Column: De pop

Mijn hart maakte een klein sprongetje toen bleek dat ik wat extra vrije dagen had gekregen. Ik keek reikhalzend uit naar de vele uren die ik op de bank zou gaan doorbrengen met een deken van snoepgoed en Dvd's, mijn definitie van sereniteit. De eerste dag voldeed nog aan de hoge verwachtingen, maar op dag twee kwam ik tot de pijnlijke conclusie dat de verveling vroegtijdig toegeslagen had. Dat viel vies tegen. Zuchtend en kreunend rolde ik van de bank en besloot ik mezelf voor de verandering eens nuttig te maken. 

Op de bovenverdieping van het huis bevindt zich een kast waar al jaren met een ruime boog omheen gelopen wordt. Je zou het met enige fantasie een inloopkast kunnen noemen. Niet de soort kast die je voorbij ziet komen in Keeping up with the Kardashians, maar diep gebukt en spinnenwebben vermijdend kan je er een eindje in lopen, dus het voldoet aan de eisen. Na jaren van verwaarlozing puilden de overbodige prullaria uit de kast. Het was nu of nooit. Na een minuten durende peptalk, waarbij ik voornamelijk gemotiveerd werd door de mogelijkheid dat ik eindelijk toegang zou krijgen tot Narnia, betrad ik vol goede moed de kast. Ondanks mijn simpele strategie – alles wat in de weg ligt naar buiten gooien – verloor ik niet veel later mijn motivatie. Het teleurstellende gebrek aan een fictief land speelde hier een grotere rol dan ik ooit zal toegeven.

Terwijl ik in kleermakerszit met een zaklamp sentimenteel door oude kinderboeken bladerde, viel mijn oog plots op een langwerpige doos die ik niet herkende. Mijn nieuwsgierigheid zette me in beweging en ik kroop richting de doos. Ik liftte de deksel op en slaakte een gil. In de doos lag een levensechte pop mij met haar helderblauwe, maar lege ogen aan te staren. In paniek gooide ik de deksel weer terug op de doos en strompelde ik hals over kop de kast uit, waarbij ik meerdere keren mijn hoofd stootte. Terwijl ik mijn hart even tot rust liet komen, begon ik mij af te vragen wat deze bron voor jarenlange nachtmerries in onze kast deed. Was het een soort pop die tijdens volle maan tot leven komt en uit pure verveling ons huis binnen gekropen is zonder ooit weer te vertrekken? 

Met mijn zaklamp als verdedigingswapen kroop ik aarzelend weer de kast in. Onderweg vond ik nog een houten kruis die ik onder het motto ‘baat het niet dan schaadt het niet’ ook meegepakt heb. Met een trillende hand tilde ik de deksel weer op. Godzijdank lag ze nog steeds in dezelfde houding, dus ik besloot haar wat beter te bekijken. Haar porseleinen huidje was puntgaaf en werd gecomplimenteerd door haar rossige vlechtjes. De kleding die ze droeg bevatte jaloersmakende details. Het was overduidelijk dat deze pop met heel veel liefde in elkaar gezet was en voor een moment voelde ik mij schuldig dat ik deze pop zo voorbarig had omgedoopt tot een demonisch schepsel. Onderin de doos lag een kaartje, wat een Duits echtheidscertificaat bleek te zijn. Ik besloot Google te raadplegen en niet veel later verschenen de dollartekens in mijn ogen. Ik weet eerlijk gezegd nog steeds niet waar ze vandaan komt, maar ik weet wel dat ze een beter plekje verdient bij een echte liefhebber. Dat ze nog veel mensen de stuipen op het lijf mag gaan jagen. Proost!