Verlangend naar later RECENSIE

Hoewel ze tijdens haar fotografieopleiding de meest veelbelovende studente van de klas was, heeft Meike twee jaar na het afronden van haar opleiding nog altijd geen baan in haar eigen branche kunnen vinden. Ze voelt zich een complete mislukking zonder baan (en zonder vriend). Uit pure geldnood solliciteert ze op een baantje op de vleeswarenafdeling bij de supermarkt. Daar krijgt ze te maken met de chagrijnige manager Kris. Hij is niet haar type, maar toch voelt Meike zich tot hem aangetrokken. Als hij nou alleen niet zo’n eikel was... Dan sleept een vriendin haar mee naar een speeddate-avond, waar Meike tot haar verbazing tegenover Kris komt te zitten. Er is ook nog een andere leuke man: vrouwenverslindster Feike. Ineens staat Meike in brand voor twee mannen tegelijk. Dan komt ze erachter dat haar vriendin een date heeft met Kris…

Het verhaal klonk veelbelovend - en zo begon het ook. Vooral de openingsscène tijdens een reünie van de fotografieopleiding vond ik ijzersterk: je weet als lezer meteen waar het op staat, wie Meike is en hoe ze over het leven denkt. Tijdens de reünie haalt ze de banden aan met haar vroegere beste vriend. Ze beseft dat ze een baantje moet vinden en gaat solliciteren bij de buurtsuper. Vlak nadat ze daar is aangenomen komt het verhaal op een ander niveau. Er worden ineens veel meer personages geïntroduceerd, die verder niet echt uitgewerkt worden. Haar beste vriend komt pas halverwege het verhaal terug (één keer) en tegen het einde van het boek neemt een ander personage onverwachts de rol van beste vriend op zich.

Over het algemeen vond ik dat er te veel personages waren en dat het grootste deel van hen niet echt karaktervast was. Meike zit in het verhaal regelmatig vast in haar eigen hoofd, waar je als lezer natuurlijk in meegezogen wordt. Na vijf keer een piekermoment weet je het als lezer echter wel.

Wat ik wel erg goed vond was de spanning tussen Meike en Kris. Ik wilde steeds dat er iets gebeurde, maar zodra het écht zover was leek het een beetje afgeraffeld. En plots was het verhaal afgelopen. Hè? Hoe… Wat is er nou net gebeurd? Het uitgangspunt van het verhaal vond ik erg aantrekkelijk, maar de uitwerking vond ik wat tegenvallen. Het was alsof het verhaal niet genoeg ruimte kreeg; het had erg leuk kunnen zijn, maar dan had het boek veel meer pagina’s moeten hebben.

Desalniettemin heb ik wel wat plezierige leesmomenten aan Verlangend naar later beleefd, dus ik wil het niet helemáál afkraken. Misschien waren mijn verwachtingen gewoon wat te hooggespannen.

Heb jij wel eens een boek gelezen, waarbij je het gevoel kreeg dat het een beetje afgeraffeld was?