Column: Yes, hij heeft griep!

Opgetogen belde ik school. ‘Nee, Zoon 1 komt vandaag niet naar de lessen.’ Wat er aan de hand was, wilde de conciërge weten. Ben ik overigens de enige die het raar vindt dat je altijd je hele hebben en houden moet doorgeven aan een conciërge als je naar school belt? Ik dacht dat die functie er was om voor het gebouw te zorgen, niet voor de leerlingen. Maar hij fungeert meer als een poortwachter, eerst moet je hem alles vertellen en mocht hij het nodig vinden, dan verbindt hij je door aan de leerkracht, het afdelingshoofd of andere medewerker. De conciërge is de huisarts van een school, hij beslist of je met een specialist mag praten. En de leslokalen zijn de kille operatiekamers, waar er van alles uit de leerlingen wordt gehaald of in wordt gestopt. Maar goed, terug naar het verhaal. Man, wat ben ik snel afgeleid.

Griepje
‘Omdat hij ziek is!’ Okee, ik zei het misschien iets te blij, dat zou kunnen. Of de conciërge in kwestie had een rothumeur, dat kan ook. Bijvoorbeeld omdat zijn vrouw vanmorgen voor de zoveelste keer had gesnauwd dat hij nou eindelijk eens zijn onderbroeken een keer ín de wasmand in plaats van daarnáást moest proberen te mikken of omdat hij vorig weekend alweer was verslagen tijdens de regionale kampioenschappen Slootvissen door de regerend kampioen Harry ‘Hengelaar’ Dekker. Want hij reageerde nogal kortaf. ‘Vervelend.’ Ik was even confuus. Vervelend voor wie? O ja, hij bedoelt natuurlijk Zoon 1. Want ik vind het namelijk helemaal niet vervelend dat er een ziekerig kind op de bank ligt. Wacht even, we hebben het hier alleen over een onschuldig griepje hè, want ernstige gezondheidsproblemen zijn natuurlijk nooit om grappen over te maken. Maar een ongevaarlijk piepbeetje zieke zoon, die ik de hele dag over zijn bol mag aaien? Jaaaaa.

Vla op bed
Wat is de aantrekkingskracht van een ziek kind? Misschien dat hij het voor de verandering duldt dat ik tien keer per uur zoenend langs kom. Vla met chocoladehagelslag, geschilde peertjes, tosti’s. Ik breng het allemaal langs. ‘Kom gezellig op de bank liggen.’ Het is maar goed dat er na een dag of twee, drie de ziekenboeg weer leegstroomt en Zoon 1 weer gezond en wel naar school fietst. Want dan kan hij die extra kilo’s er weer een beetje afbewegen. Ja hoor eens, ik wil nu niemand horen zeggen dat ik misschien beter niet al dat suiker in mijn griepzoon moet stoppen, want ik moet de laatste nog tegenkomen die niét opknapt van hopjesvla met slagroom.

Middagslaapje
Zelf ben ik zelden meer ziek. Maar als ik als kind griep had, stopte mijn moeder me alleen de hele dag in bed. Met kilo’s fruit. En tussen 1 en 3 uur ’s middags trok ze de gordijnen dicht. Moest ik een middagslaapje gaan doen. ‘Dat is goed voor je,’ zei ze. Nou, ik telde de vouwen in de gordijnen, de strepen op het behang, ik draaide me om en om, maar slapen deed ik nooit. Ik hoorde vuilnisman langsrijden, de buurman langsfietsen, de hond uitgelaten worden, maar slapen deed ik nooit. Zo saai uitzieken, dat zou ik mijn kinderen nooit aandoen, nam ik me voor. Diep teleurgesteld was ik dan ook toen Zoon 1 laatst een langsgebrachte schoteltje lekkers onaangeraakt naast zijn ziekbed had laten staan. Hij had zelf zijn gordijnen dicht gedaan. ‘Ik ga even slapen.’ De volgende dag ging hij, fris uitgerust, weer naar school. Ik heb de overgebleven vlapakken staand leeggedronken. Als ontbijt.

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Column: Zag je die piemel?

  • Truth or dare

  • Column: Deze losers lezen

  • Column: Een witte fotoshoot zonder mijn eyeliner

  • Column: Práát met me

Zoek in artikelen