Eugenie van Stratum

Een jaar geleden spraken we Eugenie van Stratum voor het eerst, toen zij haar debuut - Move it! - publiceerde over haar emigratie met het gezin naar Mexico. Inmiddels is Eugenie teruggekeerd naar Nederland en heeft zij boek numero dos geschreven waarin ze verhaal doet over haar terugkeer naar haar thuisland. Een hoop veranderingen in een jaar tijd. Dus een goede reden om een vervolggesprek met Eugenie aan te gaan.... 

Chicklit.nl: Heb je toen je in Mexico woonde veel meegekregen van het succes van je vorige boek Move it!? Op welke manier merkte je dit?

Eugenie: Via mijn moeder, die een heus plakboek heeft bijgehouden van alles wat er in de media over verscheen, wist ik al het een en ander. Ook kreeg ik veel reacties op Facebook en op mijn website van onbekende, enthousiaste lezers. Heel leuk! Eigenlijk wist ik niet wat ik moest verwachten toen we afgelopen zomer weer terugkeerden naar Nederland. Enerzijds was ik even bang dat ik op Schiphol al herkend zou worden, anderzijds slaakte ik een juichkreet toen ik bij de Ako daar hele stapels zag liggen. Wow!!

Chicklit.nl: Welke boeken lees je zelf het liefst?
Eugenie: Van alles. Romans, thrillers, non-fictie, chicklit; kom maar door. Mijn lievelingsschrijver is Khaled Hosseini van De vliegeraar en Duizend schitterende zonnen.

Chicklit.nl: Kun je Move it back! in een paar woorden omschrijven?
Eugenie: Dertiger Eugenie woont met haar man (el señor) en zoontje Caesar ruim anderhalf jaar in Mexico City. Net bevallen van dochtertje Carmen gaat het chaotische leven in Mexico weer in een razend tempo verder. Door omstandigheden staan ze op het punt om naar hun derde adres in Mexico City te verhuizen, de drugsoorlog laait in alle hevigheid op, Eugenie neemt op verzoek van de ambassade onvoorbereid deel aan een gespreksgroepje met Koningin Beatrix omdat haar zoontje die dag buikgriep heeft, er stort een vliegtuig neer op loopafstand van hun nieuwe woning, ze belanden midden in de Mexicaanse griep en kunnen het jaar daarna niet weg uit Nederland vanwege de IJslandse aswolk. Ondertussen probeert Eugenie haar schrijverscarrière van de grond te tillen, heeft ze discussies met el señor over het al dan niet aanschaffen van een chihuahua en staan ze voor belangrijker besluiten omdat ze twijfelen aan hun toekomst en die van de kinderen in het steeds gevaarlijker wordende Mexico. Kortom: hilarische emigratieavonturen uit Mexico City! Vol actie, humor, ontroering en zelfspot.

Chicklit.nl: In het boek beschrijf je de verhuizing naar jullie nieuwe huis in Mexico City waarmee de cultuurverschillen tussen Nederlanders en Mexicanen duidelijk worden. Wat vind je zelf het leukste en wat het minst leuke cultuurverschil?
Eugenie: Het leukste aan de Mexicanen is de ‘laat maar waaien, dat zien we morgen wel’- houding. Én het genieten van het leven, ook in de armere lagen van de samenleving, in plaats van het Nederlandse calvinisme. Het minst leuke is de corruptie en het geweld. Het is een gevaarlijke samenleving waar niemand elkaar écht kan vertrouwen. Dat is heel erg, want het gros van de Mexicanen is heel hartelijk en vriendelijk. Zij willen dit ook niet.

