Knof

Knof is full-time drievoudig vader. Overdag een gortdroge IT-adviseur, ''s avonds een sprankelende schrijvert. (En in het weekend doodop.) Af en toe noemt een journalist hem Eelco Rommes, maar dat is natuurlijk een pseudoniem. Zijn echte naam is Knof. En zijn debuut heet Saladedagen, dat via het online schrijversplatvorm Tenpages.com een ware sensatie werd: als eerste en binnen een recordtijd van vijf dagen wist Knof voldoende steun te krijgen voor zijn debuut. Maak kennis met deze nieuwe schrijver: 

Chicklit.nl: Saladedagen is je debuut, dus we weten nog niet veel van je. Kun je ons wat meer over jezelf vertellen?
Knof: Sinds ik mijn eerste letters leerde, ben ik een kettinglezer; ik ben altijd wel in een boek bezig. Niet veel later leerde ik schrijven en ook daar ben ik nooit meer mee gestopt: Annie M.G.Schmidt-achtige dierengedichten, strips, brieven aan vriendjes die ik op school uitdeelde... Op de middelbare school heb ik een tijdje met een klasgenootje een ondergrondse schoolkrant gemaakt. Tijdens de lessen lieten we die dan de klas doorgaan, totdat we betrapt werden door de leraar Engels. De krant die hij onderschepte, ging over de vraag of hij al dan niet een toupetje droeg - het was een ijdele man. Maar hij reageerde heel sportief en liet me het verhaal voor de hele klas voorlezen. Het applaus dat volgde is misschien wel mijn beste herinnering aan school.

Chicklit.nl: Knof is vast niet zomaar een verzonnen pseudoniem. Hoe kom je er zo op? En waarom schrijf je onder een pseudoniem?
Knof: In 2006 begon ik met bloggen. Destijds maakte Wim de Bie nog zijn onvolprezen Bieslog – wat mij betreft nog altijd het beste weblog aller tijden. Als een eerbetoon aan de meester noemde ik het mijne Knoflog en sindsdien schrijf ik onder het pseudoniem Knof.

Chicklit.nl: De titel van het boek zou eerst De beste papa van de hele wereld geheten hebben. Vanwaar de titelswitch naar Saladedagen?
Knof: Saladedagen is begonnen als manuscript op de crowdfunding website TenPages.com. Daar heette het De Beste Papa van de Hele Wereld omdat het voornamelijk ging over een onhandige, jonge vader die het beste probeert te maken van zijn leven. Dat manuscript was een onverwacht succes: binnen vijf dagen waren de aandelen uitverkocht, wat betekende dat er Een Heus Boek moest komen. Al schrijvende bleek het echte verhaal te liggen in het vader wórden, veel meer dan in het vader zíjn. De titel dekte de lading niet meer. Toen hebben we meer dan honderd alternatieven verzonnen, maar geen van allen was echt goed. Tot mijn uitgever met het idee kwam om de titel aan het motto van het boek te ontlenen: ‘Salad days’ is een periode van onbekommerd verliefd zijn, die abrupt eindigt als er een kinderwens om de hoek komt kijken. De Saladedagen van mijn hoofdpersoon liggen vanaf bladzijde 1 al achter hem, al komt hij daar zelf gelukkig pas later achter.

Chicklit.nl: Kun je Saladedagen in een paar woorden omschrijven?
Knof: De hoofdpersoon, Lennart, wordt vader en al heeft hij daar meer dan zijn best voor gedaan, toch zit hij ermee in zijn maag. Natuurlijk wil hij er zijn voor zijn vrouw en zijn kind, maar hij vindt het ook moeilijk om zijn vrijheid los te laten. Lennart doet wat je meer mannen ziet doen in een dergelijke situatie: hij vlucht in zijn werk. Het boek gaat over de botsing die volgt tussen de twee werelden waarin hij leeft: die van zwangerschap, met zweverige vroedvrouwen en lompe gynaecologen, en de kantoorjungle vol verknipte managers en stiekeme relaties op het werk. Maar natuurlijk gaat het ook over onhandige seks, mannenvriendschappen en waarom het soms beter is om te liegen.

