Het eerste jaar van haar huwelijk RECENSIE

De Amerikaanse Margaret en Patrick zijn net getrouwd en samen naar Afrika verhuisd. Terwijl Margaret haar draai nog probeert te vinden, stelt een bevriend stel Britse expats voor om Mount Kenya te beklimmen. Iedereen is erg enthousiast, dus probeert Margaret om zich ook te verheugen op de klim. Tijdens de tocht naar de top gebeurt er echter een vreselijk ongeluk. Margaret vraagt zich keer op keer af of het haar schuld is geweest. Het ergste is dat haar man Patrick dat ook schijnt te denken. Kan hun jonge huwelijk die druk wel aan?

Het eerste jaar van haar huwelijk speelt in de late jaren ’70, wat je in eerste instantie al merkt aan de manier waarop de dialogen in het boek verlopen. In het begin vermoedde ik dat ik moeite zou hebben met doorlezen in dit boek, vanwege het trage begin. Je valt weliswaar redelijk midden in het verhaal, maar ondertussen krijg je een grote hoeveelheid informatie (die je ook echt nodig hebt) uit flashbacks. Toch is er, zelfs in dat wat gezapige en slome begin, een onderstroom die verwachtingen schept en je dieper het verhaal in trekt. Het wordt steeds moeilijker om het boek weg te leggen.

Anita Shreve schetst een kleurrijk beeld van Afrika. Je ruikt de sloppenwijken, je ziet de prachtige bloemenprachten in tuinen. Maar je voelt vooral Margarets tweestrijd: is ze nou een kwetsbare, domme buitenlander of een helpende hand voor deze mensen? Is ze nou een onafhankelijke vrouw die iets belangrijks doet voor de wereld met haar fotografietalent of is ze afhankelijk en onzeker; ‘de vrouw van de dokter’?

De titel is erg treffend gekozen, want het verhaal gaat over veel meer dan alleen wat er op de berg gebeurt. Natuurlijk is dat wel waar alles op terug te voeren is, maar ondertussen volg je Margaret tijdens het hele eerste jaar van haar huwelijk.

Het eerste jaar van haar huwelijk is een goed boek in alle opzichten. De personages zijn goed uitgewerkt. Shreve hoeft de relaties tussen hen niet uit te leggen, omdat die al duidelijk worden door de kleine nuances in hoe ze tegen elkaar praten. Het verhaal dwingt je om verder te lezen; zelfs als er ogenschijnlijk niets gebeurt, lopen de gebeurtenissen zó dat je nieuwsgierig bent waar dit toe leidt. Want alles dient een doel in dit boek, waardoor je tot de laatste pagina geboeid blijft.

Zou je op basis van bovenstaande het boek willen lezen?