Drieluik interview met Lisette Kuijt, Lidewei Philips en S. Christina

Uitgeverij Rebel Books staat bekend om zijn avontuurlijke en inspirerende Young Adult boeken. Dit najaar verschijnen er drie titels en we laten jullie kennismaken met de drie auteurs in dit superleuke drieluikinterview! 

Welkom auteurs! 

Stel jezelf even voor? Wie ben je en waar kom je vandaan?

Lisette: Hoi, ik ben Lisette Kuijt! Ik hou van paperbacks, elpees, middagvoorstellingen in de bioscoop en de binnenstad van mijn woonplaats Leiden. Je kunt me misschien kennen van mijn boeken De eeuwige nacht en Over liefde, vriendschap en andere dode dingen. 

Lidewei: Ik ben Lidewei Philips, een creatieve duizendpoot. Geboren in Lokeren, in België, maar mijn hart behoort al heel mijn leven toe aan Nederland en sinds 8 jaar is het ook mijn woonplaats. Ik woon nu in het idyllische Zeeland met mijn man en 2 dochters.

Sanne: Mijn naam is Sanne Wijnands, maar ik schrijf onder de naam S. Christina. In mijn YA boeken (de Lara Polaris-serie, De val van de Ekster) verweef ik fantasy elementen met moderne werelden. Het liefst schrijf ik over magie en avontuur, over hoop en moed, over vechten tegen het kwade en het vinden van je eigen kracht. Naast schrijver ben ik ook de eigenaar van uitgeverij Rebel Books. 

 

Hoe ziet jullie dagelijkse leven er uit? (Werk, gezin, hobby,...)

Lidewei: Ik ben in het dagelijks leven harpiste en zangeres. Ik speel regelmatig op huwelijken, jubilea of andere evenementen. Daarnaast ben ik steeds meer bezig met schrijf-dingen. In de eerste plaats ben ik natuurlijk bezig met het schrijven zelf en daarnaast heb ik een schrijftraject opgezet voor mensen die meer vanuit flow willen schrijven, maar wel met de nodige techniek. Ook ben ik sinds kort redactie-klussen aan het doen bij een uitgeverij. Dat is nog vrij nieuw, maar ik vind het super leuk om te doen.

Ik heb van mijn hobby’s mijn beroep gemaakt, haha, dus daar ben ik voornamelijk mee bezig. Wel ga ik 1 keer in de week naar dansen, moderne dans. Ik hou van puzzelen (legpuzzels van 1000 stukjes) en van wandelen met mijn gezin. Ik ben al 8 jaar gelukkig getrouwd en heb 2 mooie dochters, eentje van 7 jaar en eentje van 4 maanden, en een zoontje in de sterren die we ook voor altijd bij ons zullen dragen.

Sanne: Ik woon samen met mijn man en dochtertje van 1 in Den Haag, vlakbij het strand. Daar zijn we dan ook het hele jaar door vaak te vinden - om met een boek in de zon te liggen of met een regenjas aan te wandelen. Vier dagen per week ben ik op ons gezellige kantoor in het centrum voor Rebel Books aan het werk. En vrijdag is mijn mamadag, dus dan sta ik vaak in de speeltuin. Verder hou ik van concerten en festivals, taarten bakken en creatieve dingen doen met vrienden.

Lisette: Mijn hele leven draait om verhalen. Ik lees graag (vooral literatuur, mystery en horror - voor de balans) en ben veel bezig met schrijven, maar ook in mijn dagelijks werk houd ik me bezig met leesbevordering. Ik ben op dat onderwerp adviseur in de bibliotheeksector. Op zaterdagochtend dwaal ik het liefst door boekhandels en bibliotheken om nieuwe titels toe te voegen aan mijn eindeloze TBR-lijst. Verder ben ik vooral een behoorlijke nerd: ik speel Dungeons & Dragons met mijn vrienden en heb zoveel uren in Stardew Valley zitten dat het eigenlijk een beetje gênant is. 

 

Hoeveel tijd per week spenderen jullie aan schrijven? (gemiddeld)

Lidewei: Poeh, dat verschilt enorm. Ik werk heel goed met deadlines, dus als ik een deadline heb dan vliegen de schrijf-kilometers erdoor. Ik probeer toch wel een paar uur per week aan mijn verhaal te werken. Als ik een deadline heb, is dat een paar uur per dag.

