De Leesclub interviewt Lucretia Grindle

Een poosje terug stond de mooie en spannende roman De verloren dochter centraal bij de Chicklit.nl Leesclub. De VIP-readers die dit boek lazen, kregen een unieke kans: zij mochten vragen afvuren op Lucretia Grindle, de persoon achter dit indrukwekkende verhaal. Lees snel verder voor alle vragen en - natuurlijk - de antwoorden.

Judith: Hoe kom je aan de achtergrondinformatie voor je boeken?
Lucretia:
Mijn man is Brits en we hebben tien jaar in Engeland gewoond voordat we naar de Verenigde Staten verhuisden. Vanuit Engeland was het heel gemakkelijk om in Italië te komen, dus ik was in staat om daar heel veel tijd door te brengen. Ik bezocht allerlei archieven, lokale musea en plekken waar incidenten uit De verloren dochter en Villa Triste zich afspeelden. Ik denk dat het bezoeken van deze plekken - in het geval van De verloren dochter was dat Ferrrara - heel belangrijk was bij het vormen van verhalen en karakters. Hoe het voelt om ergens te leven draagt voor een groot deel bij aan wie we zijn en hoe we ons gedragen. De kans om hier tijd door te brengen, om een ''gevoel'' bij de plek te krijgen, was van groot belang. Ik gebruikte ook veel krantenarchieven, vooral tijdens het schrijven van De verloren dochter, om een beeld te krijgen van hoe mensen zich voelden toen de incidenten plaatsvonden. Dit was  cruciaal voor mijn begrip van de ontvoering en moord op Aldo Moro. Natuurlijk heb ik ook veel literatuuronderzoek gedaan en veel interviews en verslagen van rechtszaken gelezen - in het geval van De verloren dochter waren dit er immens veel.

Annabel & Anne: Hoe ben je op het idee gekomen om te schrijven over de Rode Brigades in De verloren dochter?
Lucretia: Tegen het einde van de jaren ''90 en in de vroege jaren ''00 kwamen leden van de Rode Brigades, die hun 30-jarige straf uit hadden gezeten, uit de gevangenis. Ik was nieuwsgierig naar hoe dat zou voelen: hoe leef je met het idee van de dingen die je in het verleden hebt gedaan? Kunnen we ooit van onze ''oude'' ik afkomen? Deze vragen bleven maar door mijn hoofd spoken. Daarnaast was het ook een hele interessante periode in Europa. Ik wilde graag begrijpen hoe het radicale links ontstaan was na de oorlog, hier schreef ik tot op zekere hoogte ook over in Villa Triste. Ik werk aan een trilogie rondom de politieke bewegingen in Italië, waarvan Villa Triste het eerste deel is. Schrijven over de Rode Brigades en de ontvoering en moord op Aldo Moro leken me een logische volgende stap.

Alexia: Waarom heb je besloten om de lezer zoveel extra informatie over Anna te geven in het tweede deel van De verloren dochter?
Lucretia: Net als de zussen in Villa Triste is Anna gebaseerd op een echt persoon, of eigenlijk, op meerdere personen. Ik was heel erg geinteresseerd in het feit hoe een ''normaal'' meisje, dat opgegroeid is in een gewoon gezin, terecht komt in een appartement in Rome samen met een ontvoerde politicus, die centraal stond in de grootste klopjacht door de politie in de geschiedenis van Europa. Hoe kom je daar terecht? Wat is er gebeurd? Wat doe je in zo''n geval? Waarom doe je wat je doet - en achteraf, hoe kun je daarmee leven? Kan je het ooit naast je neerleggen? En zo ja, tegen welke prijs? Deze vragen fascineren me. Anna was mijn manier om deze vragen te verkennen. Daarnaast wilde ik altijd al een love story schrijven. Hopelijk is daar ook wat van terecht gekomen in De verloren dochter.



Eliza: Hoe ben je schrijfster geworden?
Lucretia: Eén van de dingen die ik het liefste tegen mijn moeder zei was: ''Vertel me een verhaaltje!''. Ze was half Amerikaans Indiaans. Haar mensen hebben een hele sterke traditie van verhalen vertellen. Ik kan sommige van deze verhalen nog steeds woord voor woord opzeggen. Ik denk dat we onszelf verhalen vertellen om te begrijpen wie we zijn en hoe we zo zijn geworden. Verhalen geven ons een beetje orde, en misschien zelfs een beetje begrip - een zekere mate van empahtie, niet alleen voor onszelf, maar ook voor mensen die anders in elkaar zitten dan wij. Voor mij maakt dat de wereld niet alleen rijker, maar ook een stuk leuker! Ik schrijf al sinds ik me kan herinneren. Ik denk dat het voor mij een manier is om de wereld te begrijpen.

