Grace, een memoir RECENSIE

Grace Coddington is de roodharige creative director van de Amerikaanse Vogue. Al vijftig jaar maakt zij deel uit van de mode-industrie. Tijd dus voor een memoir, zou je denken! In de inleiding schrijft Grace dat zij dit boek geschreven heeft om boeken als The Devil Wears Prada (“waarin mode als iets volslagen belachelijks wordt afgeschilderd”) te ontkrachten. Een stelling door mij geformuleerd: er zijn The Devil Wears Prada-fans en Grace, een memoir-fans. In mijn ogen is het het één of het ander!

Omdat ik een echte boekenverslinder ben, verwacht ik ook wat van een boek. Al begrijp ik dat er nu geen literair hoogstandje verwacht mag worden, had hier ‘verhaaltechnisch’ toch meer in gezeten als er ook aandacht was besteed aan mooie woorden, goedlopende en prachtige volzinnen. Het boek heeft een erg hoog en-toen-en-toengehalte, wat ik voor zo’n duur werk een lachwekkend effect vind hebben.

Als je van mode houdt, modetijdschriften verslindt, maar niet thuis bent in de namen die horen bij bijvoorbeeld het modeleven van Londen en Parijs anno 1960, dan zijn de eerste hoofdstukken al lastig te volgen. De onbekende namen vliegen je om de oren en dat gecombineerd met de kinderachtige, vertellende schrijfstijl, kan op mijn gezicht geen glimlach toveren.

Grace Coddington is een zeer belangrijke vrouw in de mode-industrie. Eerst was zij model, vervolgens werd zij hoofdredacteur van de Britse Vogue en tenslotte werd zij door Anna Wintour (ha, die kennen we wel!) voor de Amerikaanse Vogue gevraagd. Haar invloed is enorm groot: zij bepaalt bij wijze van spreken wat er in de winkels komt te hangen! Dat zij belangrijk is, weet ze en dat geeft haar ook het privilege om de – in mijn ogen – irrelevante en oninteressante anekdotes op te tekenen als heuse ‘spannende verhalen om van te smullen’.

In mijn teleurstelling, ben ik gaan nadenken over een andere functie die dit boek voor mij kan vervullen. Ergens las ik dat dit werk een prachtig coffee table book is. Helaas moet ik je ook daarin teleurstellen: te veel tekst en te weinig foto’s om mee te pronken op je koffietafel! Welke functie het boek voor mij dan wel heeft? Mijn nicht is fotomodel, draait alweer acht jaar mee in de mode-industrie en kent de namen en de verhalen. Wellicht kan zij hier wel van genieten?

Tot welke categorie behoor jij? The Devils Wears Prada-fan of de Grace, een memoir-fan?