Sanne: Ik heb ook echt een deadline nodig om te schrijven. Dus in de maanden voordat er een manuscript ingeleverd moet worden, besteed ik er elke dag tijd aan - soms wel de hele dag, elke dag. En in andere maanden… kijk ik er soms weken niet naar. Erg hè? Maar soms werkt dat ook wel weer goed, omdat je ideeën dan de tijd krijgen om zich te ontwikkelen in je hoofd. Tenminste, dat maak ik mezelf wijs. 

Lisette: Voor mij ligt het iets anders. Mijn boeken zijn vrij kort na elkaar verschenen, dus ik heb echt mijn best moeten doen om alles op tijd af te krijgen. Daarnaast werk ik ook als ghostwriter. Ik kan me van de afgelopen maanden nauwelijks dagen herinneren waarop ik helemaal niet heb geschreven - al was het soms maar een uurtje per dag.

 

Hoe lang doe je er over om een boek te schrijven? Zeg maar vanaf de eerste letter, tot de eerste keer dat je uitgever een volledig manuscript te zien krijgt.

Lidewei: Zoals de zee begon met een harp en zang nummer in 2022. Dat escaleerde in een verhaallijn voor een heel album. Toen kreeg ik het idee om er een kort verhaal van te maken. Dat escaleerde ook weer, haha. Sinds september 2022 ben ik ‘Zoals de zee’ in de huidige vorm gaan schrijven en in 2023 was de eerste versie klaar. Daarna heb ik het laten nalezen door een redacteur en in mei 2024 heb ik het opgestuurd.

Sanne: Dat verschilt per boek. Met Heks van vuur en oorlog was ik in totaal vijf jaar bezig (met allerlei pauzes hoor), en het vervolg lag een jaar later al in de winkel. Mijn nieuwste boek, De val van de Ekster, kostte me 2 jaar om te schrijven. Maar dan ben ik dus niet continu ermee bezig. 

Lisette: Met de tijd die ik nu heb, duurt het hele uitgeefproces iets langer dan een jaar. Het schrijven van een eerste versie kost me ongeveer vier maanden. Ik ben wel een echte perfectionist - als niemand me zou tegenhouden, zou ik zo dertig versies van een manuscript schrijven, haha.

 

Hoe ziet het schrijfproces eruit? Is er een uitgewerkt plan voor je start aan het verhaal, of komt het meer intuïtief en ben je zelf soms verrast?

Sanne: Ik vergelijk het schrijven vaak met een schilderij maken: eerst een opzet tekenen met potlood, dan de grove lijnen schilderen en als laatste de details inkleuren. Ik werk dus eerst een plot uit (de opzet met potlood) voordat ik begin met schrijven. Anders raak ik de draad kwijt of loop ik ergens vast. Maar als ik daarna aan het schrijven ben, dan komen er vanzelf allerlei ideeën en zijsporen bij, personages krijgen meer persoonlijkheid en een eigen wil. Dus dan gebeurt het nog weleens dat er iets heel anders ontstaat dan ik van tevoren had gedacht. En daar is ook altijd ruimte voor op het schilderij. Dat maakt het juist leuk! Na mijn eerste versie, die altijd vrij ruw en kaal is, ga ik gaten opvullen: scènes toevoegen of dingen wijzigen die niet meer kloppen. En als laatste ga ik de details inkleuren: beschrijvingen, gedachten en gevoelens toevoegen, en dingen uitleggen waar ik te snel doorheen was gevlogen. 

Lisette: Ik denk in beelden. Een verhaal begint voor mij meestal met een paar scènes die ik heel duidelijk voor me zie - als fragmenten uit een film. Die momenten hebben altijd een specifieke sfeer, en die probeer ik vast te houden. Beschrijvingen ontstaan daardoor al vroeg in het proces; ze vormen eigenlijk het fundament van mijn verhalen. Als je mijn boeken hebt gelezen, herken je dat waarschijnlijk wel. Daarna werk ik het plot verder uit en schrijf ik het verhaal chronologisch, van begin tot eind. In de versies daarna verander ik vaak nog veel, en diep ik de personages nog verder uit. 

