Zeemansbruid RECENSIE

Als er één schrijfster is die écht thrillers kan schrijven, dan is het Judith Visser wel. Niets in haar boeken is teveel van het goede en het kan haar volgens mij niet gruwelijk genoeg zijn. In Zeemansbruid weet ze dat opnieuw te bewijzen. Het verhaal gaat over Ursula Klein, rechercheur bij de Rotterdamse politie. Wanneer haar broer een ongeluk krijgt, weet ze nog niet wat haar en haar politiepartner Jeff allemaal te wachten staat. Haar broer blijkt slachtoffer te zijn geworden van een psychopaat die er wel een heel zieke hobby op nahoudt. De politie in Rotterdam vindt al snel een aantal naakte vrouwenlichamen op straat en het is zaak dat ze zo snel mogelijk de dader vinden. Ursula is niet te stoppen en gaat volledig op in de zaak, maar daarbij vergeet ze goed om zich heen te kijken. Want wie zegt dat er maar één psychopaat in het spel is?

Probeer dit boek in één woord te beschrijven en je komt uit bij het woord gruwelijk. Voeg daar nog een woord aan toe en je krijgt gruwelijk goed. De auteur schaamt zich werkelijk nergens voor en dat levert steengoede thrillers op. Het zijn wel thrillers waar je tegen moet kunnen. In elk boek stelt Judith Visser een problematisch onderwerp aan de kaak. Dit keer gaat dat over de schoonheid van vrouwen en obsessies. Want dat laatste komt vaak genoeg terug in het verhaal. Wat zo krachtig is aan het boek, is dat het tot het einde spannend blijft. Op een gegeven moment denk je wel te weten hoe alles in elkaar steekt, maar dan komt er toch weer een wending waardoor je op een ander spoor terecht komt. Ook de perspectiefwisselingen zijn goed. Je leest het niet alleen vanuit Ursula, maar ook vanuit ‘Hij’. Daardoor ontstaat er een soort kat-en-muisspel waarvan het einde steeds meer in zicht komt. En dat is nog lang niet alles...

Als je zin hebt in een zinderende thriller, dan is Zeemansbruid echt een aanrader. Al zul je wel een paar keer moeten slikken…

Hou jij van dit soort ''gruwelijke'' thrillers?