Waarschuwing aan alle vrouwenmensen op Chicklit.nl: lezen op eigen risico ;-)…

Foto: © Roland J. Reinders

Patrick van Rhijn wordt op 24 december 1970 geboren in Rotterdam en groeit op in Delft. Van jongs af aan wordt hij aangetrokken door avontuur en reizen. Tussen zijn havo- en vwo-examens door werkt hij als au pair in Parijs, als entertainer op Mallorca en als jeepsafari-gids annex jetski-instructeur op Curaçao. Hij heeft lang bij MTV gewerkt op verschillende plaatsen als Brazilië, Londen en ook Bussum. Inmiddels is Patrick na woelige jaren weer neegestreken in Nederland en bracht hij eind november zijn derde boek uit. Speciaal voor deze gelegenheid schreef Patrick een column voor Chicklit.nl. 

Waarschuwing aan alle vrouwenmensen op Chicklit.nl: lezen op eigen risico ;-)…
 
Halfvier. Het is druk op het Centraal Station van Amsterdam. Reizigers stiefelen door de gangen of eten wat, toeristen staren naar de borden met vertrektijden, in de verte klinken fluitjes, en een enkele agent houdt de bewegende meute in het oog.
In een vloeiende lijn loop ik het grootste van de twee filialen van de Ako binnen; ingang door, draaipoortje in, langs de tafel met uitgelichte thrillers meteen links en zonder vaart te minderen recht op de grote wand met boeken af. Daar, iets links van het midden, stop ik en kijk ik naar de onderste plank. Ik zie het meteen: de stapel met Big Sister Live is er één minder hoog dan de laatste keer dat ik hier was. Zachtjes jubel ik vanbinnen. Five down, five to go!
Ik kniel neer bij mijn vijf overgebleven kindjes en poets een vlekje van het bovenste exemplaar. Dan leg ik de vijf boeken zo dat ze de meeste kans hebben om de blikken van toevallige voorbijgangers te vangen. Net als ik weer overeind kom, loopt een meisje de winkel in. Je weet wel, zo’n leuk, spontaan, knap, lief, gezellig, slim, mooi, grappig, aantrekkelijk meisje zoals je ze vaak ziet op websites als eh… Chicklit.nl. Ze heeft donkere ogen, bruin haar en een grijsbeige halflange jas. Niet ver bij mij vandaan stopt ze. Haar ogen glijden nu over de rijen covers. Vlug doe ik alsof ik ook zoek, maar ondertussen kijk ik hoopvol mee of ze misschien... Niet dus, ze pakt een boek op ooghoogte, iets van Jill Mansell, geloof ik, en slaat het open. Zal ik?
Mijn knieën werken tegen bij de gedachte haar aan te spreken. Ik voel me precies zoals al die keren dat ik blokkeerde in disco''s, op straat, op school en op het werk omdat ik bang was dat het leuke meisje van mijn keuze zou denken dat ik de zoveelste sukkel was die zijn geluk kwam beproeven (wat ik natuurlijk ook was, maar dat wilde ik niet toegeven. Daar was/ben ik a) veel te trots voor en b) is de balans van mijn zelfvertrouwen kwetsbaarder dan dat van het gemiddelde hoofdpersonage in een van mijn boeken).
Ja, dahaag! zegt een stemmetje, wie met zijn boek predikt dat mensen zich niet door hun angst moeten laten tegenhouden, kan natuurlijk niet aankomen met het feit dat hij het eerste het beste leuke meisje niet durft aan te spreken.
Nee.
Shit.
''H-haai... w-weet je wat echt een heel goed boek is?''
Het meisje draait zich om. ''Nee?'' Ze lacht vriendelijk.
Ik veeg een van de vlechten van mijn ijsmuts uit mijn gezicht en reik haar een van mijn boeken aan. ''Deze... Big Sister Live. Ik heb op Hyves, Facebook, De Telegraaf, Twitter, My Space, Your Space, Crimezone én Chicklit.nl gekeken en alléééééééén maar goeie reacties… Echt een topboek!''
Het mooie Chicklitmeisje pakt mijn boek aan en bekijkt het aan alle kanten. Dan leest ze de achterkant, gelukkig met haar hand half over de auteursfoto.
‘O,'' zegt ze even later, ''wat een retespannend verhaal, dit lijkt me inderdaad echt een boek voor mij. Heb jij het ook gelezen?''    
De grens tussen angstig en overmoedig zijn is een dunne. Even kan ik me nog beheersen en zeg ‘Ja’, maar dan opeens buig ik naar haar toe en fluister een tikje bevend: ''Ik heb het zelfs geschreven.'' Ik ben nog niet uitgesproken of ik baal al van mijn bekentenis. Stiekem ook een beetje indruk op haar proberen te maken! Walgelijk!
Het meisje kijkt meteen naar de auteursfoto. Dan weer naar mij. ''O ja... hé, wat leuk... Ik had je niet herkend met die eh... muts op... O, maar wacht eens even…''
''Jahaa,'' zeg ik, ''nu weet je niet meer of mijn raad wel zo waardevol was, hè?''
''Nou het is dat je van die lieve ogen hebt… ik ga deze kopen.''
Ze legt Mevrouw Mansell terug op de plank en sluit meteen aan in de rij bij een van de kassa''s. Hangend tussen het ongemak van een wildvreemde aanspreken en trots om zoveel resultaat staar ik nog wat naar de boeken voor me, pak er voor de vorm af en toe eentje uit het rek en wacht tot het mooie meisje afgerekend heeft. Voor ze de winkel uit loopt, roep ik euforisch nog vlug dat ik mijn boek ook op Chicklit.nl en een hele rij andere coole sites promoot en dat, als ze het mooi vindt, ze even een berichtje achter moet laten of vriendjes moet worden. Dan zweef ik de stad in en na een paar honderd meter neem ik me voor om bij terugkomst straks op het station nogmaals groter te zijn dan mijn angst om afgewezen te worden...