Lidewei: Bij mij begint het het tegenovergestelde van Lisette: ik denk in conversaties. Dus de omschrijving moet ik altijd achteraf toevoegen. Ik zie de omgeving zelf wel, maar vergeet dan dat lezers niet in mijn hoofd kunnen meekijken, haha.

Ik begin meestal met een hoofdpersonage en een gevoel of sfeer. Ik word regelmatig verrast door dingen die mijn personages besluiten te doen 😛 Na de feedback van de redacteur ben ik wel meer praktisch na gaan denken: wat is haar doel, wat is er allemaal nodig om dat te behalen en waar wijken de scènes te ver af? Maar in de eerste plaats schrijf ik vanuit een gevoel dat uit me stroomt. Dat doe ik dan ook altijd eerst met pen en papier. 

 

Heb je een vaste schrijfplek? 

Lidewei: Nee, ik schrijf eigenlijk het liefste buitenshuis. Af en toe organiseer ik samen met een paar vrienden, of met mijn zus, een schrijfweekend in een huisje. Dat doet wonderen voor de inspiratie. En thuis zit ik afwisselend aan mijn bureau of op de bank met een schriftje. Of ik typ een idee op mijn gsm in bed.

Sanne: Ik schrijf overal! Dat heb ik wel moeten leren, want ik vond het vroeger heel eng om bijvoorbeeld in het openbaar te schrijven. Wat als mensen op mijn scherm meelezen of als ik gekke bekken zit te trekken om een emotionele scène? Maar soms moet je door die schaamte heen om je deadline te halen, haha. 

Lisette: Tegenwoordig wel. Ik ben onlangs verhuisd en nu heb ik een eigen schrijfkamer! Hoe leuk. 

 

Waarom is schrijven zo leuk?

Lidewei: Als kind waren mijn verzonnen werelden een manier om met de werkelijkheid om te gaan. Ik hoorde nergens bij en voelde me anders dan de rest. Schrijven en werelden verzinnen was mijn manier om mezelf te zijn en me gelukkig te voelen. Het is een manier om avontuurlijk te zijn en meerdere liefdes te beleven, haha, zonder dat effectief te doen. Een beetje zoals lezen, maar dan nog intenser omdat het ook een deeltje van jezelf is.

Sanne: Dat herken ik wel, voor mij was het vroeger ook een manier om te ontsnappen aan de werkelijkheid. En ook om een stukje creativiteit kwijt te kunnen in iets dat helemaal van mij is. 

Lisette: Ik denk hier vaak over na. Het is misschien een gek antwoord, maar soms vind ik schrijven helemaal niet zo leuk. Deadlines kunnen stressvol zijn, en het is niet altijd makkelijk om online recensies over jezelf te lezen. Maar toch is er iets magisch aan verhalen vertellen. Mensen zijn van nature verhalenvertellers - door een gevoel of ervaring te delen, ontstaat er verbinding met de wereld om je heen. Het gevoel dat een verhaal iemand kan raken, laten nadenken of zelfs kan veranderen, is wat schrijven voor mij uiteindelijk zo bijzonder maakt.

 

Wat vind je het moeilijkste aan een boek schrijven? 

Lidewei: De scènes loslaten die niet meer werken. Aangezien ik vrij intuïtief schrijf en pas later naar het plot kijk, kan het wel eens gebeuren dat er scènes volledig geschrapt worden omdat ze niet meer dienen. Dat is soms best even slikken, zeker als er leuke elementen in zaten. Maar uiteindelijk weet ik wel dat het verhaal er beter van wordt.

Sanne: Voor dit boek vond ik het moeilijkste onderdeel de tijd waarin het zich afspeelt. Het hele verhaal vindt namelijk plaats in vierentwintig uur, waardoor ik een heel strak schema had voor de hoofdstukken: wie doet wanneer wat, en wie weet op welk moment wat? De hoofdstukken zijn afwisselend vanuit het perspectief van Lola en Jessie geschreven, en wat de één aan het doen was, had gevolgen voor de ander. Dus dat was een behoorlijke puzzel! 

