Moeder-dochter interview met Betty en Mahtob Mahmoody

Betty Mahmoody schreef het waargebeurde In een sluier gevangen over haar gevangen leven in Iran, welke je ook zal kennen als de film Not Without My Daughter. Jaren later vertelt ook dochter Mahtob haar kant van het verhaal in De schaduw van mijn vader. Chicklit.nl kreeg de unieke kans moeder en dochter wat vragen te stellen!

Chicklit.nl: Jullie hebben een heftige tijd achter de rug, hoe gaat het nu met jullie?
Betty: Wij hebben een verschrikkelijke tijd achter de rug. Toch is het gelukt te ontsnappen in de meest moeilijke tijd in ons leven en in de meest heftige omstandigheden. Gelukkig maar! We zijn hierdoor zoveel mooie en lieve mensen tegen gekomen en herenigd met onze familie.
Mahtob: De ‘uitdagingen’ in het verleden wegen niet op tegen al het moois wat ik daarna tegen ben gekomen in het leven. Ik heb zoveel lieve mensen om me heen die me onvoorwaardelijk steunen. Ik ben nu, helaas, ziek, maar het is fijn om te weten dat er mensen om me geven en voor me zorgen. Daarbij ben ik vrolijk en opgetogen, dat is het mooie aan vergevingsgezindheid, dat zorgt ervoor dat ik niet verbitter.

Chicklit.nl: Mahtob, waarom besloot jij ook een boek te schrijven?
Mahtob: De uitgever van mijn moeder zei ooit tegen mij dat ik later ook een boek zou gaan schrijven. Zij speelde een grote rol in mijn leven, ze was als het ware een oma voor me. Ik voelde niet heel erg de behoefte om te schrijven, maar toen zij ziek werd wou ik het graag voor haar doen. Een eerbetoon als het ware.

Chicklit.nl: Moody overleed in 2009, hoe was dat voor jullie?
Betty: We zijn in 1986 ontsnapt. Ik ben altijd bang geweest dat hij terug zou komen om Mahtob te ontvoeren en terug te nemen naar Iran. Naarmate de tijd verstreek, kon ik die angst een beetje laten varen. Toen hij in 2009 overleed was de angst niet helemaal weg, maar gelukkig is er al die jaren niets gebeurd.
Mahtob: Toen wij uit Iran vertrokken, heb ik mijn vader niet alleen fysiek achter gelaten, maar ook gevoelsmatig. Hij was niet langer de liefhebbende vader, hij was iemand waarvoor ik moest uitkijken. Toen hij overleed was mijn eerste reactie opluchting, het was eindelijk allemaal voorbij! Vlak daarna ontstond de angst dat iemand anders me zou opzoeken of meenemen, maar dat gebeurde niet. Gelukkig maar!

Chicklit.nl: Wat is het grootste verschil tussen jullie boeken?
Betty: Ik schreef mijn boek gelijk toen we terug kwamen uit Iran. Ik bekeek ons verhaal vanuit het perspectief van een volwassene.
Mahtob: Ja, we schreven inderdaad allebei vanuit ons eigen perspectief. Mijn moeder scheef vooral over wat ik als kind in Iran mee heb gemaakt en ik beschreef wat er daarna gebeurde.

Chicklit.nl: Hoe was het toen jullie voor het eerst de film Not Without My Daughter zagen?
Betty: Mahtob en ik hadden al wat gezien tijdens het filmen, maar toen ik de film in de bioscoop zag, was het toch compleet anders. Ik zat met ingehouden adem te kijken. Toch leek onze tijd in Iran en de ontsnapping in de film een stuk makkelijker dan in het echt. Het belangrijkste was echter dat de film het thema van ontvoering internationaal onder de aandacht bracht.
Mahtob: Het was inderdaad best heftig om het zo allemaal mee te maken. Leuk detail is dat ik mocht figureren in de film. Dagenlang was ik op de set, maar uiteindelijk zijn veel van mijn scènes uit de film geknipt!

Chicklit.nl: Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?
Betty: Ik ben inmiddels met pensioen, maar ik kan er nog enorm van genieten om met groepen te praten en samen met mijn familie te zijn.
Mahtob: Het leven is onvoorspelbaar. Ik ben ook niet goed in het maken van toekomstplannen. Ik leef met de dag en ik hou ervan de rest op me af te laten komen. Momenteel is mijn prioriteit beter worden. Ik heb een dagtaak aan het nemen van medicijnen, ziekenhuisafspraken en alle medische tests doorlopen. Er zijn wel dingen die ik nog graag zou willen doen. Ik zou bijvoorbeeld graag een kookboek met mijn moeder schrijven. Misschien is dat wel een nieuw hoofdstuk in ons avontuur!

Chicklit.nl: Is er verder nog iets dat jullie willen vertellen?
Betty: Ik heb een publieksprijs in Nederland gewonnen, dat was zo’n grote eer voor mij. Het is geweldig dat lezers het boek zo waarderen! Bedankt dus nog…!
Mahtob: Ik ben dankbaar dat ik in de gelegenheid was mijn boek te kunnen schrijven. Het is geweldig dat mensen over de hele wereld nog steeds interesse hebben in de afloop van ons verhaal. Het is hartverwarmend om te zien hoe aardig en meelevend mensen kunnen zijn.