Chicklit.nl: Wat heb je tijdens je verblijf in Mexico zelf (fysiek) meegekregen van de drugsoorlog?
Eugenie: We gingen met de kinderen vaak in het weekend naar het park waar van alles voor ze te doen was. Een keer ben ik door een Franse vriendin gewaarschuwd daar héél goed op te letten, omdat er een Frans jongetje was gekidnapt (een bijverdienste van de drugskartels). Van dat jongetje is overigens nooit meer wat vernomen. Hij was precies even oud als ons zoontje Caesar. Een andere keer was er overal politie op de been die alle parkgangers vroeg of ze iets hadden gezien van de ontvoering van een meisje. Heel confronterend. Ook reden we een keer rond negen uur ’s avonds naar huis, we waren twee straten verwijderd en hoorden toen duidelijk schoten, op zeer korte afstand. Tegen de kinderen hebben we toen maar gezegd dat het vuurwerk was. Ook bleek – toen we elkaar wat beter kenden – dat al mijn vriendinnen zelf of in hun naaste omgeving te maken hebben gehad met negatieve aspecten van de drugsoorlog; kidnapping, afpersing, corruptie, bedreiging. Heel akelig. Toen we met Kerst 2010 een rondreis maakten door Mexico in onze eigen auto, stuitten we regelmatig op roadblocks waar we door zwaarbewapende soldaten werden aangehouden die op drugs controleerden. Hoewel zij ‘the good guys’ zijn, gaf dat lang niet altijd een veilig gevoel, omdat ze regelmatig tijdens de controle zelf wat drugs in je bagage stoppen om je vervolgens te kunnen afpersen. Deze incidenten bespraken we regelmatig en hebben uiteindelijk mede geleid tot onze terugkeer.

Chicklit.nl: In het boek rijd je met je kinderen van hot naar her, schrijf je hen in voor scholen en speciale klasjes en probeer je ervoor te zorgen dat het hen aan niets ontbreekt. Wat vind jij het belangrijkste in de opvoeding van je kinderen?
Eugenie: Zelfontplooiing. Wij hebben het geluk dat we al een dak boven ons hoofd hebben, eten en drinken, veiligheid en stabiliteit. Dan is er dus ruimte om je verder te ontwikkelen. Te ontdekken wie je bent en waar je naartoe wilt in dit leven. Uiteraard met oog voor de medemens. Ik wil ze de ruimte geven om zichzelf te blijven. Dan hoeven ze dat later niet meer proberen te worden.

Chicklit.nl: Aan het einde van Move it back! twijfelde je over wel of niet terug gaan naar Nederland, uiteindelijk hebben jullie ervoor gekozen om terug te gaan. Een goede keuze?
Eugenie: Ja! Al heb ik de afgelopen winter stevig vervloekt. Ik geloof heel erg dat je het grotendeels zelf moet maken in het leven, als de basisomstandigheden goed zijn. Ik had dus lange tijd niet door dat de terugkeer toch heftiger was dan gedacht. In korte tijd remigreerde ik naar een vier keer zo klein gemeubileerd bovenhuis, was opeens weer 24/7 zélf verantwoordelijk voor huishouden en de kinderen, terwijl peuter Carmen vol in de peuterpubertijd viel zodat ik haar tig keer per dag van de straat moest plukken waar ze languit lag te krijsen, sneeuwde het al in november, moest ik mijn boek zien te schrijven aan de keukentafel met gillende kinderen achter me, kreeg gezondheidsklachten en moest vaak naar het ziekenhuis (soms met ziek kind achterin de auto) en kreeg verwijtende blikken van zure Nederlanders als ik alleen al ín mijn auto (een pronkstuk uit Mexico) stapte. Wennen, wennen, wennen. Ik miste mijn vriendinnen en mijn Mexicaanse leven. Toch is alles weer helemaal goed gekomen. We zijn vorige maand wederom verhuisd, hebben onze eigen spullen weer, wonen vlak bij school en zijn heel happy!

Chicklit.nl: Waar hou je je, nu je terug bent in Nederland, mee bezig?
Eugenie: Ik ben druk geweest met de re-integratie van de kinderen. Caesar sprak beter Spaans dan Nederlands, had amper herinneringen aan Nederland en moest weer helemaal opnieuw beginnen. Ik ben blij dat ik hem daar elke dag in heb kunnen begeleiden. Carmen had, zoals gezegd, ook hier en daar wat begeleiding nodig en met haar heb ik uiteindelijk een geweldige band opgebouwd. Op dit moment zit ik in een sollicitatieprocedure want ik zag opeens mijn droombaan voorbij komen. En verder blijf ik natuurlijk schrijven!!