Lisette: Ik loop soms wel tegen het psychologische gedeelte van schrijven aan, denk ik. Het gebeurt bijna wekelijks dat ik me afvraag waarom ik het überhaupt probeer, als er zo veel boeken worden uitgebracht door zulke fantastische schrijvers. Natuurlijk zijn er technische zaken waar ik soms mee worstel, maar mezelf dan blijven motiveren vind ik eigenlijk nog veel moeilijker. 

 

Wat is, in het kader van boeken schrijven, het grootste risico dat je ooit hebt genomen?

Lidewei: Oei, haha, ik heb nog niet zoveel risico’s genomen denk ik. Mijn eerste slok rum drinken misschien? 😂 Of googlen hoe je iemand zijn arm amputeert…

Sanne: Haha, mijn zoekgeschiedenis kan maar beter niet gevonden worden inderdaad. En verder was mijn grootste risico natuurlijk het uitgeven in eigen beheer, en daarna uitbreiden naar een echte uitgeverij. 

Lisette: Eens, haha - mijn nieuwste boek is een moordmysterie, dus het grondig uitzoeken hoe je iemand zou kunnen vergiftigen voelt soms toch wel een beetje vreemd.

 

En als vervolgvraag: wat is de grootste blunder die je ooit begaan hebt?

Lidewei: Mijn eerste boeken in eigen beheer uitgeven zonder kennis van de boekenwereld. Ik was 16 toen ik mijn eerste verhaal helemaal klaar had en ongeduldig… Als je googelt naar uitgevers kom je ontzettend veel tegen en ik ben daar toen te snel opgevlogen. Het verhaal was een leuk idee, maar als ik het nu teruglees dan krimp ik van schaamte ineen, haha. Iedereen moet ergens beginnen natuurlijk en die eerste boeken zijn ook niet meer verkrijgbaar.

Sanne: Een interview op een podium niet goed voorbereiden. Ik had net mijn boek geschreven en dacht dat ik daar wel spontaan over kon vertellen. Maar toen ik daar eenmaal zat, vond ik het toch zo spannend dat ik niet goed uit mijn woorden kwam. Daar heb ik van geleerd dat ik beter een paar dingen uit mijn hoofd kan leren die ik sowieso wil vertellen over het boek. Gelukkig heeft Lola uit ‘De val van de Ekster’ een betere mediatraining gehad, haha. 

Lisette: Waarschijnlijk te veel nadenken over wat andere mensen leuk zouden vinden om te lezen, in plaats van wat ik zelf leuk vind om te schrijven. Zodra ik te veel bezig ben met verwachtingen of meningen van anderen, verdwijnt het plezier. De verhalen waar ik het meest trots op ben, zijn juist die waarbij ik dat losliet en gewoon schreef wat ik zelf wilde lezen.

 

Hoe maak je de keuze om onder je eigen naam of onder een pseudoniem uit te geven?

Lidewei: Ik ben heel blij met mijn naam, dus die keuze was snel gemaakt 🙂 Bovendien kom je altijd bij mij terecht als je ‘Lidewei Philips’ googlet. Zelfs met ‘Lidewei’ kom je al een heel eind.

Sanne: Mijn achternaam (voordat ik trouwde) vond ik te lang en er bestonden veel variaties op, en ik zocht iets wat makkelijk te onthouden was. Ik vond het heel leuk als mensen hun tweede naam als achternaam gebruikten, dus daar heb ik voor gekozen. Mijn voornaam heb ik bewust afgekort, om het ook internationaal goed te laten klinken. Dat is op dit moment nog niet aan de orde, maar je mag wel een beetje dromen als schrijver, toch?

Lisette: Ik moet zeggen dat ik er destijds gewoon niet ontzettend over heb nagedacht. Ik heb geen tweede naam, dus dit is gewoon wat het is, haha. 

 

Ben je zelf een fanatiek lezer? 

Lidewei: Eigenlijk valt dat wel mee. Ik lees wel graag, hoor, maar vaak komt dat er pas van op vakantie. Ik ben altijd al een trage lezer geweest, dus ik doe gemiddeld wel een paar maanden over een boek.