Chicklit.nl: Wat heeft je geïnspireerd om deze roman te schrijven? Zitten er bijvoorbeeld waargebeurde scenes in uit je eigen leven?
Knof: Natuurlijk put ik deels uit mijn eigen leven. Ik ben zelf vader van drie kinderen, het zou zonde zijn om die ervaring niet te gebruiken. Maar het echte leven is veel te saai en daarom ongeschikt als verhaal. Als schrijver moet je liegen, je materiaal in de juiste vorm kneden, kleine dingen uitvergroten, grote dingen weglaten, er rücksichtslos je eigen draai aan geven en er van alles bij verzinnen. En dan blijken velen toch te denken dat het precies zo gebeurd is als je het hebt opgeschreven. Tja. Misschien geloven die mensen ook dat Steven Spielberg als jongetje een bruin ruimtewezentje heeft ontmoet dat een telefoontje kwam plegen omdat zijn beltegoed op was. Wat nu als je op de meest vreemde momenten inspiratie krijgt? Heb je bijvoorbeeld overal notitieblokjes in huis liggen voor als er op zo’n vreemd moment inspiratie komt opborrelen? Ik kom inderdaad om in de notitieboekjes, maar omdat ik zo chaotisch ben, laat ik ze altijd overal slingeren en heb ik ze nooit bij de hand als ik ze nodig heb. Ik schrijf mijn meest geniale invallen dus op het eerste het beste papier dat ik tegenkom – een stuk krant, de achterkant van een kindertekening, een statiegeldbonnetje... Dan ben ik eventjes heel tevreden met mezelf. Vervolgens raak ik dat papiertje weer kwijt en als ik een maand later wat oude rekeningen wegwerk, vind ik ineens zo’n aantekening terug, meestal in een onleesbaar priegelhandschrift. ‘Vreemde man ontslagen heeft’ staat er dan, of ‘grote BLAauwe vogel linksaf!!’

Chicklit.nl: Je hebt een vrouw en drie kinderen, en ook nog eens een baan. Hoe combineer je dit met het schrijven?
Knof: Die baan is nodig om de hypotheek te betalen. (En ons privé-eiland op de Malediven.) Dat doe ik vier dagen per week. In het weekend probeer ik iets van een sociaal leven overeind te houden. Een dag per week probeer ik niets anders te doen dan schrijven. Dan breng ik de kinderen naar school en zorg ik dat ik om negen uur aan mijn bureau zit. Vervolgens schrijf ik zo lang mogelijk door, tot het te gênant wordt om de kinderen nóg later van de opvang te halen. En dan moet ik weer een week wachten tot ik verder kan met mijn verhaal...

Chicklit.nl: Wie is je favoriete schrijver?
Knof: Ik heb eerder favoriete boeken dan favoriete schrijvers. Paranoia van W.F.Hermans is fantastisch. The Child in Time van Ian McEwan is angstaanjagend mooi. Nick Hornby’s High Fidelity heb ik met veel plezier gelezen. Af en toe gaat een Terry Pratchett er ook wel in. De columns van Aaf Brandt Corstius en Sylvia Witteman zijn bijna altijd jaloersmakend grappig en goed. Sommige boeken van Kees van Kooten kan ik blijven lezen. Boven het dal van Nescio. Ik kan zo nog wel even doorgaan...

Chicklit.nl: Lees je zelf graag? Zo ja, welk boek ligt er nu op je nachtkastje?
Knof: Nèh. Lezen is voor watjes.

Chicklit.nl: Saladedagen is je debuut. Ben je van plan om meer boeken te schrijven? Zo ja, blijf je trouw aan dit genre of ga je een heel andere kant op?
Knof: Ik stop niet voor ik veertig, vijftig boeken gepubliceerd heb. En daar zal vast wel weer een komische roman tussen zitten. Mijn volgende boek zou wel eens heel anders kunnen worden. Maar misschien ook niet. Ik weet het nog niet, ik heb nu alleen nog vage plannen. Wat personages die door mijn gedachten spoken, wat verhaallijnen. Ik ben zelf ook wel benieuwd hoe het gaat uitpakken.

Chicklit.nl: Is er iets wat nog nooit iemand je tijdens een interview gevraagd heeft, maar wat je toch graag kwijt zou willen?
Knof: Misschien dat de volgende interviewer me eens kan vragen waarom mijn lievelingsdier het Venezolaans zoetwaterpantoffeldiertje is. Daar zit namelijk een heel interessant verhaal aan vast dat ik graag eens uitgebreid uit de doeken zou doen. Maar ja, wie vraagt daar nou naar?