De bed & breakfast in Rose Harbor RECENSIE

Jo Marie Rose is verscheurd door verdriet wanneer haar man Paul omkomt in het leger. Radicaal besluit ze om haar oude leven, dat haar zo aan haar man doet denken, om te gooien door een bed & breakfast in het idyllische plaatsje Cedar Cove te kopen. Al gauw ontvangt ze haar eerste gasten. Maar waar Jo Marie een nieuw leven probeert op te bouwen in Cedar Cove, zijn haar eerste gasten juist ooit gevlucht voor hun verleden in het stadje. Josh Weaver en Abby Kincaid keren beiden met lood in hun schoenen terug. Josh komt voor zijn zieke stiefvader zorgen, een man die hem als tiener het huis uit gooide en die hij sindsdien niet meer heeft gezien. Abby wordt gedwongen om terug te komen wanneer haar broer gaat trouwen, een gebeurtenis die ze ondanks haar pijnlijke herinneringen aan de stad niet wil missen. Drie mensen met een gebroken hart in één bed & breakfast. Kunnen Jo Marie, Josh en Abby ontsnappen aan hun hartverscheurende verledens?

Het omslag van De bed & breakfast in Rose Harbor was wat me in eerste instantie aan dit boek aantrok. De felgekleurde rozen en het zachte licht van het zonnetje gaven me het idee dat dit een heel zacht en lief verhaal zou zijn. Daar had ik absoluut gelijk in. Ondanks dat de drie hoofdpersonen allemaal een verleden hebben waar je u tegen zegt, vol dood, ruzies en ander verderf, blijft het verhaal een zonnig gevoel houden. Iets wat het omslag goed duidelijk maakt. Maar helaas is er bij het schrijven van het boek zoveel misgegaan, dat je je tijdens het lezen blijft ergeren aan redactionele missers en je maar met moeite onbevangen van dat lieve verhaal kunt genieten.

De schrijfster had in eerste instantie al veel strakker geredigeerd moeten worden. In dit boek wordt namelijk veel herhaald. Veel. Heel veel. Er wordt heel veel herhaald. Het is de schrijfster niet vreemd om in een alinea terug te verwijzen naar een gebeurtenis die een alinea eerder werd beschreven, alsof je dat inmiddels al vergeten zou kunnen zijn. Bovendien is het meerdere keren het geval dat het verhaal zichzelf zelfs tegenspreekt. En had ik al gezegd dat er veel werd herhaald? Want dat wordt er. Veel.

Ook bij het vertalen had de redactie strenger mogen zijn. Het taalgebruik is soms hopeloos ouderwets, iets wat niet past bij de jonge hoofdpersonages en de setting van het verhaal. Maar wie door alle belabberde redactiefacetten heen kan kijken, ziet wel een heel lief feelgood verhaal. Een verhaal net zo zonnig en kleurrijk als het omslag ervan. Het bevat geen grote verrassingen of onverwachte wendingen, maar wel drie hoofdpersonen met wie je echt gaat meeleven. Verwacht je geen hoogstaande literatuur – en eigenlijk ook geen hoogstaand verhaal – dan zul je toch zeker van De bed & breakfast in Rose Harbor genieten.

Vind jij het ook vervelend als er in een verhaal heel veel herhaald wordt?