In gesprek met Christina Hopkinson

In Later als we groot zijn kiest Tess ervoor om alleen een kindje groot te gaan brengen. Maar gelukkig niet helemáál alleen, want ze vraagt vier vrienden als peetouders om haar te steunen. Kunnen deze vier mensen, die elkaar niet goed kennen en elk zo hun eigen problemen hebben, dat tot een goed einde brengen? Chicklit.nl mocht schrijfster Christina Hopkinson hierover het hemd van het lijf vragen.

Chicklit.nl: Hoe kwam je op het idee om Tess maar liefst vier van haar vrienden – die elkaar nauwelijks kennen – te laten vragen als peetouders?
Christina Hopkinson: Peetouder is eigenlijk meer iets van vroeger, toen het geloof nog een grotere rol speelde. Maar zelf kies ik graag de leuke en goede dingen uit het geloof, en het kiezen van peetouders voor je kind(eren) hoort daar zeker bij! Veel van mijn vrienden doen dat ook, terwijl ze lang niet allemaal gelovig zijn. Mijn drie kinderen hebben allemaal hun eigen vier (!) peetouders. Dat zijn mensen die dicht bij mij staan, maar die elkaar soms niet goed kennen. Het idee in het boek komt dus uit eigen ervaring. Een vriendin van me - die zwanger is geworden met behulp van een donor - heeft zelfs de peetouders al gevraagd ver voordat het kind was geboren. Juist omdat er geen vader in het leven van het kind zou zijn, vond ze het belangrijk dat haar kind vanaf het begin genoeg mannen om zich heen zou hebben. En het bekende gezegde is er niet voor niets: er is een heel dorp voor nodig om een kind op te voeden! Door meerdere peetouders te vragen, bepaal je in feite zelf wie er dan in dat dorpje wonen.
 
Chicklit.nl: Tijdens het lezen van dit boek bleef ik me maar afvragen waarom Tess niet aan de vader van haar kind wilde vertellen dat ze zwanger was. Waarom koos je daarvoor? 
Christina Hopkinson: Tess is nogal op zichzelf, ze is er trots op dat ze goed voor zichzelf kan zorgen. Zoals zoveel mensen (inclusief mijzelf!) heeft ze eigenlijk geen idee hoe het leven met een baby zal zijn, totdat het zover is. Ze was tot nu toe altijd onafhankelijk, had niemand nodig, en dat wil ze graag zo houden. Maar dan ontdekt ze dat rijkdom, schoonheid en status onbelangrijk worden zodra er een baby in haar leven komt. En dan is duidelijk dat ze alle hulp nodig heeft die ze maar kan krijgen!
 
Chicklit.nl: Je hebt de bevalling nogal expliciet beschreven in het boek. Als lezer vond ik het soms best een beetje schokkend. Was dat je bedoeling?
Christina Hopkinson: De bevalling is beschreven vanuit Michael’s oogpunt, en het was vooral de bedoeling dat het voor hém schokkend was. Jarenlang idealiseerde hij Tess, hij vond haar de perfecte vrouw met het perfecte lichaam. Nu zag hij de realiteit. Ik wilde ook beschrijven dat als je moeder wordt, je de controle en het plannen moet loslaten. Toen ik zwanger was van mijn eerste kind, schreef ik een zeer gedetailleerd bevallingsplan, maar uiteindelijk kwam daar in de praktijk helemaal niets van terecht.
 
