Interview: Cecelia Ahern 

De Ierse Schrijfster Cecelia Ahern is vooral bekend om haar boek P.S: Ik hou van je, maar ze heeft veel meer pareltjes op haar naam staan. Zo is recent het boek Toen ik jou ontmoette verschenen. Cecelia nam even de tijd om met ons te babbelen over haar nieuwste boek! 

Jouw boek Toen ik jou ontmoette was boek van de maand op Chicklit.nl. Hoe vind je dat?
“Het is overweldigend en opwindend tegelijk om te zien dat zoveel verschillende sites over je schrijven en dat in zoveel verschillende landen je boeken worden gelezen. Het is echt fantastisch dat ik overal zoveel support krijg!”

In het boek wordt Jasmine ontslagen en mag ze een jaar lang niet werken voor een ander bedrijf. Wat zou jij doen als jij een jaar verplicht vrij zou moeten nemen? 
Ik heb dat al eens gedaan. Ik had een pauze nodig van het schrijven. Ik was 28 jaar en ik besloot om een jaar niet te schrijven. In dat jaar kreeg een baby en ik ging trouwen. Ik gooide mijn leven compleet om! Ik leerde dat jaar hoe ik mijn leven goed kon organiseren. Daarvoor werkte ik alleen maar en dat vond ik echt geweldig, maar nu ik een gezin heb, heb ik ook andere verantwoordelijkheden. 

Je boek gaat over vrij heftige dingen zoals alcoholisme, een echtscheiding en eenzaamheid, maar ook over het Syndroom van Down. Is er een specifieke reden waarom je hebt gekozen voor dit syndroom? 
Er was niet per se een reden voor waarom ik juist voor het Syndroom van Down koos. In het boek moet Jasmine voor haar zus Heather zorgen die het Syndroom van Down heeft. Jasmine voelt zich heel verantwoordelijk voor Heather, maar uiteindelijk blijkt dat Heather haar zaken veel meer op orde heeft dan Jasmine. Ze weet precies wat ze wil. Ik probeer hiermee wel een bepaald beeld te doorbreken dat mensen van het Syndroom van Down hebben.

Foto: Graham Keogh

Jasmine slaat aan het tuinieren in het jaar waarin ze niet mag werken. Is het ook iets dat jij graag doet in je vrije tijd? 
We hadden vroeger veel groenten in de tuin, mijn vader onderhield dat. Toen ik zwanger was, wilde ik het ook graag weer doen, maar dat werd ‘m niet. Mijn vader heeft het tuinieren overgenomen. Hij is nu de familieboer. Maar ik ga wel veel met mijn kinderen naar de tuin. Zij geven de planten dan water en verzorgen ze. Ze zien zo waar groenten vandaan komen en dat het niet zomaar in de supermarkten verschijnt. Mijn kinderen vinden het heerlijk om hun handen in de grond te stoppen. 

Lijkt jouw karakter ook op dat van Jasmine? 
Jasmine en ik zijn heel verschillend. Zij is een echte workaholic. Ik kan niet zeggen dat ik een workaholic ben. Ik hou wel echt van mijn werk. Ik zou zelfs verhalen schrijven als ze niet gepubliceerd zouden worden, maar Jasmine is nooit tevreden. Ze is pas tevreden wanneer haar werk af is. Ze ontspant niet veel, ze weet ook eigenlijk niet zo goed hoe ze dat moet doen. Werkt is voor Jasmine het allerbelangrijkste. 

Heb je veel research moeten doen voor dit boek?
Ja, heel veel! Te beginnen met tuinieren. Ik he been boek aangeschaft genaamd: tuinieren voor dummies. Jasmine is, net als ik, een beginner wanneer het aankomt op tuinieren dus ik begon op hetzelfde level als zij. Maar ik heb ook veel gelezen over het Syndrome van Down. Ik vond het belangrijk om het goed te begrijpen en ik wilde Heather op een gepaste manier neerzetten. 

Wat hoop je mensen mee te geven met dit boek? 
Ik vind het altijd belangrijk dat mensen ontroerd zijn door een boek. Als ik steeds weer aan een bepaald boek moet denken, weet ik dat het me echt pakt. Ik wil ook dat mensen dat hebben met dit boek. Ik wil dat mensen lachen wanneer iets grappig is en dat ze huilen als het verdrietig is. 

Is er iets wat je graag zou willen doen naast schrijven? 
Ik heb me ook bezig gehouden met andere vakgebieden zoals film en televisie. Maar verhalen schrijven is echt mijn ding en ik zou het eigenlijk niet anders willen. 

