Vakantielief & -leed RECENSIE

De cover van het boek Vakantielief & -leed belooft weinig goeds. Een suffe foto van twee mensen en een ondergaande zon op de achtergrond die tussen de hoofden door schijnt. Dit soort omslagen zijn niet meer van deze tijd. We willen heus zoete roze romantiek, hartjes en heel veel glitters, maar geen foute foto''s. Onder het mom van: never judge a book by its cover, is het tijd om de inhoud aan een grondige inspectie te onderwerpen.

Al snel kom ik kom er achter dat ik dat niet ''grondig'' hoef te doen. Het verhaal is oppervlakkig en de hoofdpersonen hebben absoluut geen diepgang. Ik geef toe: schrijfster Bianca van Strien durft een moeilijk onderwerp aan te snijden: opnieuw verliefd worden na een scheiding of overlijden van een partner. Maar daar houdt het dan ook wel mee op. Dieper gaat Vakantielief & -leed simpelweg niet. Van Strien heeft blijkbaar zoveel te vertellen, dat ze overal in vogelvlucht langsgaat. We gaan van het verwerken van een overlijden én levensgroot bedrog, langs minstens drie maal ongeneeslijk liefdesverdriet, naar nieuw geluk in pakweg 200 pagina''s.

Te veel verhaal, te weinig uitgewerkt. Dat is in een notendop de conclusie voor Vakantielief & -leed. Het zal ongetwijfeld weer een groot publiek aantrekken, van lezers die niet meer willen dan ''zij wordt verliefd op hem en samen worden ze heel gelukkig en zijn problemen zomaar in het niets opgelost.'' En dat is prima, als dat is wat je wilt. Maar als je zoekt naar iéts meer kracht en diepgang in een verhaal, dan raad ik je aan dit boek niet te lezen.

Hou jij van oppervlakkige boeken of boeken met meer diepgang?