Lauren Weisberger

Foto: © Julie Dennis Brothers

Een roman over plotselinge roem en de tol die dat eist. Een verhaal dat auteur Lauren Weisberger (33) op het lijf geschreven lijkt, maar anders dan De duivel draagt Prada bezweert ze dat haar nieuwe boek niet autobiografisch is. Een gesprek over inspiratie, vreemdgaan en haar fascinatie met de wereld van glitter en glamour. 

Fleur: Van Anna Wintour’s assistent naar bestsellerauteur. Een opmerkelijke move.
Lauren: Ik wist altijd al dat ik wilde schrijven. Niet per se boeken, maar bij een magazine. Mijn eerste baan was niet voor niets bij Vogue. Daarna ben ik bij Departures Magazine gaan werken waar ik recensies schreef. In de avonduren volgde ik een schrijverscursus, gewoon omdat dat me leuk en nuttig leek. Elke week moesten we vijftien pagina’s over hetzelfde onderwerp schrijven en voordat ik het wist had ik na een jaar een heel boek geschreven.

Fleur: Dat boek was De duivel draagt Prada. Ga je me slaan als ik daar iets over vraag?
Lauren: (Lachend) Nee, helemaal niet. Het was mijn eerste boek en uit het niets, zonder enige waarschuwing, werd het een gigantische bestseller. En daarna werd de film ook nog eens door miljoenen mensen bezocht. Ik moest mezelf in die periode af en toe echt in mijn arm knijpen: droom ik dit of is het de werkelijkheid? Kijk, als journalisten me over tien jaar nog steeds vragen stellen over Anna Wintour, dan zal ik best een keer met mijn ogen willen rollen. Maar ik klaag niet, want het was absoluut een fantastische ervaring.

Fleur: Wat is het geheim van jouw succes, denk je?
Lauren: Een flinke dosis geluk en een goede timing. Daarnaast doe ik heel erg mijn best om zo realistisch mogelijk te schrijven. Ik wil dat mensen zichzelf kunnen herkennen in mijn hoofdpersonen, want dat vind ik zelf ook altijd fijn als ik een boek lees. Dat je het idee krijgt dat de auteur je écht begrijpt.

Fleur: Dat klinkt best diepzinnig. Wil je je lezers bepaalde levenslessen meegeven?
Lauren: Nee, helemaal niet. Ik pretendeer ook niet dat ik de wijsheid in pacht heb. Ik wil mensen entertainen met mijn boeken, een lach op hun gezicht toveren en een goede tijd geven. Ik doe niet aan boodschappen of diepere lagen.

Fleur: Waar haal je inspiratie voor je boeken vandaan?
Lauren: Overal en nergens. Het kan iets zijn wat ik op televisie heb gezien, of gelezen heb in de krant. Het is nooit één specifieke aanleiding, het is altijd een optelsom van verschillende dingen die ik in het dagelijks leven heb meegemaakt.

Fleur: Je nieuwe boek, Champagne in Chateau Marmont, gaat over muzikant Julian, die van de ene op de andere dag een wereldberoemde superster wordt. Hoe kwam je op dat idee?
Lauren: Een jaar of tien geleden ging ik regelmatig naar de optredens van Gavin Degraw. Hij trad meestal op in smoezelige barretjes in New York City, met hooguit dertig man publiek en dat was dan inclusief zijn ouders die er ook altijd bij waren. Een paar jaar geleden brak Gavin opeens door, kreeg allerlei platina platen en werd een echte celebrity. Dat vond ik een fascinerend gegeven.

Fleur: Het belangrijkste thema in het boek is de tol die de plotselinge roem van Julian eist. Hoeveel van je eigen ervaring heb je daarvoor gebruikt?
Lauren: Julian wordt een gigantische rockster. Dat is van een heel andere orde dan wanneer je een populair boek schrijft, zoals ik. Het enige wat ik een beetje heb gebruikt is het shockeffect van de media die ineens vanuit alle hoeken en gaten over je heen buitelen. In het boek is dat echter vele malen overweldigender dan ik dat ooit heb meegemaakt. Gelukkig, haha.

Fleur: Er hebben nooit paparazzi in de bosjes voor je huis gelegen?
Lauren: Eigenlijk wel, een paar maanden gelegen nog. Ze namen foto’s van elke blonde vrouw die mijn gebouw uitliep omdat een van Tiger Woods’ veroveringen hier woont. Dat was best hilarisch. Je hoefde alleen maar een grote zonnebril op te zetten en de deur uit te wandelen en je hoorde honderden camera’s klikken. Ik geef toe: dat heb ik wel een paar keer per dag gedaan.

Fleur: De relatie van Julian en zijn vrouw Brooke lijdt enorm onder zijn succes, maar Brooke blijft – ondanks al zijn misstappen – vierkant achter haar man staan. Is dat ook wat jij zou doen?
Lauren: Ik wilde van Julian en Brooke echte mensen maken, van vlees en bloed. Voor die verhaallijn heb ik daarom goed om me heen gekeken en ook mijn eigen huwelijk onder de loep genomen. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die zich met Brooke kunnen identificeren: die er niet gelijk de brui aangeven als hun partner vreemdgaat. Maar ikzelf zou dat niet kunnen. Daar ben ik te uitgesproken voor.

Fleur: In al je boeken, Champagne in Chateau Marmont en vooral De duivel draagt Prada, is een grote rol weggelegd voor bekende mensen, hippe restaurants en designkleding. Waarom fascineert de wereld van de glitter en glamour je zo?
Lauren: Vooropgesteld dat Julian en Brooke heel gewone mensen zijn die te maken krijgen met heel alledaagse problemen, vind ik het gewoon leuk om te schrijven over opwindende plaatsen en mensen. In Champgne in Chateau Marmont zit Julian op een gegeven moment te praten met Bon Jovi. Hoe cool is dat, dat je vriendje buiten zit te kletsen met Jon Bon Jovi? Ik ben dol op Bon Jovi!

Fleur: Anne Hathaway zette een geweldige Andrea neer in de film The Devil Wears Prada. Al iemand in gedachten die Julian en Brooke zouden kunnen spelen in de verfilming?
Lauren: Ik zou het geweldig vinden als dit boek verfilmd zou worden, maar wie de hoofdrollen zouden moeten spelen… Ik heb echt geen idee. Acteurs casten is niet echt mijn ding, ik schrijf liever.

Fleur: Over schrijven gesproken, ben je al bezig met een nieuw boek?
Lauren: Ik ben er hard over aan het nadenken, maar ben nog niet zo ver dat ik erover kan of wil praten. Geef me een jaar, dan kun je het zelf lezen.

Fleur: Tot nu toe zijn al je boeken bestsellers geworden. Hoe groot is de druk om een volgend kassucces te schrijven?
Lauren: Natuurlijk ben ik wel eens zenuwachtig, maar over het algemeen maak ik me niet zo druk om recensies of verkoopcijfers. Ik hoop bij elk boek dat het goed wordt en dat mijn lezers er blij mee zijn. Dat is voor mij het allerbelangrijkste.

Fleur: Champagne in Chateau Marmont is je vierde roman. Wordt het al tijd om een keer een ander genre uit te proberen?
Lauren: Nee. Misschien ooit, op een dag, maar op dit moment houd ik nog te veel van het lezen en schrijven van dit soort boeken om iets anders uit te proberen.