Wat vind je naast schrijven het geweldigst aan je werk? 
Ik vind mijn fans en lezers fantastisch. Ik vind het geweldig om te zien dat duizenden fans zich verzamelen op een plek als ik er een signeersessie doe. Ook mag ik voor mijn werk veel reizen, maar dat is wel lastiger geworden nu ik kinderen heb. Ik vind het geweldig dat ik over een verhaal mag fantaseren en dat ik daar mijn geld mee kan verdienen. Het is echt een droombaan! 

Wat doe je als je een writersblock hebt? 
In het begin vond ik het heel erg eng wanneer ik ergens geen inspiratie voor had. Meestal gebeurt het wanneer ik een verkeerde richting insla met mijn verhaal. Ik weet vaak al wat er gaat gebeuren, maar soms moet er tussendoor nog wat anders gebeuren. Ik heb geleerd dat je moet schrijven over wat je kent. Mijn eerste versie is vaak heel rommelig. 

Weet je voordat je begint met schrijven al hoe je verhaal gaat eindigen?
Ja! Het is heel belangrijk om het einde vast te weten. Ik weet niet altijd wat er in het midden gaat gebeuren. Je kunt een verhaal natuurlijk ook niet te veel bepalen. Het verhaal moet ook groeien wanneer je het schrijft. 

Wat vind je het lastigst aan een boek schrijven? 
Een boek schrijven zelf vind ik niet lastig. Het probleem waar ik vaak tegenaanloop is dat ik niet genoeg tijd heb. Er zijn zoveel andere dingen die er moeten gebeuren. Ik krijg zoveel e-mailtjes elke dag en natuurlijk is het ook heel belangrijk dat je je boeken promoot. Schrijver zijn gaat niet alleen maar om schrijven. Al de dingen die er ook bij komen kijken, houden me natuurlijk weg van het schrijven.  

Heb je een vaste schrijfroutine waar je je aan houdt? 
Ik schrijf alles op pen en papier. Ik ben vier dagen per week bezig met schrijven. 

Wat is het eerste dat je doet wanneer je de laatste zin van een verhaal hebt getypt? 
Huilen. Ik huil altijd. En ik drink een glas champagne! Ik ben dan zo blij. Het hele verhaal is toch een soort race en wanneer het af is, voel ik me zo opgelucht. Ik denk altijd halverwege mijn verhaal dat het me niet gaat lukken om het af te maken. Het is ook zo overweldigend. Maar ik voel me ook een beetje verdrietig. De karakters zijn dan een deel van mijn leven geworden.  

Je was nog maar 21 jaar oud toen je je eerste boek uitbracht. Is je schrijfstijl erg veranderd sinds toen? 
Ja, absoluut. Ik ben nu een stuk ouder en ik merk dat mijn werk is verbeterd. P.S I love you was mijn eerste boek en dat was natuurlijk heel emotioneel. Maar als ik het nu zou schrijven, zou het heel anders zijn. Zo is alles wat ik na dit boek heb geschreven, volwassener.  

Huil je ook wanneer je zielige stukken schrijft?
Altijd! Als ik schrijf, moet ik mezelf ook kunnen inleven. Ik kan niet vanaf een afstandje schrijven. Als het verhaal mij niet ontroerd, hoe kan het de lezers dan wel ontroeren? Ik lach ook als ik iets grappigs schrijf. Als ik mezelf niet kan entertainen, zal de lezer het ook niet worden. 

Wat is misvatting over je boeken?
Ik vind dat mijn boeken voor iedereen zijn, maar soms krijgt men wel het idee dat het alleen voor vrouwen is. In een bepaald land, worden de karakters van mijn boeken altijd zoenend weergegeven op de cover terwijl sommige verhalen helemaal niet romantisch zijn. Toch werden die verhalen weergegeven als liefdesverhalen. 

Kan je iets vertellen over het boek waar je nu aan werkt? 
Ik werk nu aan boek dat Lyrebird zal heten. Ik mag er alleen nog niets over vertellen, maar het enige wat ik kan zeggen is dat het een liefdesverhaal is! 

En dan nog één vraag over je bekendste boek: wat vond je zelf van de film P.S  I love you?
Ik vond het geweldig. Het was een fantastische ervaring. Ik mocht naar de set komen en meekijken met het filmen. De castleden waren ontzettend lief. Het was ongelooflijk om zulke Hollywoodsterren bezig te zien met je verhaal! Het verhaal dat ik heb bedacht, werd gewoon verfilmd! De film was wel anders dan het boek, maar dat vond ik niet erg. De regisseur heeft het gevoel van het boek perfect vertaald naar het witte doek. Ik vind het ook heel leuk om te zien hoe mensen het boek zelf interpreteren. Het boek zal altijd mijn baby blijven, maar de film heeft ook een plekje in mijn hart!  

Lees ook: Interview: gezellig kletsen met Veronica Roth