De dameszwemclub RECENSIE

De New Yorkse architect Joey Rubin krijgt de kans van haar leven wanneer ze de renovatie van een oud landhuis in Engeland mag leiden. Aangekomen in Engeland loopt echter niets zoals het zou moeten: de hereniging met haar jeugdvriendin Sarah is ongemakkelijk, de beheerder van het landhuis lijkt de renovatieplannen te willen dwarsbomen en de dorpsbewoners zijn allesbehalve blij met haar komst. Dat ze op een dag vijf oudere dames in een halfbevroren vijver ziet zwemmen, bevestigt in eerste instantie dan ook het idee dat ze in dat rare Engeland niets te zoeken heeft. Maar juist het contact met deze levenswijze en optimistische dames brengt een ommekeer te weeg in het leven van Joey.

Het verhaal is bekend: stadsmeisje ontvlucht vastgelopen leven en beproeft haar geluk op het platteland. Of je zo’n boek moet willen lezen, hangt dan ook vooral af van de vraag hoe de uitwerking is. Wat mij betreft is Barbara Zitwer er prima in geslaagd om van De Dameszwemclub een fijn feel good boek te maken. Het leest lekker weg, zit vol kleurrijke personages en het contrast tussen een wereldse Amerikaanse en de haar omringende stugge Britten blijft een leuke insteek. Ook de dameszwemclub is een leuke vondst - geen vriendinnen van haar eigen leeftijd om de hoofdpersoon te ondersteunen, maar vijf (eigen)wijze dames die alles al eens meegemaakt hebben.

Misschien dat het daar ook meteen een beetje wringt, want het zijn wel vijf heel kwieke positieve dames van tachtig-plus, die gezamenlijk echt alles al eens hebben meegemaakt: van concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog tot het overzwemmen van het Kanaal. En het is ook wel heel toevallig dat ze elke keer dat Joey voorbij komt aan het zwemmen zijn, terwijl het onverantwoord is langer dan een kwartier in het ijskoude water te liggen. Sowieso kleurt Zitwer keurig binnen de lijntjes van het genre. Maar gelukkig is De dameszwemclub leuk genoeg om je daar niet aan te hoeven storen.

Een leuk weetje over het boek: het huis dat Joey gaat renoveren is Stanway House. Het huis waar ooit J.M. Barrie woonde. Barrie was de bedenker van Peter Pan. De dameszwemclub zit dan ook vol verwijzingen naar ‘de jongen die nooit volwassen werd’ en zijn geestelijk vader. Extra pluspunt: dit geeft een fijn excuus om de film die over het leven van Barrie gemaakt is weer eens te bekijken: Finding Neverland, met in de hoofdrol niemand minder dan Johnny Depp!

Vind jij het leuk als er in een boek wordt verwezen naar bestaande films?