Chicklit.nl: Lucy lijkt erg bang te zijn om ouder te worden, en lost dat op met botox. Hoe kijk je zelf aan tegen ouder worden?  
Christina Hopkinson: Ik heb nooit het uiterlijk van een fotomodel gehad, en een groot voordeel daarvan is dat ouder worden dan gemakkelijker te accepteren is. Sommige vrienden van mij zijn heel knap, waren zelfs model tijdens hun studie, en zij hebben er meer moeite mee dat mensen steeds minder vaak hun hoofd omdraaien om naar ze te kijken. Zelf was ik vroeger – onterecht! – veel te veel bezig met mijn gewicht. Nu weeg ik hetzelfde, of misschien wat minder dan toen, en nu ben ik tevreden. Maar ik wou dat ik toen niet zoveel tijd en energie had verspild aan de weegschaal en mijn zorgen daarover. Ik heb nooit botox geprobeerd en ik heb ook geen plannen in die richting. Rimpels zijn voor mij niet zo belangrijk, maar iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe ze daarmee omgaan. Gelukkig werk ik niet in een branche waarin het heel belangrijk is om er zo jong mogelijk uit te zien. Ik werk veel thuis: misschien zou ik het anders ervaren als ik een ander soort baan had. Een vriendin van mij, veertigplus, mocht auditie doen voor het presenteren van een TV-show. Haar concurrentie bestond uit mannen van haar leeftijd, en vrouwen die jonger waren. Ze heeft toen botox overwogen, maar het uiteindelijk niet gedaan. Ik bewonder haar daarom! Ik maak me weleens zorgen dat botox straks zo normaal wordt, dat je uit de toon valt als je wel rimpels hebt. Gelukkig is er dan tenminste nog één slimme, sexy en natuurlijk ogende tv-presentatrice!
 
Chicklit.nl: Was het met dit boek de bedoeling om de lezers te waarschuwen voor SOA’s?
Christina Hopkinson: Dat niet, maar er kan natuurlijk nooit genoeg aandacht zijn voor seksueel overdraagbare aandoeningen. In ons land wordt Nederland trouwens altijd als goed voorbeeld genoemd als het gaat om seksuele voorlichting en openheid daarover.
 
Chicklit.nl: Hoe vind je het om je eerst maandenlang op het schrijven te richten, en dan ineens weer volop bezig te zijn met promotie en interviews?
Christina Hopkinson: Dat is soms heel raar, omdat het twee heel verschillende dingen zijn. Bij het schrijven kan ik bij wijze van spreken pantoffels dragen, terwijl voor promotiewerk de hoge hakken uit de kast komen. Ooit werd ik gefotografeerd voor een modetijdschrift. Ze hadden een fotograaf, een visagist en stylist gestuurd, met armen vol Louboutins en Alexander McQueen-jasjes. De fotograaf riep dingen als ‘work the camera girl’ en ik voelde mezelf helemaal Gisele Bundchen. Maar toen hoorde ik de stylist tegen de fotograaf zeggen: ze heeft de uitstraling van een moeke’. Het bittere einde van mijn fantasie… Als er een schaal van beroemdheid zou zijn van 1 tot 100, ben ik ongeveer een 2. Maar elk beetje positieve aandacht kan me uit balans brengen. Toen ik werd gewezen op een heel goeie recensie in de krant over mijn vorige boek, was ik een paar minuten heel erg blij. Daarna vond ik mezelf terug op het internet, druk zoekend naar meer complimentjes. Ik leek wel een junk! Die dag kwam er weinig werk meer uit mijn handen. Moet je nagaan als je hele leven afhangt van aandacht in de media!

Chicklit.nl: Ben je al aan het schrijven aan je volgende boek, en kun je ons daar alvast iets meer over vertellen?  
Christina Hopkinson: Ik ben net klaar met het nieuwe boek: hoera! De titel is The A-List Family en het gaat over de achtjarige dochter van een heel beroemde actrice. Dit meisje heeft nooit gekozen voor haar speciale wereldje, maar wordt te pas en te onpas gefotografeerd en omgeven met fans. Haar moeder huurt een lerares voor haar in, Anna, om haar nog slimmer te maken dan ze al is. Door Anna’s ogen kijk je naar hun rare leven met een huis vol personeel en geheimen, dat gaandeweg op een spectaculaire manier instort. Ik keek vaak in tijdschriften naar foto’s van de kinderen van bijvoorbeeld Ben Affleck of Tom Cruise. Altijd begon ik dan te denken over de gevolgen voor die kinderen van een leven in de publiciteit: wat zou dat met ze doen? In dit boek heb ik dat uitgewerkt.