Gwendolyn, Dorise, Leoni and Natasja: Wat is de reden dat je boeken schrijft die zich afspelen in Italië? Heb je een speciale band met dit land? 
Lucretia: Als kind was ik atleet - dus al mijn vrije tijd spendeerde ik aan school, trainingen of wedstrijden. We reisden dus amper, alleen als ik ergens een wedstrijd had deden we het wel. We gingen dan ook niet naar musea of dat soort dingen. Wel las ik ontzettend veel. Toen ik het zelf kon veroorloven begon ik te reizen. Italië heeft mij echt betoverd toen ik daar voor het eerst kwam. 

Hetty: Heb je de periode dat de Italiaanse Rode Brigades en de Duitse Rode-legerfractie opereerden bewust meegemaakt? Zo ja, hoe heb je dit ervaren?
Lucretia: Ik ben geboren in 1960, dus in 1970 was ik een tiener. Onze familie woonde in Amerika - waar op dat moment het Watergateschandaal zich afspeelde - en in Engeland, waar we ons zeer bewust waren van de IRA, de stakingen van de mijnwerkers, de Rode-legerfractie in Duitsland, Black September en de ontvoering en moord op Aldo Moro. Het lichaam van Aldo Moro werd gevonden op mijn verjaardag. Ik herinner me dat we allemaal voor de televisie zaten. Mijn vader was de manager van politieke campagnes en een journalist, dus het was bij ons thuis belangrijk om bij dit soort dingen stil te staan: om te praten over politiek en over de reden waarom bepaalde dingen gebeurden.

Lobke: Waar haalde je de inspiratie vandaan voor je fantastische boek De verloren dochter?
Lucretia: Het eerste idee voor De verloren dochter kwam toen ik een interview las met een vrouw die lid was van de Amerikaanse Weathermen - een revolutionaire organisatie van communistische mannen en vrouwen - en daarvoor ondergronds ging. Na jaren van verzwijgen kwam ze ervoor uit en vertelde haar verhaal. Tegen die tijd was ze ongeveer 50 jaar en had een hele nieuwe identiteit aangenomen. Ze was huisvrouw met twee kinderen, een hond en een echtgenoot. Geen van hen had ook maar een idee van wie ze vroeger was en wat ze had gedaan. Ik dacht: ''Wow! Hoe doe je dat? Hoe zou het voelen? Ben je echt die 25-jarige vrouw die plannen maakte om een bom te plaatsen in een winkelcentrum? Of ben je de aardige buurvouw, die in het schoolbestuur zit en op vakantie gaat met de kinderen?'' Deze gedachtes leidden me naar Anna, naar de keuzes die we maken in het leven en de prijs die we hiervoor moeten betalen - waarvan we ons een hoop niet voor kunnen stellen.

De verloren dochter

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (7 stemmen)
  • Omschrijving:

    In Florence vertrekt een jonge Amerikaanse studente, Kristen Carson, voor een paar dagen vakantie. Ze laat een briefje achter voor haar kamergenote. Enkele dagen later vliegen haar vader en stiefmoeder speciaal voor een etentje ter gelegenheid van Kristens achttiende verjaardag naar Florence. Kristen komt echter niet op de afgesproken tijd in het restaurant opdagen en haar ouders slaan alarm.

    Allesandro Pallioti en zijn inspecteur Enzo Saenz worden belast met het onderzoek. Aanvankelijk zijn Pallioti noch Saenz erg bezorgd. Maar al snel ontdekken de beide mannen tot hun afschuw dat de oudere man waar Kristen mee omging Antonio Tomaselli is, een lid van de notoire Rode Brigades, een extreemlinkse terroristische organisatie. Voordat de politie zich goed en wel in de zaak heeft kunnen verdiepen, verdwijnt ook Kristens stiefmoeder Anna.

Meer info

Toegevoegd door:

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Moederdag: boeken top-5

  • Lucinda Riley kondigt De zeven zussen deel 7 aan

  • Antwoorden op al je PLL vragen

  • Vijftig tinten vrij

  • 10 interviews van Chicklit.nl die je wilt lezen

Zoek in artikelen