Op het oog RECENSIE

De net afgestudeerde Kate (19) bemachtigt een baantje bij de beroemde fotografe Lydia Schell. Voor ze het weet, zit ze in Parijs. Ze wordt al snel opgenomen in de bijzondere familie van de krengerige carrièrebitch Lydia, die bestaat uit de vreemdgaande vader Clarence, een verwende dochter en een excentrieke zoon. Lydia verwacht dat Kate haar hele leven opzij zet om aan haar grillen te voldoen. Tot overmaat van ramp wordt Kate verliefd op Olivier, de aanstaande van Lydia’s dochter.

Op het oog is een boek met veel gebeurtenissen, karakters en beschrijvingen, maar de spanningsboog is af en toe meer een doorgekookte spaghettisliert. Ik moest mezelf regelmatig dwingen om door te lezen. Veel uitvoerig beschreven zaken blijken helemaal niet van belang te zijn in het verhaal. Teleurstellend maar waar: uiteindelijk gebeurt er maar heel weinig.
Zoals het op de achterflap beschreven wordt, verwachtte ik een liefdesgeschiedenis die zich langzaam zou ontvouwen tussen Kate en Olivier, terwijl hun bloeiende liefde werd gedwarsboomd door Lydia en haar dochter. Dat is niet waar; de eerste keer dat Kate en Olivier elkaar zien is het direct al gebeurd.
Kate zelf is een vrij saaie hoofdpersoon, die haar kleur probeert te ontlenen aan de mensen in haar omgeving. Daar zit het gevaar voor haar ook in: ze denkt dat mensen haar niet opmerken en mengt zich daarom in zaken die haar niet aangaan. Hoewel het verhaal in de ik-vorm is geschreven, leer je Kate niet echt kennen.
De Franse woordjes tussendoor zullen veel Amerikaanse lezers ongetwijfeld ervaren als très charmant, maar het gaf mij slechts de indruk dat de schrijfster erg graag wilde laten zien dat ze zelf vloeiend Frans spreekt.

Ik heb er lang over nagedacht wat me nu precies zo tegenstond aan dit boek. Waarschijnlijk is het een combinatie van een aantal gebreken: het gebrek aan een interessante hoofdpersoon, het gebrek aan plotontwikkeling (als lezer raak je mateloos gefrustreerd doordat Kate haar tijd en talent zo vergooit) en het gebrek aan gevoel; Kate schijnt een heel droog, analytisch en afstandelijk karakter te zijn. De verwachtingen die de mooie cover en de pakkende flaptekst wekken, werden bij mij de kop ingedrukt tijdens het lezen. Hiermee wil ik niet beweren dat dit helemaal geen goed boek is, maar je moet er wel met de juiste verwachtingen aan beginnen. Vandaar mijn tip: verwacht niets. O, en als je op pagina 120 verveeld denkt: ‘Gaat er nou nog iets gebeuren?’, dan is het antwoord een schouderophalend: ‘Nou... nee.’

Hoe ervaar jij het als er Franse woorden in de tekst worden gebruikt? Vind je dit leuk of juist storend?