Gifdochters RECENSIE

Vanaf het moment dat Rosalie een rouwkaart ontvangt van haar tante Helene, komt haar leven in een stroomversnelling. Haar oma, de zus van Helene en degene die Rosalie heeft opgevoed, vertelt haar een groot familiegeheim. Maar dan overlijdt ook haar oma onverwacht en blijven belangrijke vragen onbeantwoord. Terwijl Rosalie haar best doet de ware familiegeschiedenis te ontrafelen, komt ze tot de ontdekking dat de vrouwen in haar familie al eeuwenlang een duistere traditie aan elkaar doorgeven. Langzaam maar zeker wordt het Rosalie duidelijk dat iemand het op haar gemunt heeft. Rosalie moet zichzelf afvragen hoever ze moet en wil gaan om zowel haar familiegeheim als zichzelf te beschermen.
 
Het onderwerp is origineel en intrigerend. Wel mis ik verhaalinhoudelijk wat puntjes op de i. De schrijfstijl is mooi. Bijna elk hoofdstuk eindigt met een pakkende, intrigerende zin die aanspoort tot verder lezen. De hoofdstukken die vanuit het oogpunt van Rosalie zijn geschreven worden afgewisseld met dreigende, korte stukjes van een onbekende ik-persoon. Hoewel de titel en de flaptekst meteen duidelijk maken waar het verhaal over gaat, komt het gedeelte over het ‘moordenaarsgen’ pas vrij laat in het verhaal aan de orde. De proloog is spannend, maar het verteltempo van de eerste hoofdstukken die daarop volgen is behoorlijk traag. Hierdoor duurt het redelijk lang voordat er een spanningsboog wordt opgebouwd. Doordat je als lezer weinig inzicht hebt in Rosalies gedachtes en gevoelswereld, zijn haar daden niet altijd begrijpelijk. Hoewel het de auteur daardoor gelukt is je als lezer volledig op het verkeerde been te zetten, voel je je hierdoor ook misleid: na bijna 300 bladzijden heb je niet het gevoel de hoofdpersoon te begrijpen of te kennen. Tegelijkertijd is Gifdochters daardoor het soort thriller dat een grimmig gevoel achterlaat en je bijblijft. Els Kerkhoven heeft met Gifdochters een veelbelovend debuut geschreven.

Ben je nieuwsgierig geworden naar dit debuut van Els Kerkhoven?