Mijn winter met Zero RECENSIE

Wanneer haar moeder overlijdt, heeft de 17-jarige Alessandra geen idee hoe ze verder moet met haar leven. Alles is voorgoed veranderd, zíj is veranderd. Kleding, jongens, make-up, het kan haar niets meer schelen. Als ze weer naar school gaat, besluit ze daarom naast de grootste sukkel van de klas te gaan zitten: Zero. Thuis praat haar oma, bij wie Alessandra woont, niet over haar verdriet. En op school zwijgt ook Zero, die eigenlijk Gabriele heet, in alle talen. In die stilte vindt Alessandra meer troost dan in oppervlakkige steunbetuigingen of nietige vriendinnenproblemen. Langzaamaan ontstaat er een bijzondere band tussen de zwijgende schoolgenoten.

In deze debuutroman vertelt schrijfster Paola Predicatori het verhaal van Alessandra vanuit dagboekvorm, waarin ze soms tegen haar moeder praat. Het verdriet en de leegte na het overlijden van een dierbaar persoon en weer doorgaan met het leven worden mooi beschreven. Met pakkende beginzinnen als ‘Vandaag is de eerste schooldag na de dood van mijn moeder’ weet de schrijfster je het verhaal in te trekken. Haar zinnen zijn soms bijna poëtisch mooi. Af en toe benoemt de schrijfster Alessandra’s gevoelens iets te nadrukkelijk naar mijn smaak: ‘Sinds ik gereset ben, vind ik ook dat het nog niet zo verkeerd is in mijn eentje, aan de zijlijn, en ik heb geen behoefte meer om over kleren, jongens en andere onbenulligheden te praten.’

Mijn winter met Zero is een veelbelovende en hartverwarmende young adult-roman over liefde, verlies en vriendschap.

Vind jij het fijn als een boek in dagboekvorm geschreven is?