Vage angst RECENSIE

Vage angst vertelt het verhaal van de dertigjarige bloemiste Anouk en haar moeizame relatie met haar vriend Timo die al een geruime tijd met diverse verslavingen kampt. Wanneer hij een relatie met Anouk aangaat is hij nog clean, maar spoedig genoeg komt de drang om overdadig te drinken, drugs te gebruiken en te gokken weer bij hem naar boven. Tot overmaat van ramp houdt hij zijn problemen verborgen voor Anouk die snel begint te vermoeden dat er iets niet in de haak is. Wanneer ze ontdekt dat hij tijdens een feestje drugs gebruikt, vertelt hij haar eindelijk over zijn duistere verleden. Ze realiseert zich dat Timo dagelijks met zijn verslavingen worstelt en begint te twijfelen aan de houdbaarheid van hun relatie. Deze tegenstrijdige gevoelens wekken nog meer twijfel op over haar relatie wanneer zij Lucas - de zoon van haar voormalige werkgever - opnieuw tegenkomt.

Deze liefdesroman schetst een duidelijk beeld over hoe moeilijk het is om samen met een verslaafde te leven en wat er allemaal bij komt kijken. De talloze geheimen en de aanhoudende leugens tussen het stel maken het voortdurend lastig om een goede basis voor een relatie aan te leggen. De vele passages die dit gegeven schetsen zijn goed door Van Dongen beschreven. De schrijfster heeft tevens op slimme wijze gebruik gemaakt van flashbacks aan het begin van het verhaal om ons een korte introductie te geven over de hoofdpersonen. Overigens is het bijzonder om te zien hoe Anouk, door de keuzes die zij maakt, een innerlijke groei doormaakt gedurende het verhaal. Het is tevens heel verfrissend om een personage te leren kennen dat grondige afwegingen maakt alvorens een definitieve keuze te maken. Ze heeft zeker niet de stereotype impulsieve karaktertrekken van de personages die ik gewend ben.

Heel spijtig vond ik wel dat het boek wat aan de korte kant was. Ik meen dat er genoeg ruimte was in het verhaal om wat meer met de karaktertrekken van de personages te experimenteren. Bovendien kwamen sommige passages wat ongeloofwaardig op mij over, zoals de passage waarin Timo met een vriend midden tussen de feestgangers out of nowhere coke begint te snuiven. Een ander voorbeeld is het feit dat Timo aan het begin van het verhaal geen typische kenmerken toont van een verslaafde en dan plots ergens in het midden van het boek een geschiedenis vertelt waarin hij te kennen geeft dat hij al vanaf zijn vijftiende verslaafd is, terwijl dit nergens in zijn vooraf geschetste karaktertrekken uit op te merken is. Er is niet echt een geleidelijke overgang tussen deze karaktertrekken.

Heb jij weleens eerder een boek gelezen, waarin een verslaving centraal stond? Zo ja, welk boek?