Kind van sneeuw RECENSIE

Op een mooie winterse avond in Alaska in 1920 maakt het oude echtpaar Mabel en Jack een kind (meisje) van sneeuw. Het meisje krijgt een bos geel hooi dat haar blonde haren moet voorstellen en een rode sjaal en wanten die het plaatje compleet maken. De dood van hun enige kind staat hen nog vers in het geheugen en beiden worstelen nog met het verdriet over dit grote verlies. Ze hopen dat de rustige omgeving van Alaska hen zal helpen met het verwerken van dit verlies. Met blije gezichten kijken ze toe naar hun zelfgemaakte sneeuwkind, maar wanneer de ochtend aanbreekt, zijn ze verbaasd wat ze op hun erf aantreffen of beter gezegd, niet aantreffen. Hun sneeuwpop is verdwenen en daarvoor in de plaats vinden ze alleen maar een klein hoopje sneeuw voor terug. Wat is er met hun sneeuwkind gebeurd? En wie is dat mysterieuze meisje dat zich in het bos verstopt van wie ze af en toe een glimp opvangen?

Kind van sneeuw is een fantasierijke navertelling van een oud Russisch sprookje, in een nieuw jasje gestoken met de setting van Alaska op de achtergrond. Het boek valt niet anders te beschrijven dan lieflijk en onschuldig die tegenover de wreedheid van de koude en woeste natuur staat. De omgeving van Alaska is zo precies en tot in de puntjes beschreven dat je bijna letterlijk de maagdelijke, pas gevallen sneeuw kunt proeven. Het verhaal is echter niet ontzettend spannend, aangezien het een voorspelbaar einde heeft. Wie het Russisch sprookje of een navertelling hiervan kent, weet in feite ook hoe dit verhaal gaat aflopen. Dit minpuntje daargelaten, is het een fijn boek dat lekker snel wegleest en een mooi samenspel is tussen fantasie en realiteit.

Ken jij het oud Russische sprookje waar dit verhaal op gebaseerd is?