport houdt. Van sport kijken welteverstaan. Voetbal is favoriet, wielrennen is een goede tweede. Maar ook tennis wordt gekeken en laatst betrapte ik hem op korfbal. Dit zal hij ontkennen als je het hem op de man af vraagt, maar ik heb het echt gezien. Geloof mij maar. Zeven uur zondagavond is heilig. Studio Sport. De irritante tune is voor mij een teken om linea recta de woonkamer te verlaten. Want, helaas voor mij, ik heb er echt helemaal niets mee. En ze vertellen het er ook niet bij, die mannen, als je ze ontmoet. Die van mij zei bijvoorbeeld niet tijdens onze eerste dates: ‘Ik kijk sport. Alles en veel en vaak en als het niet op tv is heb ik een heel hardnekkige teletekstverslaving zodat ik toch echt vooral niets mis.’ Nee, dat zei hij niet. Wel heel veel andere dingen en ik vermoed dat ik een dergelijke bekentenis ook wel op de koop toe had genomen, want o, wat kon-ie lekker zoenen en wat had hij lieve sproeten op zijn neus.
Inmiddels denk ik hier anders over. Niet over die sproeten en dat zoenen, dat vind ik nog steeds, maar die sportverslaving (want dat is het) is wel echt een ding. Ik snap het gewoon niet. Ik begrijp niet wat er nou zo leuk (en laat staan belangrijk) is aan tweeëntwintig jongetjes (want dat zijn het) die over een immens grasveld achter een bal aan rennen. Met verbeten koppen proberen ze die bal tussen twee palen te knallen waar ook zo’n jongetje staat met een van spanning vertrokken gezicht die liever nog (denk ik) zonder verdoving zijn linkerteen amputeert dan die bal doorlaat. En als dat dan toch gebeurt, nou, dan heb je de poppen aan het dansen. Schreeuwen, gillen, vallen, hele homoseksuele feesten spelen zich dan af op dat veld terwijl er op de tribunes supporters helemaal hysterisch worden. De andere partij vervalt of in een depressie of gaat meppen. Want ja, zo belangrijk is het allemaal natuurlijk wel, dat voetbal. Ballen met de voet. Voor mij is het niet meer dan dat, maar voor hele culturen en bevolkingsgroepen absoluut wel. Het is een geloof, een sekte en ik heb een volgeling in mijn huis wonen. Het is me wat.
Nu is het zo dat een verslaving hardnekkig is. Zo ook de sportverslaving van vriend. Verslaafden ontkennen, verstoppen, manoeuvreren zich in allerlei bochten maar stoppen: ho maar. Ik zal jullie onze discussies hierover besparen mede ook omdat jullie er dan achter komen dat ik zelf ook wel een paar afwijkinkjes heb en onze discussies meestal eindigen in ‘Ja, maar jij, jij doet altijd (afwijkinkje).’ We hebben dus besloten om meer BEGRIP voor elkaar te hebben en ons te VERDIEPEN in elkaars hobby’s cq verslavingen. Dit jaar kijken we dus gezamenlijk de wedstrijd der wedstrijden: de tour de France. Braaf las ik een tourgids, keek ik tour du jour, had ik medelijden met die rondemissen in dat programma die het hele mannelijke publiek moesten bedienen (van drank hoor) zag ik iemand (een Nederlander nog wel) zijn volledige benen en billen openscheuren in het prikkeldraad en uitzinnige supporters die de renners soms bijna en soms helemaal van hun fiets mepten.
Op het moment dat ik dit schrijf staat de tv aan, ligt vriend op de bank en zit ik aan mijn bureautje met een schuin oog mee te kijken. De tour duurt nog een paar dagen en we weten dus nog niet hoe het afloopt. Hou ik het vol? Ga ik samen met mijn vriend de tour uit kijken zonder te zeuren? Maar dan betrap ik me ergens op en het zou niet eerlijk zijn om het niet toe te geven. Ik heb er zin in, in die laatste etappes. Ik vind het namelijk stiekem best leuk (sstt). De landschappen, de ingewikkelde spelregels, de ploegen, de mooie mannen, die enorme doorzettingskracht, de helse bergen, de spectaculaire valpartijen. En langzaam maar zeker, iedere dag een beetje meer, word ik bloedfanatiek: want hoe gaan Gesink en Hoogerland (Sjonnie!) het doen? ONZE JONGENS? ONZE HELDEN? Is dat dan het geheim van de sport? Ik kijk achterom naar vriend en krijg een vette knipoog. Gadver! Hij heeft me door. Snel draai ik me weer om en ga demonstratief druk typen.
‘Maar voetbal blijft wel stom hoor,’ zeg ik zachtjes. Achter mij hoor ik een zacht gegrinnik.

Heleen van der Kemp

Afrekening

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (0 stemmen)
  • Omschrijving:

    Rechercheur Britt Franken wordt geconfronteerd met een aantal moorden die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken lijken te hebben. Tot mysterieuze advertenties en onconventioneel recherchewerk een patroon onthullen dat zijn weerga niet kent... Britt, die haar man verloor aan zinloos geweld, wordt diep meegezogen in de duistere motieven rond de moorden. Afrekening is een donker kat-en-muisspel waarin de hoofdrol wederom is weggelegd voor de doortastende rechercheur Britt Franken.

Meer info
  • Extra Informatie:

    - Lees alvast een preview van Afrekening:

Toegevoegd door:

MEMBER RECENSIES

  • Magisterium 1 - De ijzerproef

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Rituals: Your body. Your soul. Your rituals.

  • That’s it

  • Boekkado.nl: voor een boek naar keuze

  • Supermom’s stijlgids

  • Het geheim van Chanel Nº 5

Zoek in artikelen