Interview met Karen Rose

Karen Rose is één van de populairste thrillerschrijfsters van dit moment, maar ze heeft niet altijd boeken geschreven. In een ver verleden was Karen Rose een succesvol chemicus! Nu woont ze samen met haar man en kinderen in Florida en is ze fulltime bezig met schrijven. Daarnaast traint ze ook nog voor haar zwarte band in karate. Karen Rose is een kleine vrouw, ze lacht ontzettend veel en maakt erg veel gebaren tijdens het praten! Niets te vrezen is inmiddels haar 17de boek dat in het Nederlands vertaald is en in dit interview vertelt zij van alles over haar boeken!​

“Met mijn boeken geef ik vrouwen een stem.”

Je bent begonnen met lezen en schrijven omdat je vliegangst had?

Ik heb nog steeds last van vliegangst en ik vlieg eigenlijk alleen omdat het moet. Ken je die vrouw die als eerste opstaat, als dat tingeltje gaat na de landing? Dat ben ik. Het zat zo, ik ben nooit een fan geweest van vliegen. Mijn man is een maatschappelijk werker en toen ik voor de eerste keer ging vliegen, had hij net iets heftigs meegemaakt: hij had een kogel ontweken toen één van zijn cliënten haar zoon wilde neerschieten. Hij stond namelijk tussen haar en haar zoon in. Hij heeft daarna het wapen van zijn cliënt afgepakt en daardoor raakte niemand gewond, maar toch. Toen mijn man dat verhaal vertelde, wilde ik eigenlijk helemaal niet meer weggaan. Hierdoor vond ik het vliegen nog erger. Lezen hielp. Daar kwam ik gelukkig achter. Ik was namelijk zo druk en nerveus dat ik niet kon stoppen met praten. Tot de man naast mij zei: mevrouw, pak een boek. Hij zei het niet heel aardig, maar hij had wel gelijk.

Vliegende doodskist

Vanaf die tijd ben ik echt gaan lezen. Van alles. Detectives, cowboyverhalen, noem het maar op. Én ook romantische boeken. Daardoor vergat ik alles om mij heen, zelfs het feit dat ik in een vliegende doodskist zat. De uren vlogen voorbij. Het schrijven kwam daarna vanzelf. Ik had een scène in mijn hoofd. Ik zag hem steeds weer voor me. Tijdens mijn vakantie dacht ik, ik schrijf hem op, dan ben ik er vanaf. 3 uur later had ik de scène geschreven, en nog een en nog een en nog een. Op die manier werd schrijven mijn tijdverdrijf tijdens mijn reizen. Het is 5 jaar lang een hobby geweest. Ik werkte toen nog als chemisch ingenieur.

Heb je daar nog iets aan gehad bij het schrijven?

Karen lacht hartelijk: Nou en of, ik was niet het soort ingenieur die dingen ontleedt en dan weer in elkaar zet. Als ik iets uit elkaar haal, kun je het daarna weggooien. Maar als chemicus kun je, je als geen ander processen voorstellen: als ik dit bij dat doe, ontstaat er zus. Dat is pure fictie. Daar heb ik heel veel aan. En waar ik ook veel aan heb, is dat ik weet hoe je een goede fik kan maken. Dat zijn nuttige dingen voor een schrijver.

Interview met Karen RoseBron: De Fontein 

In veel van je boeken is huiselijk geweld een terugkerend thema.  

Mijn man en ik zijn heel erg jong getrouwd: we waren net 22. Mijn man kreeg in zijn werk te maken met verschrikkelijke situaties. Ook met vrouwen die thuis werden mishandeld. Ik vroeg me toen oprecht af waarom die vrouwen niet gewoon weggingen. Waarom lieten ze dat gebeuren? Door het werk van mijn man realiseerde ik me dat het veel ingewikkelder in elkaar zit. Want waar moet je naartoe als je geen geld en baan hebt? Veel van die vrouwen zijn dus afhankelijk van hun man. Ze geloven ook echt dat ze het zonder hem niet redden. Weggaan komt daardoor niet in ze op. Of pas op het moment dat ook de kinderen slachtoffer worden van geweld. Dán pas.

Kan mishandeling iedereen overkomen?

Één van mijn beste vriendinnen is advocaat. We leerden elkaar kennen toen we tijdens een congres een kamer met elkaar deelden. Op dat congres was ook een stand van een soort blijf-van-mijn-lijfhuis. Ik vond hun folders interessant, voor mijn boeken, en voor mijn man. Dus ik had er één meegenomen naar onze kamer. En ik zal haar blik nooit vergeten toen zij die folder las. Dit gaat over mij, zei ze. Mijn vriendin is hoogopgeleid, een geweldige advocaat en één van de slimste vrouwen die ik ken. Maar haar man had haar ervan overtuigd dat zij niet zonder hem kon. Hier wil ik eigenlijk mee zeggen dat mishandeling iedereen kan overkomen en je maakt er niet zomaar korte metten mee.

Vrouwen staan er niet alleen voor

Ik kreeg in een interview een keer de vraag of ik met mijn boeken eigenlijk geen misbruik maak van andermans leed. Of ik die verhalen over mishandeling niet aandik. Daar heb ik toen echt even over nagedacht, maar het antwoord is en blijft: nee. Ik spreek nog steeds vrouwen die na het lezen van een van mijn boeken zeggen: toen ik dit las, zag ik mezelf. Één van mijn lezeressen vertelde me dat ze haar nieuwe man, met wie ze heel gelukkig is, maar niet kon uitleggen hoe haar vorige huwelijk was. Toen heeft ze hem mijn boek gegeven en nu snapt hij het. Hier wil ik maar mee zeggen, dat ik met mijn boeken vrouwen een stem geef. Ik laat zien dat wat ze doormaken niet uniek is. Dat ze er niet alleen voor staan. Dat er hulp is.

Waar gaat het boek over dat je op dit moment aan het schrijven bent?

In het boek dat ik nu aan het schrijven ben, is de hoofdpersoon een man. Dat is voor mij de eerste keer. Mijn hoofdpersoon is in zijn jeugd misbruikt. Dat zijn verhalen die verteld moeten worden, vind ik. Want er zijn veel van deze mannen op de wereld. Ze houden er allemaal mentale littekens aan over. En de vrouwen met wie ze getrouwd zijn moeten daarmee omgaan. Mijn lezers kennen deze nieuwe hoofdpersoon trouwens al. Hij komt voor in mijn eerdere boeken: een grote stoere vent met tatoeages en een marshmallow hart. Hij is dol op kinderen en wil vader worden. Echt een lieverd. Toen ik hem voor het eerst opvoerde, kende ik zijn geschiedenis nog niet. Dat kwam later pas. Ik leer mijn personages kennen terwijl ik over ze schrijf. Dat is één van de dingen die schrijven zo heerlijk maakt.

Wat lees je zelf graag?

Ik lees zelf veel LHBT-romans. Yanni’s Story, uit The Spencer Cohen Series van N. R Walker vond ik heel ontroerend. Het is het verhaal van Yanni die misbruikt is en zijn leven weer op orde probeert te krijgen. Het is geen thriller, maar bij vlagen wel spannend. Het is vooral een heel lief verhaal. Echt een aanrader.

Lees ook: Interview met Yvanka van der Zwaan over 19% Kans op Geluk   

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • De gebroeders Maxilari - David Pefko

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

Gerelateerde artikelen

  • Moederdag: boeken top-5

  • Top 10 BBQ boeken

  • De 10 populairste chicklit schrijfsters

  • Winnen: Moederdag boekenpakket

  • Young Adult top-5: september

Zoek in artikelen