Sanne: Absoluut. Ik ben helaas ook een trage lezer, maar ik maak er wel graag tijd voor. Vooral ‘s avonds probeer ik veel te lezen zodat ik beter slaap. Ik lees van alles, maar vooral YA, fantasy en boeken over persoonlijke ontwikkeling. Alleen thrillers/horror lees ik niet meer sinds ik een kind heb - ik ben blijkbaar toch een softie geworden, haha. En voor mijn werk lees ik natuurlijk veel YA manuscripten. 

Lisette: Ja! Naast dat ik het leuk vind om te lezen, vind ik het ook belangrijk om me te blijven ontwikkelen en te laten inspireren. Boeken kunnen je een spiegel voorhouden, je blik verruimen of helpen om vastgeroeste ideeën los te laten. De laatste tijd heb ik het horrorgenre weer helemaal herontdekt, omdat ik het fascinerend vind hoe we als moderne maatschappij kijken naar de oeremotie angst. Maar ik lees ook graag klassiekers, thrillers, mystery, fantasy, sci-fi, contemporary… eigenlijk van alles. Voor mijn werk lees ik zelfs regelmatig kinderboeken. 

 

Aan welke titel gaf je onlangs nog vijf sterren? 

Lidewei: Ik geef mijn boeken geen sterren, oeps. Maar de beste boeken die ik onlangs gelezen heb, is de reeks van Lockwood & co van Jonathan Stroud.

Sanne: Atmosphere van Taylor Jenkins Reid! 

Lisette: Een poëziebundel: The Orange and other poems van Wendy Cope. 

 

Welk boek had je graag zelf geschreven? Met andere woorden: op wie ben je een beetje jaloers? En waarom?

Lidewei: Goh, ik denk dat iedereen zijn eigen stijl heeft dus dat vind ik moeilijk. Misschien de boeken van Lockwood & co, omdat ik die echt fantastisch vond en die heel erg vlot geschreven waren. Ik hou ook enorm van de boeken van Juliet Marillier, zij gebruikt vaak Keltische mythologie, dat vind ik ontzettend tof!

Sanne: Ik vind alles van V.E. Schwab fantastisch, en de Harry Potter boeken blijven ook altijd in mijn hart zitten. Dus dat zou ik wel graag willen evenaren in mijn boeken!

Lisette: Heb je even? Er zijn zó veel fantastische boeken! If We Were Villains van M.L. Rio, bijvoorbeeld - vanwege het prachtige proza, de sfeer en de gelaagde personages. Of A Series of Unfortunate Events van Lemony Snicket, omdat ik het geweldig vind als een boek tegelijk grappig en een beetje vreemd is, maar toch zware thema’s weet aan te snijden. En natuurlijk alles van Agatha Christie; ze is niet voor niets de Queen of Crime.

 

@Lidewei : Je nieuwe boek, Zoals de zee, gaat over piraten als ik het goed begrijp. Op de achterflap zien we al een kleine referentie naar Pirates of the Caribbean, maar heb je nog ergens anders inspiratie opgedaan? 

 Ik heb mijn inspiratie in de eerste plaats zelfs niet van potc gehaald, haha. Omdat mijn verhaal ontstond uit een harp en zang nummer, ben ik eerst naar een album over Anne Bonny beginnen luisteren. Zo kwam ik bij vrouwelijke piraten uit de geschiedenis - Anne Bonny, Mary Read, Grace O’Malley,... Hoe die vrouwen letterlijk hun mannetje stonden in een mannenwereld vond ik ontzettend fascinerend. Wat zet iemand aan om voor een leven van piraterij te kiezen?

Heb je er veel research voor moeten doen?

Ja, haha, uiteindelijk veel meer dan ik verwacht had. Maar ik vond het heel erg leuk om zoveel te leren over de Gouden Eeuw van Piraterij en over de schepen van toen. In de eerste plaats vroeg ik heel veel aan mijn man, haha. Hij heeft kennis over heel veel dingen, waaronder geschiedenis en schepen.

We zijn dan onder andere naar het scheepvaartmuseum in Amsterdam geweest en hebben rondgelopen op het VOC-schip de Amsterdam.

Ik heb ook verschillende series, documentaires en films gekeken die te maken hadden met het thema. Bv. Our flag means death over de gentleman pirate, Master and commander, drain the sunken pirate city,...