Zes uur. De gangen van het CS puilen uit van de forenzen en de studenten. Voor de tweede keer stap ik de Ako binnen. Nog evenveel Big Sister Live-exemplaren als net. Wel iets meer klanten.
Een hockeymeisje met een bobline inspecteert de boekenwand. Ze heeft een dikke pil in haar handen van – zo te zien – Stieg Larsson.
Opgewonden wacht ik af en neem me voor om ditmaal niet te scoren met het gegeven dat ik de schrijver ben. Ik schraap mijn keel. ''H-hi!'' stotter ik vlak naast haar. Het meisje schrikt een beetje. ''Eh... Weet je wat een ge-wel-dig boek is? Dit hier.'' Meteen stop ik haar een van mijn overgebleven exemplaren in haar handen. ''Big Sister Live, echt fan-tas-tisch! Heel internet staat er vol mee. Allemaal lovende reacties.''
Het meisje leest de achterkant. ''O,'' zegt ze timide, ''… dat is inderdaad een boek voor mij. Eh... bedankt...'' Terwijl ze wegloopt legt ze mij op het Stieg-exemplaar in haar hand en waan ik me in de zevende boekenhemel. Dat live promoten gaat als een speer. Voor de vorm staar ik weer quasigeïnteresseerd naar de romans om me heen, ondertussen het meisje vanuit mijn ooghoeken richting de kassa volgend.
Bij de laatste tafel voor de rij blijft ze staan. Onze blikken kruisen elkaar even.
Ik glimlach.
Zij amper.
Ze leest de achterkant van mijn boek weer.
Dan kijkt ze weer naar mij. Ik doe snel alsof ik het niet zie en buk om mijn drie overgebleven thrillers beter in het zicht te leggen.
Als ik omhoog kom... is ze weg!
Op de tafel waar ze stond liggen de twee boeken, verlaten, een dikke met een boos kijkende vrouw erop en een iets minder dikke met een getatoeëerd meisje erop. Ik loop op de tafel af en zie het meisje nog net de uitgang uit glippen. Onze blikken raken elkaar weer. Dan kijkt ze weg.
Ik glimlach.
Blijkbaar… ben ik hier niet de enige die weleens bang is voor vreemden.
 
PS: Over angst gesproken… Hoe zit dat eigenlijk bij jou, lief Chicklit-vrouwenmens? Stel: een wildvreemde, tikje zwetende kerel met een muts met vlechten en vriendelijke – dat dan weer wel – ogen spreekt je aan en wijst je op een goed boek. Zou je voor zijn aanbeveling gaan, zou je durven zeggen dat je geen interesse hebt of zou je doen alsof om je – als hij even niet zou kijken – razendsnel uit de voeten maken?
 
Groetjes en liefs voor nu,
Patrick van Rhijn