Chicklit.nl: Wat mis je zelf het meeste nu je terug bent in Nederland?
Eugenie: Het mooie weer, mijn vriendinnen, Maria (die al die tijd bij ons in huis woonde), mijn vrije leventje, de luxe, het relaxte van de mensen, het eten, de tijd die we met elkaar als gezin konden doorbrengen, de natuur: ehm, eigenlijk alles dus…

Chicklit.nl: Hoe vinden je kinderen het hier?
Eugenie: Ze vinden het geweldig. Al is er ook nog heimwee naar Mexico. Caesar heeft toevallig gisteren een DVD ontvangen van zijn schoolperiode daar. Die is prachtig en dan zitten we allebei met een brok in onze keel te kijken. Dus Mexico speelt nog een grote rol in ons leven. Maar het feit dat we twee straten van zijn huidige school wonen, hij zelf rond kan fietsen en met vriendjes buiten kan spelen is een ongekende luxe. Wel apart, we moesten beiden heel erg wennen aan die vrijheid. Andere kinderen hebben Caesar moeten leren dat je in Nederland echt buiten op het schoolplein op je moeder kunt wachten (hij stond in het begin als ik wat later was, als enige achter het raam van zijn lokaal en durfde niet naar buiten) en ouders hebben mij moeten leren dat het heus geen kwaad kan om alleen naar een vriendje te gaan dat een paar honderd meter verderop woont.

Chicklit.nl: Hoe zie je de toekomst voor je, over een aantal jaren weer verhuizen naar een zonnig oord of blijf je nu voorgoed in Nederland?
Eugenie: Hoewel ik mezelf ook best belangrijk vind, ben ik als moeder toch nóg blijer als mijn kinderen gelukkig zijn. Ik durf ze dus niet meer zo snel te verplaatsen. Caesar heeft zich in Mexico al moeten invechten (andere taal, school, huis en vriendjes), en nu in Nederland ook weer een plek moeten veroveren. Ook Carmen, onze Mexicanita, is in het geboorteland van haar ouders nu helemaal thuis. Dat ga ik ze niet meer afpakken. Daarbij voelen we dat Nederland toch echt onze basis is. Het is heel leuk leven hier, ik zou Nederland nooit voorgoed kunnen verlaten. Maar een paar jaar moet kunnen…, toch?! Het streven is om de komende vijftien jaar in Nederland te blijven. Daarna zien we wel verder. Het is ook leuk om daar gewoon over te dromen.

Move it back!

  • Onze waardering:

             
  • Members waardering:

    1  2  3  4  5 
    (1 stem)
  • Omschrijving:

    De Nederlandse Eugenie van Stratum woont met haar man en kinderen in Mexico. Ze staan op het punt om naar hun derde adres in Mexico City te verhuizen, de drugsoorlog laait in alle hevigheid op, Eugenie neemt op verzoek van de ambassade onvoorbereid deel aan een gespreksgroepje met Koningin Beatrix terwijl haar zoontje die dag buikgriep heeft en er stort een vliegtuig neer op loopafstand van hun nieuwe woning. Ondertussen probeert Eugenie haar schrijverscarrière van de grond te tillen, maakt ze zelf filmpjes voor de Nederlandse televisie, heeft ze discussies met haar man over het al dan niet aanschaffen van een Chihuahua en staan ze voor belangrijker besluiten omdat ze twijfelen aan hun toekomst en die van de kinderen in het steeds gevaarlijk wordende Mexico. Should we stay or should we go? is de centrale vraag in Move it back! Volg de avonturen van Eugenie en haar gezin door het nooit saaie Mexico.

Meer info
  • Extra Informatie:

    - Lees ook van deze auteur: Move it!
    - Ook verkrijgbaar als e-book

Toegevoegd door:

MEMBER RECENSIES

  • Middernachtzon

Nieuwste artikelen

  • Als ik je morgen weer zie – Robbie Couch

  • De rivalen – Vi Keeland

  • Beers balkon - Jeroen Berkhout

  • Italopop - Vanja van der Leeden

  • Toespijs - Judith Cyrus

Gerelateerde artikelen

  • Rituals: Your body. Your soul. Your rituals.

  • That’s it

  • Boekkado.nl: voor een boek naar keuze

  • Supermom’s stijlgids

  • Het geheim van Chanel Nº 5

Zoek in artikelen