 

@Lisette : Jouw nieuwe boek, Over liefde, vriendschap en andere dode dingen, heeft heel veel verschillende aspecten lijkt het. Wat voert voor jou de boventoon? 

Volgens mij valt dat stiekem wel mee. In de kern gaat het boek over de fragiliteit van relaties, vooral tussen tieners. Wat vinden we eigenlijk van elkaar? Kennen we elkaar wel zo goed als we denken? Wat vertel je, en wat houd je liever voor jezelf uit schaamte of angst?

En waar heb je de inspiratie voor je titel gehaald?

De titel verwijst naar hoe snel liefde en vriendschap kunnen veranderen in iets doods, iets donkers. En ja, dus ook naar moord.

 

@Sanne : Op het eerste zicht is het moeilijk om de titel, De val van de ekster, in verband te brengen met de korte inhoud. Is dat iets waar je wat over kan zeggen? Of moeten we dat zelf ontdekken straks?

Ah ja, dat snap ik, mysterieus hè? Ik kan in ieder geval verklappen dat we twee hoofdpersonages volgen: Lola en Jessie. Jessie wordt ‘de Ekster’ genoemd omdat ze een beruchte dief is, met een voorkeur voor alles wat glinstert. Maar waarom het boek ‘De val van de Ekster’ heet, zul je ontdekken als je het leest…

De korte inhoud klinkt heel spannend. Als je het op een spanningsschaal van 1 tot 10 moet indelen, waar plaats je het dan? En waarom?

Ik mikte met het schrijven op een 8. Spannend genoeg om je op het puntje van je stoel te houden, maar niet zò eng dat je niet verder durft te lezen. Jullie mogen oordelen of dat gelukt is!

 

Zijn jullie alweer aan een nieuw boek bezig? 

Sanne: Ik nog niet. Ik had na het laatste deel in de Lara Polaris-serie gelijk het idee voor ‘De val van de Ekster’, dus toen begon het plotten eigenlijk al direct. Maar nu wacht ik nog op het volgende idee… Ik ga pas ergens mee aan de slag als ik echt voel dat dat verhaal er moet komen. 

Lidewei: Dat herken ik wel, wat Sanne zegt. Het moet ook echt uit mij stromen, anders werkt het niet. Ik ben nu bezig met een YA fantasy. Maar ik kan maar aan één boek tegelijk werken omdat ik me heel erg inleef in wat ik schrijf en in de personages. Ik vind het op dit moment dus moeilijk om mij in een andere wereld dan Zoals de zee te bevinden. Mijn nieuwe fantasy verhaal is een heel andere sfeer, al zit mijn thema er wel in verwerkt. Het thema dat in al mijn boeken sluipt, is ‘een plekje vinden waar je thuishoort’. Dat is iets dat me nauw aan het hart ligt, omdat ik vroeger veel gepest ben geweest. Ik was altijd creatiever dan iedereen en niemand begreep me. Dat duurde tot ik naar het kunsthumaniora ging en ook kunstvakken kreeg naast de gewone vakken. Het is een thema dat denk ik bij veel mensen speelt: wat is mijn plekje op deze wereld?

Lisette: Ja, ik ben alweer met iets nieuws bezig… maar dat is alles wat ik erover ga zeggen, knipoog.

 

Willen jullie elkaar nog een advies meegeven?

Sanne: Niet zozeer een advies, maar wel een compliment: beide boeken zijn namelijk ZO tof geworden! En ieder om hun eigen kwaliteiten: Zoals de zee is een avontuurlijk en romantisch verhaal in een historische context, vol met woeste golven en ruige piraten met kleine hartjes. Over liefde, vriendschap en andere dode dingen is een spannend, modern mysterie, vol met raadsels en sfeer aan de Nederlandse kust. Ik ben supertrots op jullie!

Lidewei: Ik denk dat ik niet echt advies kan geven aan 2 fantastische schrijfsters :) Ik ben ontzettend trots om me bij het Rebel Books team te mogen aansluiten!

Lisette: Ah, zo lief! Mijn dringende advies is om altijd te blijven schrijven, zodat ik nog heel veel boeken van jullie kan lezen!